World Darts Trophy 2007

De Bullit World Darts Trophy 2007 was de 6e editie van het internationale dartstoernooi World Darts Trophy en werd gehouden van 31 augustus 2007 tot en met 9 september 2007 in de Vechtsebanen te Utrecht. Sinds 2007 werkt de organisatie van de WDT (en de International Darts League) als onafhankelijke organisatie, waardoor de beste darters ter wereld, van zowel de BDO als de PDC, aan het toernooi konden deelnemen. Hierdoor zijn er vanaf dit jaar niet 32, maar 56 deelnemers, 28 van elke bond. Het toernooi startte een dag eerder met een dubbele voorronde. Hierin werden de 32 spelers die niet bij de top 12 van hun bond zaten ingedeeld. Zij moesten twee wedstrijden (best of 5 sets) winnen om zich te plaatsen voor het hoofdtoernooi.

Phil Taylor was de titelverdediger, en verloor in de finale met 7-3 van Gary Anderson. Het gezamenlijk toernooigemiddelde eindigde op 31,18 per dart. Nooit eerder lag het gemiddelde van een officieel televisietoernooi boven de 31 per dart. Daarnaast werd de beste finale op een tv-toernooi ooit gespeeld. Anderson haalde een gemiddelde van 34,29 en Taylor een gemiddelde van 34,02.

Prijzengeld[bewerken | brontekst bewerken]

Het totale prijzengeld bedroeg €171.000 (plus €50.000) en was als volgt verdeeld:

Plaats Prijzengeld
Winnaar €45.000
Runner-up €22.500
Halvefinalist €11.250
Kwartfinalist €6.000
2e ronde €3.000
1e ronde €2.000
9-darter Alfa Romeo Brera t.w.v. €50.000

Degene met de hoogste check-out (uitgooi) kreeg €1.000:

Media[bewerken | brontekst bewerken]

De Bullit World Darts Trophy werd in Nederland gedeeltelijk live, maar voornamelijk in samenvatting uitgezonden door de commerciële televisiezender SBS6. De wedstrijden, op de voorrondes na, waren ook live via internet te volgen.

Alle wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Voorronde[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste voorronde (best of 5 sets)
Andy Jenkins Vlag van Engeland 3 - 0 Vlag van Engeland Phill Nixon
Paul Hanvidge Vlag van Schotland 0 - 3 Vlag van Wales Wayne Atwood
Dietmar Burger Vlag van Oostenrijk 0 - 3 Vlag van Engeland Andy Smith
Michael van Gerwen Vlag van Nederland 3 - 0 Vlag van Nieuw-Zeeland Robert Grant
Ronnie Baxter Vlag van Engeland 3 - 0 Vlag van Australië Steve Duke sr.
Jarkko Komula Vlag van Finland 0 - 3 Vlag van Engeland Denis Ovens
Michael Rosenauer Vlag van Duitsland 3 - 1 Vlag van Engeland Bob Anderson
Jelle Klaasen Vlag van Nederland 3 - 1 Vlag van Nederland Edwin Max
Kevin Painter Vlag van Engeland 3 - 1 Vlag van Australië Shane Tichowitsch
Mario Robbe Vlag van Nederland 3 - 1 Vlag van Engeland Gary Spedding
Steve West Vlag van Engeland 3 - 0 Vlag van Engeland Peter Allen
Mervyn King Vlag van Engeland 3 - 1 Vlag van Nieuw-Zeeland Craig Pullen
Barrie Bates Vlag van Wales * Vlag van Engeland Shaun Greatbatch
Martin Atkins Vlag van Engeland 3 - 0 Vlag van Engeland Alan Caves
Gary Robson Vlag van Engeland 3 - 0 Vlag van Engeland Mark Walsh
Vincent van der Voort Vlag van Nederland 3 - 0 Vlag van Schotland Mark Barilli
Tweede voorronde (best of 5 sets)
Andy Jenkins Vlag van Engeland 2 - 3 Vlag van Wales Wayne Atwood
Andy Smith Vlag van Engeland 1 - 3 Vlag van Nederland Michael van Gerwen
Ronnie Baxter Vlag van Engeland 2 - 3 Vlag van Engeland Denis Ovens
Michael Rosenauer Vlag van Duitsland 0 - 3 Vlag van Nederland Jelle Klaasen
Kevin Painter Vlag van Engeland 3 - 0 Vlag van Nederland Mario Robbe
Steve West Vlag van Engeland 1 - 3 Vlag van Engeland Mervyn King
Shaun Greatbatch Vlag van Engeland 3 - 2 Vlag van Engeland Martin Atkins
Gary Robson Vlag van Engeland 0 - 3 Vlag van Nederland Vincent van der Voort

