Aleksiej Stenbock-Fermor
 | |
 generał-lejtnant | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1855–1885, 1895–1916 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       | |
Aleksiej Aleksandrowicz Stenbock-Fermor (ros. Алексей Александрович Стенбок-Фермор, ur. 3 września 1835, zm. 4 października 1916 w Piotrogrodzie) – rosyjski generał-lejtnant, hrabia, stallmeister (koniuszy) dworu cesarskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Aleksiej Stenbock-Fermor urodził się 3 września 1835 roku w rodzinie hrabiowskiej, wywodzącej się ze Szkocji i Szwecji, która w XVIII wieku wstąpiła na służbę rosyjską[1][2]. Jego ojcem był Aleksander Magnus Stenbock-Fermor (1809–1852), a matką Nadieżda z domu Jakowlewa (1815–1897)[3]. Ród Stenbocków-Fermorów był bogaty i cieszył się wielkim szacunkiem, małżeństwami skoligacony był z najważniejszymi rodzinami Imperium Rosyjskiego, m.in. z Kapnistami, Apraksinami, Meszczerskimi i Dołgorukimi[1]. Jego rodzina należała do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, a sam Aleksiej był wychowankiem prestiżowego Cesarskiego Liceum Aleksandrowskiego[4]. Służbę wojskową w jednostkach gwardyjskich rozpoczął 22 stycznia 1855 roku, a jako kornet wstąpił do Lejb-Gwardyjskiego Pułku Huzarów Jego Wysokości[4]. Wziął udział w wojnie krymskiej. W 1859 roku awansował do stopnia porucznika, a rok później został sztabs-rotmistrzem[4]. W 1862 roku mianowany rotmistrzem, a w wieku trzydziestu lat osiąga stopień pułkownika, a także zostaje fligiel-adiutantem[4]. W 1875 roku Stenbock-Fermor otrzymuje awans do stopnia generała-majora, zostając przy tym członkiem świty cesarza Aleksandra II[4]. Trzy lata później wziął udział wojnie rosyjsko-tureckiej, w czasie której pełnił funkcje dowódcy szwadronu i dywizjonu[4]. Po jej zakończeniu przez rok pełnił funkcję komendanta twierdzy Jassy, a w 1885 roku w stopniu generała-lejtnanta został zwolniony ze służby i przepisany do rezerwy sił kawalerii[4]. Swą karierę kontynuował na dworze cesarskim, gdzie 13 maja tego roku został mianowany na honorowe stanowisko stallmeistra[4]. W 1895 roku przywrócony do czynnej służby wojskowej[4]. Aleksiej posiadał znaczne dobra ziemskie i nieruchomości, m.in. pałac (dom, numer 50) na prestiżowym Nabrzeżu Angielskim w Petersburgu[1]. W pałacu tym organizowane były bale i spotkania antyartystyczne i kulturalne, a przez kilka miesięcy mieszkał tu także pruski poseł Otto von Bismarck[5]. Aleksiej Stenbock-Fermor był wpływową postacią na dworze cesarza Aleksandra III[6]. Posiadał także rezydencję w Carskim Siole[7]. Zmarł 4 października 1916 w Piotrogrodzie w wieku osiemdziesięciu jeden lat.
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Margaritą Siergiejewną, z rodu Dołgorukich (1839–1912)[7]. Z tego związku miał następujące dzieci:
- Nadieżda Aleksiejewna (ur. 1 czerwca 1864), dama dworu (friejlina), wyszła za hrabiego Piotra Kapnista
- Margarita Aleksiejewna, dama dworu (friejlina), wyszła za mąż za księcia Pawła Jengałyczewa
- Siergiej Aleksiejewicz, rotmistrz[7]
Służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- kornet (22.02.1856)
- porucznik gwardii (04.12.1859)
- sztabs-rotmistrz gwardii (3.4.1860)
- rotmistrz (17.04.1962)
- pułkownik (04.04.1865)
- fligiel-adiutant (1865)
- generał-major (30.08.1875)
- generał-lejtnant (30.08.1885)
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Rosyjskie[edytuj | edytuj kod]
- Order Świętego Stanisława (2 klasy, 1865)
- Order Świętego Włodzimierza (4 klasy, 1873)
- Order Świętego Włodzimierza (3 klasy, 1878)
- Order Świętego Stanisława (1 klasy, 1879)
- Order Świętej Anny (1 klasy, 18.04.1884)
- Order Świętego Włodzimierza (2 klasy, 1890)
- Order Orła Białego (1896)
- Order św. Aleksandra Newskiego (1906)[4]
Zagraniczne[edytuj | edytuj kod]
- Order Czerwonego Orła (2 klasy, 1875)
- Order Fryderyka (krzyż komandorski 1 klasy, 1880)[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Kn.sobaka.ru: Дважды Графское. [dostęp 2013-10-22]. (ros.).
- ↑ Genealogisches Handbuch der livländischen Ritterschaft, Band 2, Zgorzelec 1935, s. 685-687.
- ↑ Genealogisches Handbuch der livländischen Ritterschaft, Band 2, Zgorzelec 1935, s. 689.
- ↑ a b c d e f g h i j k Grwar.ru: граф Стенбок-Фермор Алексей Александрович. [dostęp 2013-10-22]. (ros.).
- ↑ Votpusk.ru: Дом Стенбок-Ферморов. [dostęp 2013-10-22]. (ros.).
- ↑ V-mishakov.narod.ru: Страшная тайна смерти Чайковского. [dostęp 2013-10-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-12)]. (ros.).
- ↑ a b c Tsarselo.ru: Енгалычев Павел Николаевич. [dostęp 2013-10-22]. (ros.).