3 Dywizjon Artylerii Pancernej

3 Dywizjon Artylerii Pancernej^[b] – samodzielny pododdział broni pancernej ludowego Wojska Polskiego

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Sformowany w obozie sieleckim 14 maja 1943 według etatu nr 04/504 jako dywizjon artylerii przeciwpancernej wyposażony w 45 mm armaty przeciwpancerne.

Przeformowany na mocy rozkazu dowódcy Armii Polskiej w ZSRR nr 006 z 7 maja 1944 na samodzielny dywizjon artylerii samobieżnej. W działa samobieżne Su-76 wyposażony został 5 czerwca 1944^[1].

Żołnierze dywizjonu złożyli przysięgę w obozie sielskim 15 lipca 1943^[1]. Uzupełnienia przysięgały po przybyciu do jednostki.

Dowódcą dywizjonu był mjr Siemion Iwanow^[1]

Marsze i działania bojowe[edytuj | edytuj kod]

Dywizjon prowadził działania bojowe w składzie 3 Pomorskiej Dywizji Piechoty z 1 Armii WP

Skład etatowy[edytuj | edytuj kod]

Dowództwo^[c]

• pluton dowodzenia,
• 3 baterie dział samobieżnych
  • 4 działony
• drużyny: zaopatrzenia bojowego, remontowa, gospodarcza, punkt sanitarny

Razem:

żołnierzy – 165 (oficerów – 51, podoficerów – 73, kanonierów – 41)

sprzęt:

• działa samobieżne SU-76 – 13
• samochód pancerny BA-64 – 1
• samochody – 19
• motocykle – 4

Kamuflaż i oznakowanie wozów[edytuj | edytuj kod]

Wozy bojowe malowano farbą olejną koloru ciemnozielonego. Poszczególne pojazdy mogły różnić się odcieniem, a nawet i kolorem. Jeśli okoliczności tego wymagały, malowano pojazdy w nieregularne plamy różnej wielkości i kształtu. Obok podstawowego koloru wykorzystywano brąz, czerń lub piaskowy. Taki sposób malowania stosowano jednak sporadycznie. Zimą wozy bojowe malowano na biało, tzw. bielidłem. Biel nakładano bezpośrednio na ochronną farbę zieloną, przy czym pokrywano nią albo cały pojazd, albo też tylko część jego powierzchni, tworząc nieregularne plamy deformujące kształt. Zamiast farby mogło być używane wapno^[2].

Na wieży malowano orła. Stylizowany, aczkolwiek znacznie uproszczony kształt orła wzorowany był na orle piastowskim. Wysokość orła wahała się od 20 do 40 cm^[3].

Oznakowanie taktyczne

Numery taktyczne dywizjonu^[4]:
dowódca — 300

• 1 bateria — 301, 302, 303, 304
• 2 bateria — 305, 306, 307, 308
• 3 bateria — 309, 310, 311, 312

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960 : skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń ;Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
• Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
• Magnuski, Janusz: Wozy bojowe LWP : 1943-1983. Magnuski, Janusz. Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5.brak strony w książce