Andreas Alamommo (ur. 23 grudnia 1998 w Rovaniemi[1]) – fiński skoczek narciarski. Olimpijczyk (2018), uczestnik mistrzostw świata seniorów (2019). Srebrny medalista zimowego olimpijskiego festiwalu młodzieży Europy w konkursie drużynowym (2015). Uczestnik mistrzostw świata juniorów (2015–2018) oraz zimowych igrzysk olimpijskich młodzieży (2016). Medalista mistrzostw kraju.
W 2012 startował w zawodach FIS Youth Cup w Lahti i Hinterzarten, plasując się na przełomie pierwszej dziesiątki. W lutym 2014 zdobył srebrny medal mistrzostw krajów nordyckich juniorów w rywalizacji indywidualnej, przegrywając tylko z Niko Kytösaho[2].
W oficjalnych zawodach rozgrywanych przez FIS zadebiutował w sierpniu 2013 podczas konkursów FIS Cupu w Kuopio, gdzie w pierwszym konkursie został zdyskwalifikowany, a w drugim był 41. Punkty do klasyfikacji generalnej tego cyklu po raz pierwszy zdobył w tym samym miejscu rok później (sierpień 2014), dwukrotnie plasując się w trzeciej dziesiątce. Następnie, w ramach letniej edycji cyklu, także w Kuopio, zadebiutował w Pucharze Kontynentalnym, zajmując dwukrotnie lokaty na początku czwartej dziesiątki. W grudniu 2014 w Renie zdobył pierwsze punkty zawodów tej rangi, plasując się na 28. pozycji. W styczniu 2015 w Tschagguns wziął udział w zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy, gdzie zajął 6. pozycję w rywalizacji indywidualnej, a drużynowo zdobył srebrny medal z reprezentacją Finlandii. W lutym 2015 w Ałmaty wystartował na mistrzostwach świata juniorów – indywidualnie zajął 31. miejsce, a drużynowo uplasował się na 8. pozycji[3].
We wrześniu 2015 w Râșnovie uplasował się na 4. i 5. pozycji w zawodach FIS Cup. W Pucharze Świata zadebiutował w sezonie 2015/2016[2][3]. Początkowo miał wystartować w konkursie w Ruce[4], jednak po jego odwołaniu w zawodach najwyższej rangi zadebiutował w ostatniej części 64. Turnieju Czterech Skoczni[5], odpadając w kwalifikacjach w Bischofshofen. W sezonie 2015/2016 wystartował jeszcze w Lahti, gdzie także odpadł w kwalifikacjach[2]. W lutym 2016 w Lillehammer zajął 6. miejsce w konkursie indywidualnym podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich Młodzieży 2016. W tym samym miesiącu w Râșnovie wziął udział w mistrzostwach świata juniorów, gdzie powtórzył wynik w rywalizacji drużynowej sprzed roku (8. lokata), a indywidualnie został sklasyfikowany na 25. miejscu[3].
W sierpniu 2016 w Einsiedeln zadebiutował w Letnim Grand Prix, zajmując 36. pozycję. W tym samym miesiącu w Kuopio był 8. w zawodach Letniego Pucharu Kontynentalnego[3]. W sezonie zimowym 2016/2017 ponownie ani razu nie przebrnął kwalifikacji w Pucharze Świata, dwukrotnie odpadając na tym etapie rywalizacji w Ruce[2]. W lutym 2017 w Park City wystartował na mistrzostwach świata juniorów – indywidualnie był 12., a drużynowo 6[3].
Latem 2017 trzykrotnie punktował w Letnim Grand Prix, najlepszy wynik notując w 1. konkursie w Czajkowskim, gdzie był 11. W listopadzie 2017 w Wiśle zadebiutował w konkursie głównym Pucharu Świata – 18 listopada w konkursie drużynowym zajął z fińską kadrą 11. pozycję, a dzień później w rywalizacji indywidualnej był 43. W sezonie 2017/2018 jeszcze cztery razy wystąpił w głównej części zmagań indywidualnych Pucharu Świata, jednak ani razu nie punktował. W grudniu 2017 w Titisee-Neustadt po raz pierwszy awansował do serii finałowej w konkursie drużynowym, zajmując z Finami 7. lokatę. W lutym 2018 w Kanderstegu po raz ostatni w karierze wystąpił na mistrzostwach świata juniorów, notując najlepsze w karierze wyniki w tej imprezie – indywidualnie był 7., a drużynowo 6. W tym samym miesiącu w Pjongczangu wziął udział w igrzyskach olimpijskich – indywidualnie uplasował się w czwartej dziesiątce (38. na skoczni normalnej i 34. na obiekcie dużym), a drużynowo zajął z Finami 8. lokatę[3].
