Wim van Est

Wim van Est
Wim van Est in 1956
Persoonlijke informatie
Volledige naam	Willem van Est
Bijnaam	De Locomotief, IJzeren Willem, de Knoest en de Beul van het Heike
Geboortedatum	25 maart 1923
Geboorteplaats	Fijnaart, Nederland
Overlijdensdatum	1 mei 2003
Overlijdensplaats	Roosendaal, Nederland
Sportieve informatie
Discipline(s)	Weg
Ploegen
1949 1949 1949 - 1951 1951 1952 1952 1953 1953 1954 1954 1955 1955 - 1956 1956 1956 1956 1957 1957 1958 - 1959 1960 1960 1961 1961 1962 - 1963 1963 1964 1965 1965	Wilco Warfum Joca Fa Ma de Jonge & Co Garin-Wolber Ceylon Locomotief-Wego Garin-Wolber Locomotief-Remington-Pontiac Garin Locomotief-Vredestein Touring-Pirelli Alcyon-Dunlop Locomotief-Vredestein Girardengo-Icep Faema-Guerra Mars vanaf 06-05 tot 13-05 Locomotief-Vredestein Girardengo-E.R.G. vanaf 18-05 tot 09-06 Locomotief-Vredestein Bluna Philco Afri Cola-Rabeneick Houthandel Brabant Dr. Mann Rijnbende Dr. Mann Sunkist Fruits Acifit-Avaros
Beste prestaties
Milaan-San Remo	18e (1953)
Ronde van Vlaanderen	1e (1953)
Luik-Bastenaken-Luik	7e (1952)
Ronde van Italië	13e (1953) 1 etappezege
Ronde van Frankrijk	8e (1957) 4 etappezeges
Ronde van Spanje	17e (1964)
WK op de weg	13e (1952)
Portaal    Wielersport

Willem (Wim) van Est (Fijnaart, 25 maart 1923 - Roosendaal, 1 mei 2003^[1]) was een Nederlands wielrenner die als eerste Nederlander in de Tour (de France) de gele trui droeg als leider van het algemeen klassement en de Ronde van Vlaanderen won.

Bijnamen van Wim van Est waren: "De Locomotief", "IJzeren Willem", "de Knoest" en "de Beul van het Heike". Hij was een broer van de renners Piet, Kees, Toon, Leen en Nico van Est.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Voordat Van Est wielrenner werd, was hij smokkelaar van tabak tot hij gegrepen werd door de politie en zes maanden de cel in moest. Hij begon zijn wielercarrière als amateur in 1946 op 23-jarige leeftijd.

Zijn eerste grote overwinning was de enorm lange (meer dan 550 km) eendagswedstrijd Bordeaux-Parijs in 1950. Deze inmiddels niet meer bestaande klassieker lag hem goed: hij won hem ook in 1952 en in 1961, en stond daar in totaal zes maal op het podium.

Op 16 juli 1951 behaalde hij een etappezege plus de gele trui in de Ronde van Frankrijk. Markant mag genoemd worden dat dit in de Pyreneeën gebeurde, want hij was geen klimmer.^[2] Dat plezier duurde voor Van Est echter niet lang. De dag na zijn overwinning viel hij namelijk tijdens de afdaling van de Col d'Aubisque in een ravijn. Op een filmpje, dat pas in 1992 voor het eerst opdook, is te zien hoe een huilende Van Est aan een ketting van fietsbanden omhoog wordt gehesen.^[3] Hoewel hij zeventig meter naar beneden viel, bleef hij vrijwel ongedeerd, maar zijn Tour was wel voorbij. Hij heeft in de rest van zijn carrière nog twee keer een etappe in de Tour de France gewonnen.

Van Ests faam groeide nog meer toen Pontiac, dat de horloges voor het Nederlandse team had gesponsord, een advertentiecampagne op touw zette met de tekst: "Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep ... ." Kort voor zijn dood werd er, in zijn bijzijn, een plakkaat onthuld op de Aubisque dat verwijst naar zijn val. De compleet verwrongen fiets is nog steeds te zien in het Velorama.

Van Est was niet alleen de eerste Nederlander in de gele trui, maar twee jaar later, in 1953, ook de eerste Nederlander die in de Ronde van Italië (Giro) een etappe won. Het was de eerste etappe en zo droeg hij ook, voor één dag toch, de roze trui als leider van deze ronde.

Tevens won hij datzelfde jaar eveneens als eerste Nederlander de Ronde van Vlaanderen.

Hij was ook succesvol als baanwielrenner, in het bijzonder op de achtervolging. In 1949, 1952, 1953 en 1955 werd hij Nederlands kampioen op dat onderdeel. Hij haalde ook drie keer het podium op het wereldkampioenschap achtervolging: hij werd 3e in 1949, 2e in 1950 en nogmaals 3e in 1955.

In 1958 nam hij, samen met medewielrenner Wout Wagtmans, de single Tour de France op. De tekst was van Gerrit den Braber.

Na zijn wielercarrière had Wim van Est enkele jaren een snackbar in Princenhage.

In zijn woonplaats St. Willebrord werd op 19 september 2007 een reliëf met afbeelding van Wim van Est onthuld. Het staat in de straat die op diezelfde dag naar de wielrenner vernoemd werd.^[4]

Belangrijkste overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Ronde van Italië Ronde van Frankrijk Ronde van Spanje 1951 opgave (1)  1952 17e   1953 13e (1)  13e (1)  1954 19e   16e (1)  1955 15e (1)  1956 1957 16e   8e   1958 46e   23e   1959 1960 32e   39e   1962 1963 1964 17e   (*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Luik-Bast.‑Luik Omloop Het Volk Waalse Pijl Parijs-Brussel WK op de weg 1951 35e 17e 1952 26e 23e 4e 7e 39e 13e 1953 18e 2 1  ↑ 37e 1954 21e 1955 41e 1956 16e 11e 47e 10e 5e 5e 1957 33e 36e 15e 22e 1958 26e 1959 41e 31e 13e 33e 1960 31e 1962 21e 47e 62e 29e 53e 58e 1963 52e 1964 35e

Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]

• Karel Hubert, Wim van Est zijn hart stond stil. ISBN 9789059110090
• Peter Heerkens en Frans van Schoonderwalt, Op karakter: St. Willebrord van paarse hei tot gele trui. ISBN 9789043908511

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Wim van Est.

• (en) Profiel van Wim van Est op ProCyclingStats
• (fr) Filmpje van de val in 1951

Voorganger: Thijs Roks 1955

Nederlands kampioen wielrennen Wim van Est 1956

Opvolger: Wim van Est 1957

Voorganger: Wim van Est 1956

Nederlands kampioen wielrennen Wim van Est 1957

Opvolger: Jef Lahaye 1958