Adam Kunicki
| Data i miejsce urodzenia | 3 lipca 1903 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 listopada 1989 |
| Zawód, zajęcie | lekarz neurochirurg |
| Alma Mater | Uniwersytet Jagielloński |
| Odznaczenia | |
    | |
Adam Kunicki (ur. 3 lipca 1903 we Frysztacie, zm. 19 listopada 1989 w Warszawie) – polski lekarz, neurochirurg, współtwórca krakowskiej i polskiej neurochirurgii. Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Adam Kunicki urodził się we Frysztacie na późniejszym Zaolziu. Jego ojciec, Ryszard, również był lekarzem. Jako piętnastolatek brał udział w walkach z Czechami na Śląsku Cieszyńskim. W latach 1920–1922 uczył się w Szkole Morskiej w Tczewie, ale zrezygnował z dalszej nauki w Szkole Morskiej i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tytuł doktora nauk lekarskich uzyskał w 1928 roku. Od 1925 roku pracował jako asystent i starszy asystent w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego u profesora Jana Piltza, następnie jako asystent oddziału neurologicznego Szpitala Kasy Chorych w Łodzi u profesora Władysława Dzierżyńskiego. W 1934 roku wykonał pierwsze operacje neurochirurgiczne. Od 1936 roku współpracował z Jerzym Choróbskim przy organizacji oddziału neurochirurgicznego Kliniki Neurologicznej Uniwersytetu Warszawskiego. W Warszawie pracował do 1944 roku. Po powstaniu warszawskim znalazł się w obozie przejściowym w Pruszkowie, po jego opuszczeniu praktykował jako lekarz w Godzianowie.
W lipcu 1945 roku wrócił do Krakowa, początkowo pracował w Szpitalu Bonifratrów. Zorganizował oddział neurochirurgiczny Kliniki Neurologiczno-Psychiatrycznej UJ, który rozpoczął działalność w lutym 1946 roku. Dwa lata później uzyskał habilitację na podstawie pracy Morfologiczne podstawy podziału guzów wyściółkowych. Również w 1948 roku wyjechał do Montrealu jako stypendysta Fundacji Rockefellera. W 1951 roku otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego, w 1956 tytuł profesora zwyczajnego. W 1970 roku wyjechał do Warszawy, gdzie został dyrektorem Centrum Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej Polskiej Akademii Nauk i kierownikiem Zespołu Neurochirurgii PAN. Na emeryturę przeszedł w 1976 roku, wciąż pozostając aktywnym naukowcem. W latach 1972-1987 był członkiem Komisji do Badań Obrzęku Mózgu i Ciśnienia Wewnątrzczaszkowego PAN.
Był członkiem korespondentem (od 1965) i członkiem rzeczywistym (od 1973) Polskiej Akademii Nauk, przewodniczącym Komitetu Nauk Neurologicznych PAN. Był członkiem honorowym towarzystw neurochirurgicznych Wielkiej Brytanii, ZSRR, Bułgarii, Czechosłowacji, NRD, Jugosławii, Hiszpanii i Włochy.
Zmarł w 1989 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu w Myślenicach.
Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
W 1960 roku otrzymał nagrodę resortową a w 1975 Nagrodę Sekretarza Naukowego PAN. Został odznaczony między innymi:
- Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą, Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi (1954, za zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej w dziedzinie medycyny)[1]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 670-671
- Igor Gościński: Historia polskiej neurologii i neurochirurgii: Profesor Adam Kunicki (1903–1989) – współtwórca neurochirurgii polskiej. „Neurologia i Neurochirurgia Polska”. 42 (5)/2008. ISSN 0028-3843.
- Rita Pagacz-Moczarska: Twórca krakowskiej neurochirurgii: Setna rocznica urodzin prof. Adama Kunickiego. „Alma Mater”. 56/2004. ISSN 1427-1176.