Latem 2018 punktował tylko w słabo obsadzonym (sklasyfikowano 34 skoczków) 2. konkursie w Hakubie, gdzie był 29. W grudniu 2018 w Engelbergu zajął 4. miejsce w zawodach Pucharu Kontynentalnego. 10 lutego 2019 zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Świata, zajmując 29. pozycję w zawodach w Lahti. Na przełomie lutego i marca 2019 wziął udział w mistrzostwach świata seniorów – indywidualnie na większym obiekcie nie przebrnął kwalifikacji, a na mniejszym był 31., a drużynowo zajął z Finami 10. lokatę[3].
Latem 2019 ani razu nie startował w Letnim Grand Prix[2][3], a w sezonie zimowym 2019/2020 tylko w pierwszych dwóch konkursach sezonu zdołał awansować do głównej części zmagań, zarówno w Wiśle, jak i Ruce plasując się pod koniec stawki[3].
Alamommo stawał na podium mistrzostw Finlandii – indywidualnie zwyciężył na skoczni średniej zimą 2021[6], a także zdobył brązowy medal na skoczni normalnej zimą 2016[7] oraz ten sam krążek na obiekcie dużym latem 2018[8]. Wielokrotnie sięgał również po medale w rywalizacji drużynowej, w 2014 zdobywając z drużyną Ounasvaaran Hiihtoseura letnie mistrzostwo kraju[9]. Stawał również na podium juniorskich mistrzostw Finlandii[2].
W marcu 2022 poinformował o zakończeniu kariery[10].
Starty A. Alamommo na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
38. | 10 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-98 | HS-109 | indywid. | 94,0 m | – | 91,3 pkt | 168,0 pkt | Andreas Wellinger |
34. | 17 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | indywid. | 120,0 m | – | 107,6 pkt | 178,1 pkt | Kamil Stoch |
8. | 19 lutego | 2018 | Pjongczang | Alpensia Jumping Park | K-125 | HS-142 | druż.[a] | 117,0 m | 115,5 m | 790,4 pkt (192,1 pkt) | 308,1 pkt | Norwegia |
Starty A. Alamommo na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Starty A. Alamommo na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
31. | 5 lutego | 2015 | Ałmaty | Gornyj Gigant | K-95 | HS-106 | indywid. | 96,0 m | – | 113,5 pkt | 156,4 pkt | Johann André Forfang |
8. | 7 lutego | 2015 | Ałmaty | Gornyj Gigant | K-95 | HS-106 | druż.[c] | 94,0 m | 93,5 m | 769,5 pkt (201,4 pkt) | 123,8 pkt | Norwegia |
25. | 23 lutego | 2016 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | indywid. | 86,5 m | 88,5 m | 208,5 pkt | 40,5 pkt | David Siegel |
8. | 24 lutego | 2016 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | druż.[d] | 87,5 m | 78,5 m | 707,9 pkt (181,4 pkt) | 158,8 pkt | Niemcy |
12. | 1 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | indywid. | 92,0 m | 91,5 m | 242,1 pkt | 21,1 pkt | Viktor Polášek |
6. | 3 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | druż.[e] | 85,5 m | 87,5 m | 802,1 pkt (221,3 pkt) | 130,2 pkt | Słowenia |
7. | 1 lutego | 2018 | Kandersteg | Nordic Arena | K-95 | HS-106 | indywid. | 95,5 m | 93,5 m | 257,8 pkt | 33,6 pkt | Marius Lindvik |
6. | 3 lutego | 2018 | Kandersteg | Nordic Arena | K-95 | HS-106 | druż.[f] | 96,5 m | 99,0 m | 921,8 pkt (262,0 pkt) | 146,7 pkt | Niemcy |
Starty A. Alamommo na igrzyskach olimpijskich młodzieży – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Starty A. Alamommo na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP[edytuj | edytuj kod]
Źródło[2] |
2018 | | |
9 | - |
Legenda |
1 2 3 4-8 poniżej 8 - – brak startu |
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]