Świątynia rzymska
 | Ten artykuł należy dopracować |
Rzymska świątynia – świątynia poświęcona jednemu lub więcej rzymskich bóstw, czczonych w starożytnym Rzymie. Miejsce przechowywania wizerunków bóstw, przedmiotów związanych z kultem i wotów[1]. Świątynia nie była miejscem publicznych zgromadzeń, gdyż ołtarz na którym składano ofiary znajdował się na zewnątrz budynku.
Starożytni Rzymianie budowę swoich świątyń wzorowali na rozwiązaniach etruskich i greckich.
W architekturze rzymskiej wykształcono typy świątyń:
- na planie prostokąta (popularniejszy). Świątynie tego typu, budowane często przy placach, miały widoczną fasadę i ewentualnie elewacje boczne. Portyki nie otaczały ich ze wszystkich stron, jak w świątyniach greckich, lecz podpierały wysunięty dach. Były to budowle typowo fasadowe;
- na planie koła – np. świątynia Westy na Forum Romanum z końca II wieku;
- typ mieszany – świątynia, w której cella była na planie koła, a pronaos na planie prostokąta (np. Panteon z II w. n.e.).
Zastosowanie na szerszą skalę przez Rzymian łuków i łączenie linii prostych oraz krzywizn było możliwe poprzez przejęcie z kultury etruskiej pomysłu na zastosowanie łuku nad otworami w ścianach, sklepienia oraz udoskonalenie samej techniki budowlanej (wynalezienie pierwszego cementu złożonego z wapna i popiołów wulkanicznych, wypalanie cegły – II wiek p.n.e.).
Świątynie rzymskie miały murowane ściany, licowane płytami kamiennymi. Stosowane porządki architektoniczne pełniły przede wszystkim funkcję ozdobną.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Świątynia rzymska - archirama.pl [online], archirama.muratorplus.pl [dostęp 2020-08-16].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Imperialne piękno - sztuka starożytnego Rzymu. Serwis wiara.pl. [dostęp 2012-05-01].
