Antoni Dunin
 porucznik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 5 czerwca 1907 |
|---|---|
| Data śmierci | 16 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1928–1929, 1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Antoni Rodryg Piotr Stanisław Dunin (ur. 5 czerwca 1907 w Granówku, zm. 16 września 1939) – porucznik kawalerii rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego rodzicami byli Łucja z Taczanowskich i Rodryg Duninowie legitymujący się herbem Łabędź. Siostrą Antoniego była Olga Dunin, żona Henryka Strasburgera. Przyrodnim bratem Dunina był kapitan artylerii Kazimierz Nieżychowski.
Od 25 lipca 1928 do 23 kwietnia 1929 był uczniem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Praktykę dowódczą odbył w 14 pułku ułanów we Lwowie[1]. Później został przydzielony w rezerwie do 15 pułku ułanów[2]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 188. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. Na stopień porucznika rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1938 i 26. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4].
W trzeciej dekadzie sierpnia 1939 został zmobilizowany do macierzystego pułku i wyznaczony na stanowisko dowódcy szwadronu marszowego nr 1 Wielkopolskiej Brygady Kawalerii[5]. 8 września dowodzony przez niego szwadron został wcielony do pułku, a on wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1. szwadronu[6][7]. Walczył w bitwie nad Bzurą. Poległ 16 września 1939 dowodząc strażą przednią pułku[8][9].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari pośmiertnie[10]
- Odznaka Pamiątkowa 15 Pułku Ułanów Poznańskich (wersja dla szeregowych w 1930, wersja oficerska nr 113 w 1938)[11]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Radomyski 1992 ↓, s. 29, 51, 92.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 596.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 130.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 663.
- ↑ Tym 2004 ↓, s. 67, 72, 75.
- ↑ Abraham 1990 ↓, s. 60, 284.
- ↑ Kukawski 2012 ↓, s. 54.
- ↑ Abraham 1990 ↓, s. 185.
- ↑ Kukawski 2012 ↓, s. 55.
- ↑ Abraham 1990 ↓, s. 302.
- ↑ Nadania odznaki pamiątkowej 15. pułku ułanów Poznańskich w latach 1923–1939. [dostęp 2022-08-28].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Roman Abraham: Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07712-6.
- Elonka Dunin, Antoni Dunin (Hr.).
- Lesław Kukawski: Historia pułku. W: 15 Pułk Ułanów Poznańskich. Krzysztof Mijakowski (red.). Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2012, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-345-2.
- Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Juliusz S. Tym. Przygotowania wojenne i mobilizacja 15 Pułku Ułanów Poznańskich w 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (203), 2004. Warszawa: Wojskowe Biuro Badań Historycznych. ISSN 1640-6281.
- Juliusz Tym, Kawaleria w bitwie nad Bzurą, Polonia Militaris.