Allan Peiper

Allan Peiper
Persoonlijke informatie
Geboortedatum	26 april 1960
Geboorteplaats	Alexandra, Australië
Ploegen
1983-1985 1986 1987-1989 1990 1991-1992	Peugeot-Shell-Michelin Panasonic Panasonic-Isostar Panasonic-Sportlife Tulip Computers
Portaal    Wielersport

Allan Peiper (Alexandra, 26 april 1960) is een voormalig Australisch wielrenner en ploegleider.

Wielrenner[bewerken | brontekst bewerken]

Allan Peiper was profwielrenner van 1983 tot en met 1992 waarbij hij voor drie ploegen uitkwam, Peugeot-Shell-Michelin, Panasonic en Tulip Computers. Toen hij uit Australië overkwam, vond hij in Nevele onderdak bij de wielerfamilie Planckaert. Peiper was een sterk tijdrijder en won vele prologen.

Hij begon met wielrennen op 12-jarige leeftijd, met succes op zowel de weg als het circuit. Geselecteerd voor het Australische team, op de Junior Wereldkampioenschappen 1977 in Wenen , Oostenrijk. De 16-jarige Peiper ging toen koersen in België. Hij bleef voor de komende drie jaar. Het winnen van races, als junior, daarna als amateur, verhardde zijn mentaliteit en reputatie, die tot op de dag van vandaag voortduren. Intens racen en reizen eisten uiteindelijk zijn tol op het gebied van zijn gezondheid. Eind 1979 keerde hij na geelzucht terug naar Australië om te herstellen. Hij racete niet meer tot eind 1980.

Een sleutelfiguur in het herstel en de terugkeer van Peiper naar het racen op het hoogste niveau, was Peter Brotherton, een voormalig Brits Olympisch wielrenner (hij vestigde zich in Melbourne, na de Olympische Zomerspelen van 1956), die frames bouwde en ruiters hielp met trainingsadvies. Het werd voor Peiper een zeer succesvolle terugkeer naar het racen in 1981, waarbij hij vaak won, ook de Dulux Tour van Nieuw-Zeeland, Het gaf hem ook de kans om in 1982 terug te keren naar Europa, met het ACBB-amateurteam, gevestigd in Parijs.

Het seizoen 1982 bij ACBB was succesvol. 14 races, amateurklassiekers en de prestigieuze Grand Prix des Nations TT gewonnen . Dit leverde hem een profcontract op bij Peugeot voor 1983. In 10 jaar reed hij vijf keer de Ronde van Frankrijk, vier keer de Giro d'Italia en één keer de Vuelta a España (10 grote rondes). In zijn carrière reed Peiper met 3 professionele wielerteams: Peugeot , Panasonic en Tulip Computers , en won hij meer dan 35 races, waaronder etappes van de Ronde van Frankrijk en de Giro d'Italia.

In 2023 kreeg Peiper een zitbank te zijner ere aan Berg ten Houte in zijn woonplaats Maarkedal.^[1]

Amateurcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

1972-1977 : Australië[bewerken | brontekst bewerken]

Hij begon te racen in de lokale wielerwedstrijden van de club, maar ging al snel door naar open wegwedstrijden, en na succes werd hij vaak geselecteerd * voor het staatswielerteam van Victoria bij verschillende Australische wielerkampioenschappen.

* (In de beginjaren konden renners alleen deelnemen aan Australische wielerkampioenschappen als ze werden geselecteerd door de woonstaat van de rijder. Tegenwoordig kunnen renners onbeperkt deelnemen aan staats- of nationale kampioenschappen) .

Staatskampioenschappen won hij op de weg en in de achtervolging, snel gevolgd door de Oceania Cycling Championships, waar Peiper zijn waarde terugvond in de Junior-categorie. Hij werd geselecteerd voor de Junior Wereldkampioenschappen Wielrennen in Wenen , Oostenrijk , waar hij 3e werd in de Junior Puntenkoers.

1977-1979 : België[bewerken | brontekst bewerken]

Op 16-jarige leeftijd reisde Peiper (na de Wereldkampioenschappen wielrennen junioren) in Oostenrijk naar Gent om te leven en te racen in de dagelijkse Kermiskoersen. In dat eerste seizoen (1977) in Vlaanderen won hij één race, maar eindigde hij 39 keer als tweede. Hij woonde te Gent in een beenhouwerswinkel die gesloten was^[2],samen met verschillende andere fietsers, voordat hij bevriend raakte met Eddy Planckaert en werd uitgenodigd om bij de familie Planckaert in Nevele te komen wonen . Het jaar daarop (1978) keerde hij terug naar de Wereldkampioenschappen wielrennen voor junioren in Washington, VS, waar hij deelnam aan de wegwedstrijd en tweede werd in de puntenkoers. Toen hij terugkeerde naar België, bleef hij racen, won nog eens 10 races en werd tweede, nog eens 25 keer. Peiper, was een "professional junior" tot midden 1979, toen hij, na een periode van slechte gezondheid, terugkeerde naar Australië om te herstellen.

