Charley Pride

Charley Pride
Pride in 1981
Algemene informatie
Volledige naam	Charley Frank Pride
Geboren	18 maart 1934
Geboorteplaats	Sledge
Overleden	12 december 2020
Overlijdensplaats	Dallas
Land	Verenigde Staten
Werk
Jaren actief	Sinds 1966
Genre(s)	Countrymuziek
Beroep	Zanger
Zangstem	Bariton
Invloed(en)	Roy Acuff Hank Williams Ernest Tubb
Label(s)	RCA Records, productie aanvankelijk van Jack Clement
Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) Last.fm-profiel (en) MusicBrainz-profiel
Portaal    Muziek

Charley Pride (Sledge, 18 maart 1934 – Dallas, 12 december 2020) was een Amerikaans zanger. Hij was een van de weinige Afro-Amerikaanse supersterren in de countrymuziek. In zijn tienerjaren speelde hij als professioneel honkballer. Pride overleed in 2020 aan de gevolgen van het coronavirus.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Pride werd geboren in de staat Mississippi als zoon van een arme en strenge katoenboer met anderhalve hectare land in natuurpacht. Zijn eerste gitaar kocht hij op veertienjarige leeftijd voor tien dollar van het geld dat hij als katoenplukker had verdiend. Zijn vader was moreel gekant tegen de cultuur en de teksten in de bluesmuziek en een groot fan van de countrymuziek. Bij de Pride's thuis werd daarom naar het muziekprogramma Grand Ole Opry op The Nashville Network (TNN) gekeken en niet geluisterd naar artiesten als bijvoorbeeld B.B. King. Hierdoor vormden countryartiesten als Roy Acuff, Hank Williams en Ernest Tubb de grote muzikale voorbeelden van de jonge Charley.^[1]

Vanaf zijn zestiende speelde hij twee jaar professioneel als honkballer in de Negro American League, voor onder meer de Memphis Red Sox, en diende hij de volgende twee jaar voor het Amerikaanse leger. Hierna speelde hij weer honkbal en werkte hij in een smeltfabriek, tot hij werd ontdekt door de countryartiesten Red Foley en Red Sovine.^[1]

Foley en Sovine zorgden ervoor dat hij zijn draai in Nashville vond. Hier kwam hij in contact met de producer Jack Clement^[1] die hem onder meer het geld voorschoot om een demo te maken. Ook werd hij de producer van zijn eerste dertien albums.^[2] De demo kwam onder de aandacht van Chet Atkins die hem liet horen bij RCA Records. Het label tekende het platencontract, nog voordat het op de hoogte was van zijn etniciteit. Ook werd zijn huidskleur nog niet geopenbaard bij de radiostations tijdens de eerste drie singles die hij uitbracht.^[1]

Nadat zijn huidskleur bekend werd, was het succes er niet minder om. Zijn derde single, Just between you and me, was de eerste die de hitlijsten bereikte en kwam in de top 10 van de Hot Country Singles te staan; zijn eerste elpee Country Charley Pride was meteen goed voor goud. Bij elkaar bereikten 52 singles de top 10 van de Hot Country Singles, waarvan 29 op nummer 1. Al in 1968 werd hij uitgenodigd om te komen zingen voor de Grand Ole Opry, maar hij zag hier aanvankelijk zelf steeds van af. Pas in 1993 trad hij toe tot de artiestenselectie van dit programma.^[1]

Naast zijn loopbaan als zanger was hij een succesvol vastgoedondernemer. Verder had hij een boekingskantoor van waaruit hij artiesten vertegenwoordigde als Dave & Sugar, Janie Fricke en Neal McCoy. Anders dan Jackie Robinson, de eerste Afro-Amerikaan die in de Major League Baseball meespeelde met daarna velen die hem volgden, was Pride geen baanbreker binnen de countrymuziek. Tot na zijn muziekcarrière is er nog steeds geen kleurling geweest die een superster werd in de countrymuziek.^[1] Jimmy Little lukte dit weliswaar wel enigszins, maar hij was niet van Afrikaanse maar van aborigal-komaf en bracht zijn platen uit in Australië.^[3]

Pride werd talloze malen onderscheiden, waaronder door de Country Music Association (CMA) als Entertainer van het Jaar (1971) en Zanger van het Jaar (1971 en 1972).^[1] Zes maal werd hij onderscheiden met een Grammy Award.^[4] In 1999 kreeg hij een ster in de Hollywood Walk of Fame en verder werd hij opgenomen in de Country Music Hall of Fame (2002),^[1] de Cowboy of Color Hall of Fame (2006)^[5] en de Mississippi Musicians Hall of Fame.^[4] De staat Mississippi reikte hem in 2008 de Lifetime Achievement Award uit.^[1]

Pride trad in 2020 nog op met het nummer Kiss an angel good mornin' en overleed aan het eind van het jaar in Dallas aan de gevolgen van Covid-19. Hij is 86 jaar oud geworden.^[6]

Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]

• The Charley Pride Story, autobiografie met Jim Henderson, 1994, ISBN 978-0688142322

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

Albums[bewerken | brontekst bewerken]

Singles[bewerken | brontekst bewerken]

Muziekvideo's[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Charley Pride van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.