„Heroes”

„Heroes” (cudzysłowy są częścią tytułu^[10]) – album Davida Bowiego wydany w 1977 roku. Stanowi drugą część berlińskiej trylogii Davida Bowiego i Briana Eno (pozostałe wydawnictwa to Low i Lodger). „Heroes” jest podobny brzmieniowo do Low, ale o mocniejszym i bardziej „instynktownym” charakterze. Tak naprawdę, jako jedyna z trzech płyt tworzących trylogię może być określana berlińską, gdyż w przeciwieństwie do pozostałych została w całości nagrana w tym mieście. Tytułowy utwór pozostaje jedną z najbardziej znanych piosenek Bowiego. Opowiada o parze kochanków spotykających się przy Murze Berlińskim. Album jest uważany przez krytyków za jeden z najlepszych w dyskografii muzyka, między innymi dzięki udziałowi w jego nagrywaniu gitarzysty Roberta Frippa (przyleciał z USA na jeden dzień, żeby uczestniczyć w sesji nagraniowej^[11]). John Lennon podczas wywiadów na temat powstawania albumu Double Fantasy z 1980 roku mówił, że jego ambicją było „...zrobienie czegoś tak dobrego jak „Heroes””^[11][12].

Produkcja[edytuj | edytuj kod]

Album był nagrywany w studiach Hansa Records w Berlinie Zachodnim. „Heroes” był odbiciem zeitgeist epoki zimnej wojny, którą symbolizowało podzielone miasto. Współproducent Tony Visconti uważał pracę przy albumie za „...jedną z moich ostatnich wielkich przygód. Studio było położone około 500 jardów od Muru Berlińskiego. Czerwona Gwardia mogła zaglądać do okna naszej reżyserki przez potężne lornetki.”^[13]

Album „Heroes” jest pełen krautrockowych wpływów. Tytuł jest ukłonem w stronę piosenki „Hero” z płyty Neu! '75 niemieckiego zespołu Neu!^[14]. Piosenka V-2 Schneider została nazwana na cześć członka zespołu Kraftwerk – Floriana Schneidera^[15]. Zdjęcie na okładce było inspirowane Roquairolem Ericha Heckela, podobnie jak wydanego w tym samym roku albumu Iggy’ego Popa (we współpracy z Bowiem) – The Idiot^[16].

Wydanie[edytuj | edytuj kod]

Album „Heroes” był reklamowany przez RCA Records następującym zdaniem: „Jest Old Wave. Jest New Wave. I jest David Bowie...”^[15] Został wydany jesienią 1977 roku i spotkał się z pozytywnym przyjęciem przez krytyków^[11]. Zarówno Melody Maker, jak i NME nazwały go albumem roku^[12][17]. Osiągnął trzecie miejsce na brytyjskiej liście przebojów, na której utrzymywał się przez 26 tygodni. W Stanach Zjednoczonych był mniej popularny, jego najwyższą pozycją była 35.

Wiele z piosenek zawartych na albumie było granych przez Bowiego na koncertach i znalazło się następnie na albumie koncertowym z 1978 roku – Stage. Philip Glass zaadaptował niektóre z nich do swojej „Heroes” Symphony, stanowiącą parę z wcześniejszą Low Symphony. Utwór tytułowy był wykorzystywany przez wielu artystów, podczas gdy „The Secret Life of Arabia” był wykonywany przez Billy’ego Mackenziego w 1982 roku na albumie grupy B.E.F. (British Electric Foundation) (wczesna inkarnacja Heaven 17) zatytułowanym Music of Quality and Distinction.

Lista utworów[edytuj | edytuj kod]

Tekst do wszystkich utworów napisał David Bowie. Jeśli nie jest zaznaczone inaczej, muzyka jest również jego dziełem.

1.	„Beauty and the Beast”	3:32
2.	„Joe the Lion”	3:05
3.	„Heroes” (Bowie, Brian Eno)	6:07
4.	„Sons of the Silent Age”	3:15
5.	„Blackout”	3:50
6.	„V-2 Schneider”	3:10
7.	„Sense of Doubt”	3:57
8.	„Moss Garden” (Bowie, Eno)	5:03
9.	„Neuköln” (Bowie, Eno)	4:34
10.	„The Secret Life of Arabia” (Bowie, Eno, Carlos Alomar)	3:46
		40:19

Wznowienia[edytuj | edytuj kod]

Album był dwukrotnie wznawiany i wydawany na płycie kompaktowej. Po raz pierwszy w 1991 przez Rykodisc (zawierał dwa bonusowe utwory). Po raz drugi w 1999 roku przez EMI (ze zremasterowanym dźwiękiem, bez utworów bonusowych).

Utwory bonusowe z 1991 roku[edytuj | edytuj kod]

1.	„Abdulmajid” (poprzednio niewydany utwór, nagrany w latach 1976–1979)	3:40
2.	„Joe the Lion” (zremiksowana wersja w roku 1991)	5:18
		08:58

Muzycy[edytuj | edytuj kod]

• David Bowie – śpiew, instrumenty klawiszowe, gitary, saksofon, koto, chórki
• Carlos Alomar – gitara rytmiczna
• Dennis Davis – instrumenty perkusyjne
• George Murray – gitara basowa
• Brian Eno – syntezatory, instrumenty klawiszowe, gitary
• Robert Fripp – gitara prowadząca
• Tony Visconti – chórki
• Antonia Maass – chórki

Listy przebojów[edytuj | edytuj kod]

Album

Singel

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Okładka