Achab

Achab

‏אַחְאָב‎

Portret Achaba w Promptuarii Iconum Insigniorum
król Izraela
Okres	od 874 p.n.e. do 853 p.n.e.
Poprzednik	Omri
Następca	Ochozjasz
Dane biograficzne
Dynastia	Omrydzi
Data i miejsce śmierci	853 p.n.e. Ramot w Gileadzie
Przyczyna śmierci	poległ w bitwie
Ojciec	Omri
Żona	Izebel
Dzieci	Ochozjasz Joram Atalia

Achab (pan. 874–853 p.n.e.^[1]) – siódmy król północnego królestwa Izraela; syn króla Omriego, kontynuował politykę ojca, dążąc do zjednoczenia kraju.

Biografia Achaba w relacji biblijnej[edytuj | edytuj kod]

Pokonał Moabitów, wszedł do sojuszu prowadzącego wojny z Asyrią, utrzymywał pokój z królestwem Judy. Sprzymierzył się z Fenicjanami przez małżeństwo z Izebel, córką Etbaala I, króla Tyru, która wprowadziła do Izraela kult Baala i Aszery, wskutek czego Achab został potępiony przez Boga, o czym oznajmił prorok Eliasz.

W Biblii jego imię stało się synonimem niegodziwości^[2], pamiętny wrogością okazywaną prorokowi Eliaszowi, wprowadzeniem kultu Baala i skazaniem na śmierć Nabota z namowy swej żony, królowej Izebel, za niepopełnione winy.

Achab nie tylko wprowadził Baala jako boga do stolicy swego państwa, ale ponadto za namową Izebel wzniósł ołtarze pogańskie na wielu wzgórzach, gdzie pod osłoną gajów kapłani i inni uczestnicy tego kultu wywierali swój wpływ, aż cały niemal Izrael poszedł za nimi^[3]. Zginął podczas oblężenia Ramot w Gileadzie przez Aramejczyków. Jego następcą był Ochozjasz. Kilka lat po jego śmierci ród Omrydów został wymordowany przez ich przeciwników, a królem został Jehu, który został wcześniej namaszczony na króla przez Elizeusza.

Pozabiblijne źródła informacji o Achabie[edytuj | edytuj kod]

Zobacz w Wikiźródłach hasło Achab w Encyklopedii kościelnej

Wykopaliska z terenów historycznych granic północnego królestwa Izraela oraz terenów podbitych za panowania Achaba i jego ojca Omriego świadczą, iż to za panowania tych dwóch władców nastąpił duży rozwój infrastruktury miejskiej oraz integracja wewnętrzna królestwa i jego awans polityczny do czołowej potęgi Lewantu.

Awans ten oznaczał m.in. przyjęcie alfabetu fenickiego, otwarcie się na ówczesny świat cywilizowany w tym pojawienie się w kronikach asyryjskich (co dla nas oznacza rozpoczęcie epoki historycznej Izraela) oraz osłabienie religii mojżeszowej na rzecz nowych obcych kultów religijnych[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Praca zbiorowa, Historia powszechna, Tom 2: Od prehistorii do cywilizacji na kontynentach pozaeuropejskich, Mediaset Group SA, 2007, ss. 480, ISBN 978-84-9819-809-6
• Adam Ziółkowski. Historia powszechna. Starożytność, Warszawa 2009. ss. 319
• The Emanuel Ringelblum Jewish Historical Institute © 2008 - 2019