Andrzej Tyszkiewicz

Andrzej Tyszkiewicz
Ilustracja
Andrzej Tyszkiewicz
generał broni generał broni
Data i miejsce urodzenia

3 października 1949
Ciechanów

Data i miejsce śmierci

19 października 2017
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1969–2005

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

8 DZ; 1 DZ; 6 BPD; PKW Irak

Stanowiska

dowódca MND C-S

Główne wojny i bitwy

stabilizacja Iraku

Późniejsza praca

ambasador RP w Bośni i Hercegowinie (2005–2010); szef EUMM Gruzja (2011–2013)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal „Pro Memoria” Gwiazda Iraku Bronze Star (Stany Zjednoczone) Order Honoru (Gruzja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Tablica drzewa Andrzeja Tyszkiewicza w alei Ambasadorów w Sarajewie

Andrzej Tyszkiewicz (ur. 3 października 1949 w Ciechanowie, zm. 19 października 2017[1] w Warszawie[2]) – generał broni Wojska Polskiego, zastępca dowódcy Wojsk Lądowych (2002–2005) i pierwszy dowódca Polskiej Dywizji Wielonarodowej w Iraku (2003–2004), ambasador nadzwyczajny i pełnomocny RP w Bośni i Hercegowinie (2005–2010), szef Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej (EUMM) w Gruzji, komandor Orderu Odrodzenia Polski, doktor inżynier nauk wojskowych.

Syn Franciszka i Apolonii[2]. Pochowany na Cmentarzu parafii Opatrzności Bożej w Wesołej[3].

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

W latach 1969–1973 studiował w Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu, którą ukończył z oceną bardzo dobrą i dyplomem inżyniera-dowódcy. Ukończył z wyróżnieniem Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego (1976–1979) oraz ze złotym medalem Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR (1988–1990), a także w Kurs Generalski w Akademii Obrony NATO w Rzymie (1998) i Kurs dla Kierowniczej Kadry Sojuszu Północnoatlantyckiego w Szkole NATO w Oberammergau (2000)[4][5]. Ponadto w 1975 zwyciężył w Olimpiadzie Taktycznej Wojska Polskiego. W 2005 na Akademii Obrony Narodowej obronił rozprawę doktorską w dyscyplinie nauk wojskowych (specjalność: bezpieczeństwo międzynarodowe) pod tytułem „Przygotowanie i prowadzenie operacji stabilizacyjnej przez wielonarodowy związek taktyczny” (promotor – Tadeusz Jemioło)[5].

Służba wojskowa i dyplomatyczna[edytuj | edytuj kod]

Służbę zawodową rozpoczął w 8 Dywizji Zmechanizowanej w garnizonach Koszalin i Trzebiatów na stanowiskach: dowódcy plutonu i kompanii oraz szefa sztabu batalionu zmechanizowanego. Po ukończeniu akademii wojskowej w 1979 objął stanowisko starszego oficera operacyjnego – zastępcy szefa sztabu 28 Pułku Zmechanizowanego, a następnie szefa sztabu 36 Pułku Zmechanizowanego (1980–1982) i dowódcy 32 Pułku Zmechanizowanego (1982–1984). Następnie został przeniesiony do Warszawskiego Okręgu Wojskowego, gdzie pełnił kolejno obowiązki dowódcy 1 Pułku Zmechanizowanego w Wesołej (1984–1986), szefa sztabu 1 Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie i dowódcy 6 Brygady Powietrznodesantowej w Krakowie (1987–1988)[potrzebny przypis]. W 1988 w drodze wyróżnienia skierowany został na studia w Akademii Sztabu Generalnego ZSRR, po ukończeniu której kontynuował służbę w Dowództwie Warszawskiego Okręgu Wojskowego, m.in. jako: szef oddziału operacyjnego, szef sztabu-zastępca dowódcy (1990–1992) i szef szkolenia-zastępca dowódcy (1993–1994).

W 1994 przeniesiony do Sztabu Generalnego WP, gdzie zajmował stanowisko szefa Zespołu Inspekcji Sił Zbrojnych. W ramach przygotowania Sił Zbrojnych RP do członkostwa w Pakcie Północnoatlantyckim został wyznaczony na stanowisko Attaché Obrony, Wojskowego, Lotniczego i Morskiego przy Ambasadzie RP w Turcji (1995–1998), a następnie w lutym 1999 został przeniesiony do Mons, gdzie organizował i tworzył Polskie Narodowe Przedstawicielstwo Wojskowe przy Naczelnym Dowództwie NATO w Europie (SHAPE), którego był pierwszym szefem (1999–2002). Po powrocie do kraju został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Wojsk Lądowych (2002–2005). Po zaproszeniu Polski do udziału w operacji „Iracka Wolność” został wytypowany na stanowisko pierwszego dowódcy Dywizji Wielonarodowej Centrum-Południe i Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku, które pełnił od 16 kwietnia 2003 do 11 stycznia 2004. Podczas misji brał udział w utworzeniu, wyszkoleniu i dowodzeniu Dywizją Wielonarodową Centrum-Południe w Iraku, składającą się z kontyngentów wojskowych z dwudziestu czterech państw.

