Alfons Babich
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 października 1855 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 10 października 1932 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1873–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | komendant PKU |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Alfons Babich (ur. 21 października 1855 w Jeziornej, zm. 10 października 1932 w Ostrołęce) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 21 października 1855 w Jeziornej[1]. Ukończył pięć klas Gimnazjum III w Warszawie wstąpił tamże 3 października 1873 do Szkoły Junkrów[1]. Następnie w 1897 ukończył Oficerską Szkołę Strzelecką w Oranienbaumie. Służył m.in. w 21 Muromskim pułku piechoty w Ostrołęce. W końcu XIX wieku był jednym z czołowych działaczy konspiracyjnych w Ostrołęce. Uczestniczył w tajnych zebraniach, w domu burmistrza Ostrołęki Zygmunta Butkiewicza ps. „Jastrzębiec”[2].
Od 6 października 1904 do 22 lutego 1905 dowodził batalionem 35 Wschodniosyberyjskiego pułku strzelców. W 1908 otrzymał awans na pułkownika i przeszedł na emeryturę. W czasie I wojny światowej ponownie w armii rosyjskiej.
W 1917 dowodził pułkiem w 4 Dywizji Strzelców Polskich. W 1918 został sędzią śledczym w II Korpusie Polskim w Rosji.
12 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika piechoty, i przydzielony do Krajowego Inspektoratu Zaciągu. 27 grudnia 1918 został wyznaczony na stanowisko komendanta XVII Powiatowej Komendy Uzupełnień w Cieszynie[3]. 12 grudnia 1919 został szefem Oddziału V Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin” w Lublinie[1]. 14 października 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień Będzin[4]. Z dniem 1 maja 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty, z prawem noszenia munduru[5]. 26 października 1923 prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała brygady[6]. Na emeryturze zamieszkał w Ostrołęce[2]. Tam zmarł 10 października 1932[7][1][8].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych – 1921 „za męstwo i odwagę, wykazane w bitwie kaniowskiej w składzie byłego II Korpusu Wschodniego w dniu 11 maja 1918 roku”[9]
- Medal Zwycięstwa – 12 grudnia 1921[10]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Stawecki 1994 ↓, s. 71.
- ↑ a b Parzych 1989 ↓, s. 71.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 14 z 30 grudnia 1918, s. 235, 243, 257.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 20 października 1920, s. 1060.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921, s. 820.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923, s. 738.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 8 lutego 1933, s. 36.
- ↑ Parzych 1989 ↓, s. 71 autor podał, że generał zmarł 9 października 1932.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 24 grudnia 1921, s. 1668.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922, s. 267.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Kulik Mariusz, Polacy wśród wyższych oficerów armii rosyjskiej Warszawskiego Okręgu Wojskowego (1865-1914), Wydawnictwo Neriton, 2008.
- Czesław Parzych. Ostrołęczanie okresu II Rzeczypospolitej. „Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego”. 3, s. 70-84, 1989. Ostrołęka: Ostrołęckie Towarzystwo Naukowe. ISSN 0860-9608.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Wrocławskie studia wschodnie, tomy 10-11, Uniwersytet Wrocławski. Ośrodek Badań Wschodnich, 2006.