Antoni Łukoś

Antoni Łukoś
major łączności major łączności
Data i miejsce urodzenia

22 września 1894
Komorowice

Data śmierci

po 4 listopada 1939

Przebieg służby
Lata służby

do 1933

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Kadra 4 Batalionu Telegraficznego

Stanowiska

komendant kadry

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-czechosłowacka
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Antoni Łukoś (ur. 22 września 1894 w Komorowicach, zm. po 4 listopada 1939) – major łączności Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 września 1894 w Komorowicach, w rodzinie Macieja i Zuzanny[1][2].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był 31 Pułk Piechoty Obrony Krajowej, który w 1917 został przemianowany na Pułk Strzelców Nr 31[3][4]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1915[3]. Później został przemianowany na oficera zawodowego i awansowany na nadporucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1917[5].

Od 1918 w Wojsku Polskim. Uczestniczył w wojnie polsko-czechosłowackiej, za którą otrzymał Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego i dekret pochwalny nadany przez Prezydium Rady Narodowej Śląska Cieszyńskiego[6]. 24 lipca 1919 został przeniesiony z 10 pp do 1 pułku telegraficznego[7][8]. W czasie wojny z bolszewikami był dowódcą kompanii telegraficznej górskiej. 9 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w Korpusie Wojsk Łączności, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[9].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Głównym Centrum Wyszkolenia Grodno, a jego oddziałem macierzystym był I Baon Zapasowy Telegraficzny[10]. Później został przeniesiony do 2 pułku łączności w Jarosławiu i przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko szefa Szefostwa Łączności[11][12]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 18. lokatą w korpusie oficerów łączności[13], a 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 13. lokatą w korpusie oficerów łączności[14]. Od sierpnia 1924, po reorganizacji DOK III, pełnił służbę na stanowisku szefa 3 Okręgowego Szefostwa Łączności w Grodnie, pozostając oficerem nadetatowym 2 pułku łączności. W czerwcu 1927 został przeniesiony do 9 samodzielnego batalionu łączności w Brześciu na stanowisko dowódcy batalionu[15][16]. W 1929 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na 9 batalion telegraficzny. Z dniem 12 listopada 1930 został przydzielony na pięciomiesięczny kurs informacyjny dla oficerów sztabowych łączności przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów[17]. 3 lipca 1931 minister poczt i telegrafów Ignacy Boerner przesłał Generalnemu Inspektorowi Sił Zbrojnych ocenę kwalifikacyjną majora Łukosia: „przy słabych kwalifikacjach umysłowych posiada niedostateczne teoretyczne jak i praktyczne przygotowanie jak również niedostateczną umiejętność wykorzystania środków łączności państwowej. Pilność i obowiązkowość jak również zainteresowanie przedmiotami dostateczne. Og. ocena: niedostatecznie”[18]. W marcu 1932 został przeniesiony do Kadry 4 batalionu telegraficznego w Brześciu na stanowisko komendanta[19][20]. W listopadzie 1932 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX [21], a z dniem 1 stycznia 1933 przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów na okres sześciu miesięcy[22]. Z dniem 30 czerwca 1933 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu[23].

24 czerwca 1933 został mianowany naczelnikiem urzędu teletechnicznego w Białymstoku[24]. W 1939 był naczelnikiem Urzędu Telefoniczno-Telegraficznego w Białymstoku[1].

4 listopada 1939 w Białymstoku został aresztowany[1]. Jego dalsze losy nie są znane. Mógł być przewieziony do więzienia w Mińsku i tam zamordowany[25]. Jego rodzina została deportowana do Kazachstanu w kwietniu 1940[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

7 lutego 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Wyrwa 2015 ↓, s. 141.
  2. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-07-01].
  3. ↑ a b Ranglisten 1916 ↓, s. 62.
  4. ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 338.
  5. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 75.
  6. ↑ a b Franciszek Ksawery Latinik: Walka o Ślask Cieszyński w r. 1919. Cieszyn: P. Mitręga, 1934, s. 140, 145. [dostęp 2022-10-20].
  7. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 81 z 31 lipca 1919, poz. 2839.
  8. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 85 z 14 sierpnia 1919, s. 1973, sprostowanie.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 22 września 1920 roku, s. 895.
  10. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 359.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 86, 960, 967.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 47, 877, 885.
  13. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 256.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 171.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927, s. 164.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 619, 621.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 41.
  18. ↑ Oceny kwalifikacyjne frekwentantów Pierwszego pięciomiesięcznego Kursu Oficerów Sztabowych Łączności przy M.P. i T. z 27 maja 1931 r. [dostęp 2022-10-20].
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 240.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 268, 767.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 listopada 1932, s. 399.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933, s. 146.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 141.
  24. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Poczt i Telegrafów”. 19, s. 313, 1933-08-30. Warszawa: Ministerstwo Poczt i Telegrafów. 
  25. ↑ Wyrwa 2015 ↓, s. 29.
  26. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 268.
  27. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Łukoś&oldid=71339179”