Andrzej Rodan
| Data i miejsce urodzenia | 14 stycznia 1945 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | pisarz, publicysta, filozof |
| Odznaczenia | |
  | |
| Strona internetowa | |
Andrzej Rodan (ur. 14 stycznia 1945 w Łodzi[1]) – polski pisarz, publicysta, filozof, z wykształcenia historyk kultury.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jest absolwentem Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego (1968)[1]. Jako student był muzykiem jazzowym (trąbka, fortepian)[2], leaderem zespołów dixielandowych (Old Jazz Stompers). Napisał pracę magisterską na temat historii jazzu w Polsce w latach 1918–1939[3]. Doktorant Katedry Historii Kultury Instytutu Historycznego UŁ[4].
Był m.in. dyrektorem i kierownikiem artystycznym Estrady Łódzkiej (1975–1981)[1], wieloletnim prezesem Stowarzyszenia Muzyki Estradowej (1968–1980)[1], organizatorem Polskich Targów Estradowych (1974–1978)[1], redaktorem naczelnym kwartalnika „Rock-Estrada” (1982–1984)[1], kierownikiem redakcji Agencji Wydawniczej „Varsovia” (1984–1987)[1], kierownikiem artystycznym Agencji Wydawniczej „Sawapress” (1987–1990)[1], redaktorem naczelnym miesięcznika „Sensacje” (1990–1993)[1], redaktorem naczelnym miesięcznika „Ty i Amor”, sekretarzem generalnym zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Literatury Sensacyjnej i Rozrywkowej (1987–1990)[1], zastępcą redaktora naczelnego tygodnika „Fakty i Mity”. Był publicystą tygodnika "Faktycznie", w którym pisał stałe felietony pt. "Świat według Rodana". Anna Machenia w latach 2017-2019 zrealizowała cykl 21 krótkich biograficznych filmów o pisarzu[potrzebny przypis]. Pisarz w ostatnich latach skoncentrował się na pisaniu „Historii głupoty w Polsce”, której trzy tomy ukazały w latach 2014-2019. W maju 2019 r. ukazała się książka Bohdana Gadomskiego, publicysty tygodnika “Angora”, pt. „Andrzej z piekła Rodan – portret pisarza”. Jest to biografia pisarza, dalszy ciąg pierwszej opublikowanej 10 lat wcześniej pt. „Andrzej Rodan – pisarz zakazany”[5].
Twórczości (wybór)[edytuj | edytuj kod]
Powieści[edytuj | edytuj kod]
- Okolice porno shopu, 1987 (kolejne wydania: 1989, 1991, 2009)
- Ostatnie dni Sodomy, 1988 (II wyd. 2006)
- Życie seksualne Papagejów, 1989
- Moje życie. Marilyn Monroe, 1991
- Dzikie gęsi, 2005/2006
- Książę i Magdalena, 2001 (II wyd. 2007)
- Styropianowy gang, 2002 (II wyd. 2007)
- Mandaryni, 2003 (II wyd. 2007)
- Disneyland, 2004 (II wyd. 2007)
- Seryjny monogamista, 2003 (kolejne wydania: 2004, 2009)
- Zaklinacz umysłów, 2006
- Diabelskie związki, 2009
- Świat według fejsbuka, czyli Mokre Pyski atakują, 2011
- Świat według fejsbuka. Kazania św. Rodana, 2012
- Pamiętnik Jaćki Bófetowej, 2013
- Smak przeludnionej samotności, 2016
Literatura historyczna i historiozoficzna[edytuj | edytuj kod]
- Dzieci Hitlera, 2005
- Dzieci Stalina, 2006
- Mordercy w habitach, 2006[6]
- Największe zbrodnie Kościoła, t. I-II, 2007–2009
Literatura popularnonaukowa[edytuj | edytuj kod]
- Historia erotyki, 1997
- Życie erotyczne papieży, 2005 (kolejne wydania: 2006, 2007)
- Ewangelia Judasza, 2006
- Biblia szatana według Rodana, 2007 (II wyd. 2009)
- Kryminalna historia Kościoła, t. I-III, 2008–2009
- Historia głupoty w Polsce, 2014
- Historia głupoty w Polsce, t. I-II, 2017, ISBN 978-83-60384-37-4
- Historia głupoty w Polsce, t. III, 2018, ISBN 978-83-60384-38-1
Antologie[edytuj | edytuj kod]
- Diskrete Leidenschaften, red. Wolfgang Jöhling, von Joachim S. Hoffmann, Berlin-Frankfurt Main, 1988
- Sex w literaturze, red. J. Wilmański, 1990
Inne[edytuj | edytuj kod]
- Czemp atakuje, Hurra!, 1990 (mikropowieść dla dzieci)
- Raport, 2000 (o życiu seksualnym Polaków)
- Opowieści biblijne, t. I-II, 2007–2009
- Świat według Rodana, t. I-III, 2008–2009 (wybór felietonów)
- Czy Bóg istnieje?, 2009 (traktat filozoficzny)
- Autobiografia, 2010
- Ziemia utracona, 2019 (scenariusz filmu pełnometrażowego)
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1974)[1]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1988)[1]
- Odznaka Honorowa Miasta Łodzi (1971)[1]
- Zasłużony Działacz Kultury (1975)[1]
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Syn pisarza Paweł Jóźwiak-Rodan nakręcił film-etiudę szkolną o swoich rozwiedzionych rodzicach Mama, tata, Bóg i Szatan (2008) oraz etiudę dokumentalną Agnieszki tu nie ma (2011) o swojej siostrze przyrodniej. Jest to historia córki z pierwszego związku Andrzeja Rodana, z którą nie miał kontaktu od 29 lat[7]. Żona pisarza: Bogumiła Pawłowska-Rodan, wokalistka, aktorka.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Kto jest kim w Polsce. Edycja IV. Warszawa: Polska Agencja Informacyjna, 2001.
- ↑ Bohdan Gadomski: Andrzej Rodan – pisarz zakazany. 2001, s. 25.
- ↑ Bohdan Gadomski: Andrzej Rodan – pisarz zakazany. 2001. s. 14-15.
- ↑ Bohdan Gadomski: Andrzej z piekła Rodan – portret pisarza. Garamond, 2019, s. 117.
- ↑ Bohdan Gadomski: Andrzej z piekła Rodan – portret pisarza. Garamond, 2019. ISBN 978-83-60384-38-1.
- ↑ Andrzej Rodan, Mordercy w habitach. Krwawa historia zakonów chrześcijańskich, Aris Poland, Łódź 2006
- ↑ Agnieszki tu nie ma – opisy w bazie Filmweb
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Biblioteka Narodowa, katalog, wykaz książek Andrzeja Rodana.
- Marcin Wójcik, wykaz publikacji, Wydawnictwo UŁ, 2016, DOI: 10.18778/8088-159-4.03, ISBN 978-83-8088-159-4 [dostęp 2019-03-30].
- Andrzej Rodan „Autobiografia”, 2010
- Bohdan Gadomski, Andrzej Rodan – pisarz zakazany, 1991
- Kto jest kim w Polsce, IV wydanie, Polska Agencja Informacyjna, 2001
- Polska Bibliografia Literacka-Instytut Badań Literackich PWN, Ossolineum poz. 870
- Bohdan Gadomski, Andrzej z piekła Rodan – portret pisarza, rok wyd. 2019, Garamond, ISBN 978-83-60384-38-1