Х

Х
Ilustracja
Informacje podstawowe
Majuskuła

Х

Minuskuła

x

Podstawowe pismo

cyrylica

Pochodzenie
Oparty na grafemie

Χ χ

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

X, Хx (‘cha’) – litera podstawowej cyrylicy używana w języku białoruskim, w języku rosyjskim, w języku ukraińskim oraz języku serbskim, macedońskim, bułgarskim i oznaczająca spółgłoskę [x]. W niektórych językach może oznaczać (przed określonymi literami) spółgłoskę palatalizowaną [xʲ]. Pochodzi wprost od greckiej litery Χ.

Kodowanie[edytuj | edytuj kod]

ZnakХх
Nazwa w UnikodzieCyrillic Capital Letter Ha[1]Cyrillic Small Letter Ha[2]
Kodowaniedziesiętnieszesnastkowodziesiętnieszesnastkowo
Unicode1061U+04251093U+0445
UTF-8208 165d0 a5209 133d1 85
Odwołania znakowe SGMLХХхх
Macintosh Cyrillic14995245F5
ISO 8859-5197C5229E5
Windows-1251213D5245F5
CP 86614995229E5
CP 855182B6181B5
KOI8-R i KOI8-U232E8200C8

Wariant niewystępujący w Unikodzie[edytuj | edytuj kod]

Ilustracja
Informacje podstawowe
Podstawowe pismo

cyrylica

Twórca

M. Kułajew

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

– litera rozszerzonej cyrylicy. Została stworzona przez M. Kułajewa i umieszczona w projekcie alfabetu jego autorstwa, mającego służyć do zapisu języka baszkirskiego[3]. Jej odpowiednikiem w piśmie arabskim była litera ھ‬‬, w projekcie alfabetu łacińskiego z 1924 r. litera H[4], w alfabecie łacińskim z lat 1930–1940 litera H. Współcześnie wykorzystuje się natomiast literę Һ.

Według stanu z 2019 r. litera nie miała reprezentacji w Unikodzie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Cyrillic Capital Letter Ha. symbl.cc. [dostęp 2018-08-19].
  2. Cyrillic Small Letter Ha. symbl.cc. [dostęp 2018-08-19].
  3. Ҡ. З. Әхмәров: Башҡорт яҙыуы тарихынан. Ufa: Kitap, 2012. ISBN 978-5-295-05619-2.
  4. Projekt alfabetu tatarsko-baszkirskiego opublikowano w gazecie „Jeszcze” 18 lipca 1924 r.