Albrecht Zygmunt von Zeigut-Stanisławski

Albrecht Zygmunt von Zeigut-Stanisławski (także: von Seegut, von Zeiguth) herbu Sulima (ur. 10 sierpnia 1688, zm. 16 września 1768 w Lipowinie), ostatni generalny poczmistrz Prus Królewskich (od 1735), minister tajnego gabinetu Saksonii (od 1762).

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Syn Wacława i Marii Luizy Podewils. Albrecht Zygmunt uważany był przez współczesnych za naturalnego syna elektora saskiego, Augusta II.

Posiadał młodszego brata Bogusława^[1].

Albrecht Zygmunt Stanisławski był dwukrotnie żonaty: z Krystyną von Osterhausen, a następnie księżniczką Albertyną von Holstein-Beck.

W roku 1738 wymieniany jest właściciel Stanclewa Zygmunt Zeigut-Stanisławski, przypuszczalnie syn Albrechta Zygmunta.

Edukacja i kariera[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się w kolegiach jezuickich w Braniewie (od 1700) i Reszlu od 1701, później podróżował i służył w wojsku. od 1709 na dworze króla Augusta II, w latach 1711–1712 jako żołnierz saski uczestniczył w obleganiu Stralsundu będącego w posiadaniu Szwecji. W 1721 został szambelanem króla Augusta II na dworze w Dreźnie.

W 1735 król August III powierzył mu funkcję generalnego poczmistrza Prus Królewskich. Cesarz Karol VI Habsburg nadał mu tytuł hrabiowski 1736, a król August III Order Orła Białego. W 1743 został honorowym ministrem, a od 1762 ministrem tajnego gabinetu Saksonii.

Od 1765 w stanie spoczynku, przebywał w swoich pałacach w Lipowinie i Królewcu.

Posiadacz majątków ziemskich[edytuj | edytuj kod]

W od króla Augusta II otrzymał królewszczyzny: Jaktowo w województwie pomorskim 1713, Tropy 1727 oraz na 30 lat 30 włók w Kwiecewie 1728. W 1739 kupił majątek w Lipowinie, gdzie w 1740 wybudował pałac w stylu barokowym. Posiadał też majątki w Woli Lipowskiej, Strubnie oraz w Hennenbergu k. Świętej Siekierki.

Po śmierci ok. 1741 najstarszego brata Abrahama był głównym sukcesorem jego majątku. Był budowniczym dworu w Mołdytach i pałacu w Lipowinie.

Zmarł w Lipowinie 16 września 1768.

Testament[edytuj | edytuj kod]

W testamencie cały swój majątek przekazał na cele społeczne, m.in. na fundacje: katolickiego zakładu dla dziewcząt i ewangelickiego ośrodka dla wdów i sierot po wojskowych.

Zgodnie z ostatnią wolą pochowany został w Reszlu. Krypta rodowa Stanisławskich znajdowała się najprawdopodobniej w kościele farnym w Reszlu, w pobliżu ołtarza św. Jana Chrzciciela. Ołtarz ten nie istnieje, spłonął w czasie pożaru kościoła w 1806.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Tadeusz Oracki, "Słownik biograficzny Prus Książęcych i Ziemi Malborskiej od połowy XV do końca XVIII wieku L-Ż", Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie, Olsztyn, 1988, ISBN 83-7002-174-3
• Rzempołuch Andrzej – " Przewodnik po zabytkach sztuki dawnych Prus Wschodnich", Agencja Wydawnicza "Remix", Olsztyn, 1992, ISBN 83-900155-1-X. (str. 36-37)
• Jan Chłosta, Słownik Warmii, Wydawnictwo LITTERA, Olsztyn, 2002, ISBN 83-914158-5-6
• Małgorzata Jackiewicz-Garniec, Mirosław Garniec "Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich" (Wydanie III poszerzone i uzupełnione), wyd. Studio ARTA, Olsztyn 2001, ISBN 83-912840-2-6 (Str. 317 – budowniczy dworu w Mołdytach).