W latach 2005–2010 pełnił funkcję Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego RP w Bośni i Hercegowinie w Sarajewie[6][7]. W czerwcu 2011 Andrzej Tyszkiewicz wygrał konkurs organizowany przez Europejską Służbę Działań Zewnętrznych i został nominowany na szefa Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej w Gruzji[8][9]. Służbę na tym stanowisku zakończył w czerwcu 2013[10].

Działalność naukowo-dydaktyczna[edytuj | edytuj kod]

W 2005 w Domu Wydawniczym Bellona wydał książkę pt. „Operacje stabilizacyjne”. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów i wywiadów prasowych. Wygłosił szereg wystąpień naukowych m.in. w: AON, Akademii Dyplomatycznej MSZ, Wyższej Szkole Pedagogicznej TWP, Instytucie Problemów Bezpieczeństwa, Ministerstwie Środowiska, Dowództwie Operacyjnym, Dowództwie Wojsk Lądowych i Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Lądowych. Był również zapraszany z wykładami do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w Hadze, Królewskiej Akademii Wojskowej w Bredzie, Bałtyckiego College’u Obrony w Estonii, Dowództwa Sił Reagowania w Madrycie, Uniwersytetu Stosunków Międzynarodowych w Tbilisi, Szkoły NATO w Oberammergau, Sztabu Generalnego i Dowództwa Wojsk Lądowych Bułgarii oraz Centrum Szkolenia Operacji Wspierania Pokoju w Sarajewie. Tyszkiewicz przedstawiał także polskie doświadczenia z Iraku na międzynarodowych konferencjach i sympozjach, w tym m.in. na posiedzeniu Zgromadzenia Parlamentarnego NATO w Bratysławie (2004), European Center for security Studies (2004), AFCEA Europe (2004), Organizacji SOCIRES (2004), Europa i NATO w Londynie (2005) i NATO Studies Center w Bukareszcie (2004).

Pełniąc obowiązki ambasadora, Tyszkiewicz brał udział w kampaniach informacyjnych promujących dorobek i osiągnięcia UE i NATO, takich jak: „UE w Twoim Mieście” w Zenicy, „Różnorodność – bogactwem UE” w Szekovici, „Młodzież w UE” w Pale oraz „Liberalizacja reżimu wizowego dla BiH” na Uniwersytecie w Sarajewie. Uczestniczył w wielu konferencjach międzynarodowych  i debatach publicznych w Sarajewie, Banja Luce i Tuzli z udziałem przedstawicieli władz BiH oraz regionów, korpusu dyplomatycznego i organizacji pozarządowych, przekazując polskie doświadczenia z procesu przedakcesyjnego, akcesji i funkcjonowania w UE i NATO. Jako ambasador – był również zapraszany przez Centrum Szkolenia Operacji Wspierania Pokoju (PSOTC) w Sarajewie. Wykonując obowiązki szefa Misji Obserwacyjnej UE (EUMM) w Gruzji Tyszkiewicz nawiązał bliską współpracę z Uniwersytetem Stosunków Międzynarodowych (później Tbilisi Open Teaching University) w Tbilisi, gdzie prowadził zajęcia dydaktyczne. Ten uniwersytet uhonorował Tyszkiewicza tytułem „Doctora Honoris Causa”.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • 1988 – pułkownik
  • 1993 – generał brygady
  • 2000 – generał dywizji
  • 2004 – generał broni

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Odszedł na wieczną wartę – październik 2017 r. [online], klubgeneralow.pl, 2 listopada 2017 [dostęp 2021-11-28] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-18].
  2. ↑ a b REJESTR SPADKOWY PL: wynik wyszukiwania [online], rejestry-notarialne.pl [dostęp 2021-11-28].
  3. ↑ Gen. Andrzej Tyszkiewicz pochowany w Warszawie [online], dzieje.pl, 27 października 2017 [dostęp 2020-05-11] [zarchiwizowane z adresu 2021-06-10].
  4. ↑ Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 254/ [online], orka.sejm.gov.pl, 15 czerwca 2005 [dostęp 2021-11-28] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-28].
  5. ↑ a b Dr inż. Andrzej Tyszkiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2021-11-28].[martwy link]
  6. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 lipca 2005 r. nr Z. 110-56-2005 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2005 r. nr 48, poz. 646).
  7. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 września 2010 r. nr 110-40-2010 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2010 r. nr 70, poz. 882).
  8. ↑ Andrzej Tyszkiewicz szefem misji obserwacyjnej UE w Gruzji. wp.mil.pl, 6 lipca 2011. [dostęp 2011-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-14)].
  9. ↑ High Representative Catherine Ashton welcomes the appointment of Mr Andrzej Tyszkiewicz as Head of the EUMM in Georgia. eumm.eu, 6 lipca 2011. [dostęp 2011-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-15)].
  10. ↑ EUMM in Geoorgia Software Developers, Search [online], eumm.eu [dostęp 2020-05-11] (ang.).
  11. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 stycznia 2004 r. o nadaniu orderu (M.P. z 2004 r. nr 26, poz. 447).
  12. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 marca 2000 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2000 r. nr 14, poz. 296).
  13. ↑ Amerykański Medal Brązowej Gwiazdy dla gen. Andrzeja Tyszkiewicza. wp.mil.pl, 11 stycznia 2005. [dostęp 2021-11-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-26)].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Tyszkiewicz&oldid=73272287”