Aleksander Maisner

Aleksander Maisner
Air Vice Marshal Air Vice Marshal
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1921
Hamburg

Data i miejsce śmierci

21 grudnia 2008
Salisbury

Przebieg służby
Lata służby

1941–1977

Siły zbrojne

Polskie Siły Zbrojne

Formacja

RAF
Royal New Zealand Air Force

Jednostki

5 pułk artylerii lekkiej
4 Kresowy pułk artylerii lekkiej
No. 70 Squadron RAF
No. 50 Squadron RAF
No. 230 Operational Conversion Unit

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi RP Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy) Krzyż Komandorski Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Krzyż Sił Powietrznych (Wielka Brytania)

Aleksander Maisner vel Alec Maisner (ur. 26 lipca 1921 w Hamburgu, zm. 21 grudnia 2008 w Salisbury) – honorowy generał brygady pilot Wojska Polskiego i wicemarszałek (ang. Air Vice Marshal) Królewskich Sił Powietrznych (numery ewidencyjne RAF: P-2938, 705749 i 50062).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Aleksander Maisner urodził się 26 lipca 1921 roku w Hamburgu. W latach 1931-1939 był uczniem I Gimnazjum Państwowego w Częstochowie[1]. Po kampanii wrześniowej, w trakcie próby nielegalnego przekroczenia granicy z Rumunią, został aresztowany, skazany na 8 lat ciężkich robót i zesłany do północnej Syberii. Latem 1941 roku, po podpisaniu układu Sikorski-Majski, został zwolniony z obozu, przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i wcielony do 5 pułku artylerii lekkiej. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych w Centrum Wyszkolenia Artylerii został przeniesiony do 4 Kresowego pułku artylerii lekkiej. W 1942 roku zgłosił się na ochotnika do służby w Polskich Siłach Powietrznych, miał numer służbowy RAF P-2938[2]. 29 listopada 1944 roku, po ukończeniu szkolenia, otrzymał odznakę pilota. 1 stycznia 1945 roku został mianowany podporucznikiem.

W 1946 roku wstąpił do Królewskich Sił Powietrznych[1]. W 1950 roku został przeniesiony do 70 Dywizjonu Lotnictwa Transportowego RAF w Egipcie. Latał w nim na samolotach Vickers Valetta. Dwa lata później powrócił do Anglii. Otrzymał przydział do 50 Dywizjonu Lotnictwa Bombowego stacjonującego w Stacji RAF Binbrook. W tej jednostce latał na odrzutowych bombowcach English Electric Canberra[3]. W 1955 roku został przydzielony do 230 Operacyjnej Jednostki Przejściowej w Stacji RAF Waddington. Został w niej przeszkolony w pilotażu odrzutowego bombowca strategicznego Avro Vulcan. Do 1962 roku służył w Królewskich Nowozelandzkich Siłach Powietrznych. Stacjonował w Bazie RNZAF Ohakea na Wyspie Północnej[3].

Od maja 1971 roku do lipca 1973 roku, w stopniu „Air Commodore” (brak polskiego odpowiednika) był asystentem komendanta Szkoły RAF w Cranwell (ang. Royal Air Force College Cranwell). W sierpniu 1973 roku został dyrektorem do spraw personelu (ang. Director of Manning Personnel). W grudniu 1975 roku wyznaczono go na stanowisko zastępcy sekretarza (ang. Deputy Air Secretary). Od lutego do listopada 1976 roku był dyrektorem generalnym do spraw zarządzania zasobami ludzkimi RAF (ang. Director-General of Personnel Management)[4].

3 maja 1983 został powołany na członka Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej[5]. Był prezesem Stowarzyszenia Lotników Polskich w Londynie. 8 kwietnia 1986 roku był obecny podczas złożenia przysięgi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Kazimierza Sabbata[6]. W 1990 roku Prezydent RP Ryszard Kaczorowski mianował go honorowym generałem brygady[7]. Zmarł 21 grudnia 2008 roku w Salisbury[3].

Awanse w RAF[edytuj | edytuj kod]

Polskie odpowiedniki stopni wojskowych w Królewskich Siłach Powietrznych podano według stanu obowiązującego po wejściu Polski do NATO. Patrząc z ówczesnej perspektywy polskich naczelnych władz wojskowych na uchodźstwie brytyjski stopień „Air Commodore” nie miał odpowiednika, natomiast odpowiednikiem brytyjskiego stopnia wicemarszałka był stopień generała brygady.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Adamski 2017 ↓.
  2. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 363.
  3. ↑ a b c Kubala 2009 ↓, s. 98.
  4. ↑ Mackie 2007 ↓, s. 14, 38.
  5. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 3 maja 1983 r. o powołaniu członków Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 8, Nr 1 z 16 maja 1983. 
  6. ↑ Dziennik Ustaw ↓, Nr 2 z 10 kwietnia 1986 roku, s. 27-28.
  7. ↑ Nicman 1995 ↓.
  8. ↑ Awanse. „The London Gazette”. 38427 (drugi suplement), s. 5381, 1948-10-08. Londyn. 
  9. ↑ Awanse. „The London Gazette”. 40524 (suplement), s. 3788, 1955-07-01. Londyn. 
  10. ↑ Awanse. „The London Gazette”. 42241 (trzeci suplement), s. 27, 1961-01-03. Londyn. 
  11. ↑ Awanse. „The London Gazette”. 44218 (suplement), s. 79, 1967-01-03. Londyn. 
  12. ↑ Awanse. „The London Gazette”. 45564 (suplement), s. 92, 1972-01-04. Londyn. 
  13. ↑ Dziennik Ustaw ↓, Nr 4 z 20 grudnia 1990 roku, s. 53.
  14. ↑ Nadanie orderów. „The London Gazette”. 44863 (suplement), s. 5967, 1969-07-14. Londyn. 
  15. ↑ Nadanie orderów. „The London Gazette”. 47102 (suplement), s. 3, 1976-12-31. Londyn. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  • Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie. eprints.hist.pl. [dostęp 2016-12-04].
  • Krzysztof Kubala. Aleksander Maisner (1921-2008). „Lotnictwo”. 3 (96), marzec 2009. Warszawa: MAGNUM-X Sp. z o.o.. ISSN 1732-5323. 
  • Jacek Adamski: Aleksander Maisner. [w:] Życiorysy lotników [on-line]. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej, 2017. [dostęp 2017-03-19]. (pol.).
  • Air Vice-Marshal Alec Maisner. Telegraph Media Group, 2009-01-28. [dostęp 2017-03-19]. (ang.).
  • Aleksander Maisner. [w:] Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie [on-line]. Tomasz Skeli Witaszczyk. [dostęp 2017-05-01]. (pol.).
  • Colin Mackie: Senior Royal Air Force Appointments. [w:] British Armed Forces (1860-) [on-line]. kwiecień 2007. [dostęp 2017-05-02]. (ang.).
  • Zdzisław Nicman. Ostatni generał mianowany na uchodźstwie. „Polska Zbrojna”. (96), 1995. Warszawa. ISSN 1732-5323. 
  • Air Vice-Marshal A Maisner (500062). [w:] Air of Authority - A History of RAF Organisation [on-line]. M. B. Barrass, 2015-03-22. [dostęp 2017-05-02]. (ang.).
  • Aleksander Maisner. [w:] Lista Krzystka. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 [on-line]. Fundacja Historyczna Lotnictwa Polskiego. [dostęp 2017-05-03]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Maisner&oldid=71182638”