David Pawson

David Pawson
Geboortedatum	25 februari 1930
Geboorteplaats	Newcastle upon Tyne
Sterfdatum	21 mei 2020
Nationaliteit	Verenigd Koninkrijk
Kerkelijke functie
Ambt	Bijbelleraar
Portaal    Christendom

J. David Pawson (Newcastle upon Tyne, 25 februari 1930 – 21 mei 2020) was een Britse christelijke schrijver en spreker; in vroeger jaren trad hij ook op als baptistisch predikant.

Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]

Oorspronkelijk wilde Pawson landbouwer worden en daarom ging hij landbouwkunde studeren aan de Universiteit van Durham. Op een gegeven moment geloofde hij echter dat God een ander plan voor zijn leven had, en wees daarom een aanbod voor een boerderij in Schotland af. In plaats daarvan behaalde hij een master in de theologie aan de Universiteit van Cambridge. Hij belandde als legerpredikant bij de Royal Air Force, na een korte tijd binnen de Methodistische kerk gewerkte te hebben. Dit deed hij 3 jaar. Daarna kwam hij te werken als predikant van twee baptistenkerken in Buckinghamshire en Surrey.

Als predikant bouwde hij onder evangelische en charismatische christenen de naam op van een Bijbelkenner. Zijn kerk in Surrey was bij zijn vertrek in 1979 uitgegroeid tot de grootste baptistenkerk in Groot-Brittannië. Pawson was een veelgevraagd spreker, zowel in eigen land, als daarbuiten (met name Australië, Israël en de Verenigde Staten). In Nederland sprak Pawson verschillende malen op de drukbezochte conferentie 'Opwekking' met Pinksteren, laatstelijk in 2014. Pawson was al een aantal jaren ziek. Hij had botkanker en een lichte vorm van Parkinson.

Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]

1. In de normale Christelijke geboorte geeft Pawson aan dat het bij bekering om meer zou gaan dan alleen het bidden van een zondaarsgebed. Hij geeft aan dat er vier dingen moeten gebeuren wanneer iemand christen wordt: Schuld bekennen tegenover God, geloven in Jezus, de waterdoop, en het ontvangen van de Heilige Geest. Volgens Pawson worden deze stappen vaak vergeten of genegeerd binnen het christendom.
2. In Leadership is Male geeft Pawon aan dat hij gelooft dat de man door God is aangewezen als leider. Hij verwijt mannen echter dat zij niet hun verantwoordelijkheid hebben genomen als leider binnen het gezin en de kerk.
3. In De weg naar de Hel is Pawson kritisch op het Annihilationisme, de leer dat de hel geen eeuwige straf is. Hij komt zelf op voor de ‘traditionele, Bijbelse leer van de eeuwige straf’.
4. In Sleutels tot de Bijbel presenteert Pawson een studie van alle Bijbelboeken. Volgens Pawson zou de Bijbel boek voor boek bestudeerd moeten worden, om de betekenis van elk gedeelte te ontdekken. Volgens hem kan de betekenis het beste worden ontdekt door na te gaan waarom een boek is geschreven, mede door toelichting van Joodse en Griekse cultuurbeschrijvingen.
5. In Wanneer Jezus terugkomt stelt Pawson de belangrijkste eschatologische visies ter discussie: amillennialisme, postmillennialisme en de verschillende vormen van premilleninialisme. Hij houdt zelf vast aan deze laatste leer, maar wijst bepaalde vormen daarvan weer af.
6. In Jezus doopt in één Heilige Geest gaat Pawson in op de doop met de Heilige Geest. Hij ziet deze als een onderscheidende gebeurtenis. Hij gelooft dat een christen wel de Heilige Geest ontvangt wanneer hij of zij tot geloof komt, maar dat deze pas ten volle kan werken wanneer iemand gedoopt is met de Heilige Geest. Vanaf dat moment pas kan de gelovige beschikken over de geestelijke gaven, zoals profetie en het spreken in tongen. Dit plaatst hem tussen de evangelicale visie dat iemand de Heilige Geest ontvangt wanneer hij of zij tot geloof komt en de visie van de Pinksterbeweging die twee ervaringen onderscheiden, het ontvangen van de Heilige Geest op het moment van bekering en de doop met de Heilige Geest. Beiden dienen ook een ander doel.
7. In De uitdaging van de islam voor christenen stelt Pawson dat moreel verval en uitholling van het besef van ultieme waarheid in Groot-Brittannië en geestelijk vacuüm geschapen. Pawson gelooft dat de islam beter is toegerust om dat vacuüm te vullen dan de kerk, en dat het daarbij aannemelijk is dat het in de toekomst 's lands grootste religie wordt. Dit boek doet de achtergronden van Pawsons beweringen uit de doeken en beschrijft een positieve blauwdruk voor het antwoord van de kerk. Christenen moeten drie kwaliteiten die het christendom uniek maken - realiteit, relatie en rechtvaardigheid - opnieuw ontdekken en in de huidige samenleving bekendmaken.
8. In Eens gered, altijd gered? gaat Pawson in op de vraag of iemand voor altijd ‘gered’ is als hij/zij tot geloof komt. In evangelische kringen heerst de gedachte dat zodra men Christus als Verlosser heeft aangenomen, men voor altijd behouden is. Pawson neemt hier duidelijk afstand van door aan te geven dat mensen wel degelijk hun redding kunnen verliezen.
9. In Woord en Geest roept Pawson op tot een einde aan de verdeeldheid tussen charismatische en evangelicale christenen rondom de gaven van de geest. Hij beargumenteert dat de gaven van de Geest de gelovige vandaag de dag ook nog ter beschikking staan, maar dat zij beoefend zouden moeten worden vanuit een Bijbelse basis. Hij begeeft zich tussen beide groepen en geeft aan dat zij van elkaar kunnen leren.