2 Batalion Lekkiej Piechoty

2 Batalion Lekkiej Piechoty – oddział piechoty armii koronnej wojska I Rzeczypospolitej.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Reformy Sejmu Wielkiego zwiększyły stany polskiej piechoty. Wiosną 1792 roku rozpoczęto organizację kilku batalionów lekkiej piechoty. Każdy z nich miał liczyć cztery kompanie. Kadra oficerską stanowili w dużej części oficerowie niemieccy^[1]. Po kilku miesiącach bataliony zostały rozwiązane przez konfederację targowicką, a szeregowych żołnierzy wcielono do jej formacji^[2]. Oficerów dymisjonowano w styczniu 1793 roku. Wielu z nich zasiliło później 17 regiment pieszy koronny w powstaniu kościuszkowskim^[1].

Pierwszy i drugi batalion liczyły razem 1 288 żołnierzy^[1].

Żołnierze regimentu[edytuj | edytuj kod]

W batalionie służyło dziewiętnastu oficerów: jeden podpułkownik, trzech kapitanów, jeden kapitan sztabowy, jeden kapitan regimentskwatermistrz i audytor, jeden adiutant, czterech poruczników, czterech podporuczników, i czterech chorążych^[3].

Pułkownik i komendant

• Franciszek Rottenburg^[a]

Kapitanowie

• Stefan Kłodnicki
• Henryk Wetberg
• Klemens Cerenvlle

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od roku 1717 do roku 1831. Warszawa: 1925.
• Konstanty Górski: Historya piechoty polskiej. Kraków: Spółka Wydawnicza Polska, 1893.
• Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717-1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1998. ISBN 83-7188-186-X.
• Jerzy Majka: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. 17 pułk piechoty. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1992. ISBN 83-85621-21-0.
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.