143 Eskadra Myśliwska

143 Eskadra Myśliwska
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1933

Rozformowanie

1937

Dowódcy
Pierwszy

por. pil. Eugeniusz Makowski

Ostatni

por. pil. Włodzimierz Łazoryk

Organizacja
Dyslokacja

Garnizon Toruń

Rodzaj sił zbrojnych

Wojsko[a]

Rodzaj wojsk

Lotnictwo

Podległość

III/4 dywizjon myśliwski

143 eskadra myśliwska (143 em) – pododdział lotnictwa myśliwskiego Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Historia eskadry[edytuj | edytuj kod]

143 eskadra myśliwska została sformowana na podstawie rozkazu L. 2446/tjn. org. Ministra Spraw Wojskowych z dnia 17 lipca 1933 roku i rozkazu dziennego Nr 247/1933 dowódcy 4 pułku lotniczego z dnia 30 października 1933 roku[b].

Eskadra została zorganizowana na lotnisku Toruń w składzie III dywizjonu myśliwskiego 4 pułku lotniczego i wyposażona w dziesięć samolotów PWS-10.

W listopadzie 1935 roku pododdział przejął od 142 em samoloty PZL P.7.

Na podstawie rozkazu L. 2007/tjn. II-1 Ministra Spraw Wojskowych z dnia 9 października 1937 roku eskadra została rozformowana z dniem 23 listopada 1937 roku. Samoloty PZL P.7 pomimo złego stanu technicznego zostały przekazane dla organizującej się we Lwowie 162 eskadry myśliwskiej[1].

Na bazie personelu latającego i naziemnego 143 em został sformowany III dywizjon myśliwski 5 pułku lotniczego w Wilnie. Dotychczasowy dowódca 143 em porucznik pilot Włodzimierz Łazoryk został dowódcą 152 em[2].

Personel eskadry[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy eskadry[3]
  • por./kpt. pil. Eugeniusz Makowski (X 1933 – IX 1937)
  • wz. por. Franciszek Jastrzębski (do 9 VIII 1934)
  • wz. por. Mirosław Leśniewski (25 VIII – 13 IX 1934)
  • por. pil. Włodzimierz Łazoryk (20 IX – 23 XI 1937)
Piloci

Wypadki lotnicze[edytuj | edytuj kod]

W okresie funkcjonowania eskadry miały miejsce następujące wypadki lotnicze zakończone obrażeniami lub śmiercią pilota[4]:

  • 2 sierpnia 1936 zginął lecąc samolotem PZL P.7 kpr. pil. Zygmunt Nachman, który zderzył się z samolotem kpr. pil. Henryka Pietrzaka. Pomimo poważnych uszkodzeń samolotu Henryk Pietrzak wylądował bez awarii w rejonie lotniska.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Ustawa z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku obrony (Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220). W skład Sił Zbrojnych II RP wchodziły wojska lądowe nazywane ówcześnie wojskiem i Marynarka Wojenna. Wojsko składało się z jednostek organizacyjnych wojska stałego i jednostek organizacyjnych Obrony Narodowej, a także jednostek organizacyjnych Korpusu Ochrony Pogranicza.
  2. Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w latach 1918-1939, s. 15-16, 286. Kazimierz Sławiński, Lotnisko toruńskie 1920-1945, s. 44-45 umieścił 143 em w składzie 4 plot na przełomie 1928/1929 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w latach 1918-1939, s. 288, 346.
  2. Jerzy Pawlak, Polskie eskadry w latach 1918-1939, s. 288, 319-321. Kazimierz Sławiński, Lotnisko toruńskie 1920-1945, s. 64.
  3. Pawlak 1989 ↓, s. 286-288.
  4. Pawlak 1989 ↓, s. 286–288.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Bartel, Jan Chojnacki, Tadeusz Królikiewicz, Adam Kurowski, Z historii polskiego lotnictwa wojskowego 1918-1939, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1978.
  • Izydor Koliński: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego (lotnictwo). Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. 9. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
  • Kazimierz Sławiński, Lotnisko toruńskie 1920-1945, Biblioteczka Skrzydlatej Polski, tom 20, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1983, ISBN 83-206-0378-1.