* Barrie Bates nam niet deel aan de World Darts Trophy vanwege een gebroken middenvoetsbeentje. Er kwam geen vervanger voor Bates, dus Shaun Greatbatch kreeg een bye in de eerste voorronde.

Eerste ronde (best of 5 sets)[bewerken | brontekst bewerken]

Gary Anderson Vlag van Schotland 3 - 0 Vlag van Wales Wayne Atwood
John Part Vlag van Canada 3 - 1 Vlag van Nederland Niels de Ruiter
Simon Whitlock Vlag van Australië 3 - 2 Vlag van Engeland Wayne Mardle
Peter Manley Vlag van Engeland 3 - 2 Vlag van Nederland Michael van Gerwen
Martin Adams Vlag van Engeland 3 - 1 Vlag van Engeland Denis Ovens
Dennis Priestley Vlag van Engeland 3 - 1 Vlag van Schotland Mike Veitch
Tony O'Shea Vlag van Engeland 1 - 3 Vlag van Engeland Andy Hamilton
Raymond van Barneveld Vlag van Nederland 1 - 3 Vlag van Nederland Jelle Klaasen
Mark Webster Vlag van Wales 3 - 2 Vlag van Engeland Kevin Painter
Adrian Lewis Vlag van Engeland 3 - 0 Vlag van Engeland John Walton
Scott Waites Vlag van Engeland 3 - 2 Vlag van Engeland James Wade
Colin Lloyd Vlag van Engeland 1 - 3 Vlag van Engeland Mervyn King
Darryl Fitton Vlag van Engeland 0 - 3 Vlag van Engeland Shaun Greatbatch
Terry Jenkins Vlag van Engeland 3 - 2 Vlag van Nederland Co Stompé
Remco van Eijden Vlag van Nederland 1 - 3 Vlag van Nederland Roland Scholten
Phil Taylor Vlag van Engeland 3 - 1 Vlag van Nederland Vincent van der Voort

Tweede ronde (best of 5 sets)[bewerken | brontekst bewerken]

Gary Anderson Vlag van Schotland 3 - 1 Vlag van Canada John Part
Simon Whitlock Vlag van Australië 2 - 3 Vlag van Engeland Peter Manley
Martin Adams Vlag van Engeland 3 - 1 Vlag van Engeland Dennis Priestley
Andy Hamilton Vlag van Engeland 3 - 0 Vlag van Nederland Jelle Klaasen
Mark Webster Vlag van Wales 3 - 1 Vlag van Engeland Adrian Lewis
Scott Waites Vlag van Engeland 2 - 3 Vlag van Engeland Mervyn King
Shaun Greatbatch Vlag van Engeland 1 - 3 Vlag van Engeland Terry Jenkins
Roland Scholten Vlag van Nederland 1 - 3 Vlag van Engeland Phil Taylor

Kwartfinale (best of 9 sets)[bewerken | brontekst bewerken]

Gary Anderson Vlag van Schotland 5 - 1 Vlag van Engeland Peter Manley
Martin Adams Vlag van Engeland 4 - 5 Vlag van Engeland Andy Hamilton
Mark Webster Vlag van Wales 3 - 5 Vlag van Engeland Mervyn King
Terry Jenkins Vlag van Engeland 3 - 5 Vlag van Engeland Phil Taylor

Halve finale (best of 11 sets)[bewerken | brontekst bewerken]

Gary Anderson Vlag van Schotland 6 - 5 Vlag van Engeland Andy Hamilton
Mervyn King Vlag van Engeland 2 - 6 Vlag van Engeland Phil Taylor

Finale (best of 13 sets)[bewerken | brontekst bewerken]

Gary Anderson Vlag van Schotland 7 - 3 Vlag van Engeland Phil Taylor