64 Pomorski Batalion Piechoty
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr dypl. Edmund Różycki |
| Ostatni | mjr Jan Wiśniewski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Włochy |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
64 Pomorski Batalion Piechoty – pododdział piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
64 Pomorski batalion piechoty został sformowany w 1945 roku we Włoszech, w składzie 16 Brygady Piechoty. Nie wziął udziału w walkach.
Zalążek batalionu stanowiła Polska Kompania Ochotnicza, sformowana w sierpniu 1944 w Annecy we Francji, przez grupę oficerów i podchorążych 2 Dywizji Strzelców Pieszych, internowanych w Szwajcarii. Za wiedzą swych przełożonych, grupa ta pod dowództwem mjr. dypl. art. Aleksandra Bluma, przedostała się na teren Francji i z byłych jeńców jak i z Polaków z Francji - utworzyła kompanię, podporządkowaną francuskiemu FFI. Uzbrojona kompania przybyła morzem do Włoch, gdzie stała się zaczątkiem nowo formowanej brygady.
Żołnierze batalionu[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy batalionu
- Zastępca dowódcy batalionu
- kpt. Ludwik Szamocki[3]
Odznaka batalionu[edytuj | edytuj kod]
Odznaka specjalna została wprowadzona rozkazem Nr 13 dowódcy 2 Korpusu z 31 stycznia 1946 roku. Była wykonana w metalu; stanowi połączenie herbu Ziemi Malborskiej i symbolu broni pancernej; na tarczy orzeł herbowy i ramię pancerne. Tarcza pokryta żółtą emalią, orzeł czerwoną. Oznaki wykonane w Bolonii, zamiast żółtego tła miały białe. Oznaka noszono po lewej stronie beretu, w odległości 5 cm od orzełka[4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Por. piech. Czesław Franciszek Rolecki - urodzony 11.01.1911 r. Podporucznik z dniem 15.08.1934 r., porucznik z dniem 19.03.1938 r. Oficer 14 pułku piechoty, w kampanii wrześniowej dowódca 3 kompanii ckm tego pułku. Ranny 19.09.1939 r. pod Kromnowem, gdzie tego samego dnia dostał się do niemieckiej niewoli. Jeniec oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu z niewoli służył w 64 Pomorskim Batalionie Piechoty na stanowisku dowódcy plutonu c.k.m. w kompanii wsparcia.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tym 2012 ↓, s. 91, 109.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 91.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1974 ↓, s. 90.
- ↑ Partyka 1997 ↓, s. 54.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
- Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 16. Londyn: 1974.
- Juliusz Tym: Pancerni i Ułani Generała Andersa.Broń Pancerna i Kawaleria Pancerna Polskich Sił Zbrojnych na Środkowym Wschodzie i we Włoszech 1941-1946. Warszawa: Tetragon, 2012. ISBN 978-83-63374-01-3.