Max Werner

Max Werner
	Kayak in 1974, v.l.n.r. Max Werner, Pim Koopman, Johan Slager, Ton Scherpenzeel en Bert Veldkamp
Algemene informatie
Geboren	29 december 1953
Geboorteplaats	Hilversum
Overleden	9 april 2024
Land	Nederland
Werk
Beroep	zanger-muzikant
	(en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) Last.fm-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

Max Werner (Hilversum, 29 december 1953 – 9 april 2024) was de zanger, drummer en percussionist van de band Kayak. Hij richtte de groep samen met pianist Ton Scherpenzeel, gitarist Johan Slager en drummer Pim Koopman op in 1972. In 1981 had hij een grote hit met Rain in May.

Loopbaan[bewerken | brontekst bewerken]

Werner kreeg zijn opleiding tot drummer aan de Muziekschool van Hilversum, onder andere van Willem Koopman, de vader van Pim. Scherpenzeel en Koopman waren er ook leerling.

Hij was tegen wil en dank zanger (en mellotronspeler) op de eerste vijf Kayak-albums; Kayak had immers al een drummer in Koopman. De band werd desondanks mede door zijn markante zangstem bekend. Hij voelde commerciële druk om zijn klachten over de zang niet al te veel naar buiten te brengen. Na het album Starlight Dancer maakte hij zijn ongenoegen bekender en hij stapte over op de drums; Edward Reekers werd de nieuwe zanger. Na het (voorlopig) opheffen van de groep werkte hij onder meer als gastmuzikant bij andere artiesten. Zo speelde hij mee op Land of Tá van Nadieh. Daarnaast werkte hij ook als postbode.

Na de comeback van Kayak in 1999 trad hij opnieuw aan als zanger voor het album Close to the Fire. Na de tournee in 2000 werd de samenwerking beëindigd.

Werner heeft solo vier albums opgenomen. Hij had (ook internationaal) een hit in 1981 met het nummer Rain in May (nr. 3 in Nederland en nr. 1 in Duitsland).

Ook nam hij samen met zijn oude Kayak-collega Johan Slager in 1981 deel aan de reünie van Ekseption. Hij speelde drum, percussie en marimba op het album Dance Macabre. Ook was hij in november 1993 lid van de band Ekseption bij de opnamen van twee livealbums die in 1994 verschenen, The Reunion en Best of Ekseption. Minder bekend is dat hij samen met Pim Roos, Marjolein Spijker, Marleen van den Broek, Jody Pijper, Sandra Reemer, Hans Vermeulen, Joni de Boer, Lisa Boray en Edward Reekers de stem is achter talloze jingles.^[1]

Max Werner verbleef zijn laatste levensjaren in het Rosa Spier Huis.^[2] In december 2023 bezocht hij in dat tehuis medebewoner Tineke de Nooy. ^[3] Werner overleed op 9 april 2024 op 70-jarige leeftijd.^[4]

Familie[bewerken | brontekst bewerken]

Hij was zoon van pianiste/klavecimbelspeler Leonora Burbach en cellist Friedrich Max Werner (1928-2010). Vader soleerde bij en speelde in het Utrechts Stedelijk Orkest van Paul Hupperts, Brabants Orkest (viola da gamba) en Radio Kamer Orkest. In de jaren zestig van de 20e eeuw was hij medelid van het Gaudemaus Kwartet en Caecilia Consort.^[5] Leonora begeleidde hem en anderen in de kamermuziek. Opa Wilhelm Ludwig (Louis) Werner was eveneens cellist/viola da gamba in het Utrechtse orkest; oma Helena Stuiver was pianiste. Max Werner was getrouwd met Inge, die wel meewerkte aan zijn solonummers en –albums.