Aleksandr Tarasow
 | |
| Imię i nazwisko urodzenia | Aleksandr Nikołajewicz Tarasow |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód, zajęcie | socjolog, dziennikarz, pisarz, filozof, polityk, rysownik, laborant, stróż, maszynista, ślusarz, bibliotekarz, operator w kotłowni, księgowy |
| Strona internetowa | |
Aleksandr Nikołajewicz Tarasow, Александр Николаевич Тарасов (ur. 8 marca 1958 w Moskwie) – radziecki, a następnie rosyjski socjolog, dziennikarz, pisarz i filozof postmarksistowski[1][2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W grudniu 1972 – styczniu 1973 razem z Wasilijem Minorskim założył nielegalną radykalnie lewicową grupę o nazwie Partia Nowych Komunistów; latem roku 1973 stał się jej nieformalnym liderem. W 1974 Partia Nowych Komunistów połączyła się z inną nielegalną organizacją radykalnej lewicy, Lewicową Szkołą, i przyjęła nazwę Neokomunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Tarasow został jednym z jej przywódców. Był teoretykiem grupy, napisał jej dokument programowy Zasady neokomunizmu (1974).
W 1975 aresztowany przez KGB, przebywał przez rok w areszcie, a następnie w szpitalu psychiatrycznym, jednak do procesu członków NPZR nie doszło. W czasie przymusowego pobytu w szpitalu psychiatrycznym był brutalnie traktowany i de facto torturowany (poprzez bicie, zmuszanie do przyjmowania dużych dawek neuroleptyków, poddawanie terapii elektrowstrząsowej i wprowadzanie w stan śpiączki farmakologicznej). Po wyjściu na wolność Tarasow cierpiał na choroby wątroby, trzustki, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa i nadciśnienie tętnicze[3][4]. Po wyjściu na wolność nadal działał w NPZR do jej samorozwiązania w styczniu 1985. W 1988 był badany przez dwie państwowe komisje psychiatryczne, które uznały go za całkowicie zdrowego psychicznie[4].
Ukończył w Moskwie studia ekonomiczne. Wykonywał wiele różnych zawodów: był rysownikiem, laborantem, stróżem na Cmentarzu Wagańskowskim, maszynistą, ślusarzem, bibliotekarzem, dziennikarzem i komentatorem politycznym, operatorem w kotłowni, księgowym, nauczycielem akademickim, konsultantem rosyjskiego ministerstwa oświaty i nauki, wreszcie ekspertem Moskiewskiego Biura Praw Człowieka.
W 1988 założył Niezależne Archiwum, które dwa lata później zmieniło nazwę na Niezależne Archiwum – Niezależna Służba Socjologiczna. Od 1991 pracuje w Centrum Nowej Socjologii i Nauki Polityki Praktycznej "Feniks", którego wicedyrektorem był w latach 2004–2009, zaś od lutego 2009 pełni funkcję jego dyrektora. Publikował w prasie zagranicznej i samizdacie od 1984. Od 1988 publikował także w niezależnej prasie (pod pseudonimami), zaś po 1990 pod prawdziwym nazwiskiem. Autor ponad 1100 różnych publikacji socjologicznych (głównie z zakresu problemów młodzieży, edukacji i konfliktów społecznych), politologicznych (ruchy masowe, radykalizm polityczny w Rosji i poza jej granicami), historycznych (historia ruchów rewolucyjnych i wojny partyzanckiej), kulturoznawczych (kultura masowa, międzynarodowe stosunki kulturalne) oraz ekonomicznych. Jest również krytykiem literackim i filmowym, od 1992 – pisarzem, zaś od 1997 tłumaczem języków angielskiego i hiszpańskiego.
4 listopada 1995 został napadnięty przez nieznanego sprawcę w pobliżu swojego domu; ukradziono mu wówczas jego paszport, pozostawiając przy nim pieniądze i butelkę drogiego alkoholu[5][6]. W 2008 rosyjscy neonaziści umieścili go na publicznie ogłoszonej liście wrogów narodu rosyjskiego[7].
W 2002 r. został założycielem i redaktorem serii książek Godzina X: światowa współczesna myśl antyburżuazyjna (ros. Час "Ч" - Современная мировая антибуржуазная мысль), oraz serii Walka klas (niem. Klassenkampf; razem z Borisem Kagarlickim) w 2005, i Róża Rewolucji (ros. роЗА РЕВОлюций) w 2006.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Полемика с Александром Шубиным
- ↑ Сакральная функция революционного субъекта. Встреча в Византийском клубе 20 апреля 2001 года. Интервью Аркадия Малера с Александром Тарасовым
- ↑ E. Reese, Soviet Dissidents. Gone with the wind of change, Chicago Tribune, 11.11.2001
- ↑ a b A. Tarasow, Возвращение на Лубянку
- ↑ O. Панфилов, Нарушения прав журналистов и прессы на территории СНГ, listopad 1995, Независимая газетa
- ↑ Баранов А., Пострадали… незаметно. Террор против левой прессы, Правда, 9 listopada 1995
- ↑ Жертвы Большой игры (список сайта vdesyatku.net). – Антикомпромат. Ру. [dostęp 2008-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-06)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Biografia. agentura.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-21)].
- Biografia