1980-1981 : Australië[bewerken | brontekst bewerken]

Pas in november 1980 was Peiper voldoende hersteld om weer te racen. Hij werd bij zijn herstel geholpen en begeleid door Peter Brotherton , een voormalig Olympisch wielrenner (die deelnam aan de individuele achtervolging ) voor Groot-Brittannië. In 1981 reed Peiper voornamelijk in Australië en Nieuw-Zeeland, waar hij de Dulux Tour van het Noordereiland won. Dit verdiende een uitnodiging om lid te worden van het beroemde ACBB amateurwielerteam, gevestigd in Parijs, Frankrijk, voor 1982.

1982: ACBB

De wielerploeg Athletic Club de Boulogne-Billancourt (ACBB) had een meedogenloze reputatie en cultuur, waar van renners werd verwacht dat ze zouden winnen. Als ze dat niet deden, werden ze snel weggegooid. Eerdere Engelssprekende wielrenners (die met het team raceten) zijn onder meer Paul Sherwen , Graham Jones , Robert Millar , Phil Anderson , Stephen Roche en Sean Yates .

In september had Peiper 14 races gewonnen, waaronder verschillende klassiekers, en de prestigieuze tijdrit GP des Nations . De Commonwealth Games zouden eind september 1982 in Brisbane worden gehouden . Cycling Australia zou Peiper niet overwegen voor de nationale wielerploeg, aangezien hij geen Australische selectie-evenementen had gereden.

Dat was het einde van Peipers amateurcarrière. Hij zou profwielrenner worden, bij Peugeot in 1983.

Professionele carrière[bewerken | brontekst bewerken]

1983–1985 : Peugeot[bewerken | brontekst bewerken]

Peiper begon zijn professionele wielercarrière in de traditionele races in het vroege seizoen in Zuid-Frankrijk.

In zijn tweede jaar (1984) begon Peiper meer races te winnen. Veel etappekoersen beginnen met een korte tijdrit (proloog). Dit bepaalt de leider van de eerste race, en deze intense tijdritinspanningen waren een soort "handelsmerk" van Peiper. Door de proloog te winnen, verovert hij de leiderstrui en bezorgt zichzelf en zijn ploeg veel publiciteit

Hij won in 1984 drie prologen: Ster van Bessèges , Tour de l'Oise & het Critérium du Dauphiné . Hij won de afsluitende tijdrit van de Ronde van Zweden en werd meteen eindwinnaar. Peiper debuteerde in 1984 in de Tour de France en eindigde als derde in de proloog. Op de openingsrit op de weg werd hij opnieuw derde.Hij leidde ook het klassement "Witte Trui" voor de beste jonge renners. Peiper,eindigde zijn debuut in de Tour de France als 95e.

1986–1990 : Panasonic[bewerken | brontekst bewerken]

Na drie seizoenen bij Peugeot ,trad Peiper toe tot het Nederlandse Panasonic- team onder leiding van Peter Post .

De voorjaarsklassiekers van 1987 waren een keerpunt voor Peiper. Intensieve training begon resultaten op te leveren. Hij was in de race en won Het Volk , Milaan-San Remo , E3 Prijs , Driedaagse de Panne , Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem . , Hij startte maar finishte niet in Parijs-Roubaix, Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik.

Op zondag 28 augustus 1988 vond het Wereldkampioenschap wielrennen plaats in Ronse. De wedstrijd werd beslist, uit een selecte groep van 13 man (waaronder Peiper), die samen aan de laatste ronde begonnen. Claude Criquelion viel aan, snel gepakt door Maurizio Fondriest , met Steve Bauer en Martial Gayant in de achtervolging. Peiper werd op zijn beurt achtervolgd door zeven renners, waaronder Laurent Fignon . Bij de finish kwamen Criquelion en Bauer in botsing Fondriest won de race. Peiper, werd gepakt en binnen de laatste 100 meter gepasseerd door de achtervolgende groep. Hij eindigde 10e.

Ploegleider[bewerken | brontekst bewerken]

Van 2005-2006 was Peiper ploegleider bij de Davitamon-Lotto wielerploeg. In 2007 werkt hij voor T-MobileTeam, dat in 2008 overging in Team Columbia en later dat jaar in Team Highroad. Ook in 2009 (onder de naam Team Columbia- HTC), in 2010 (onder de naam Team HTC Columbia) en in 2011 (onder de naam HTC-High Road) bleef Peiper dit team trouw, maar toen HTC-Highroad eind 2011 stopte, werd hij Director of Competition bij Garmin-Sharp. Na een jaar bij Garmin-Sharp werkte hij van 2013-2018 voor BMC Racing Team als Performance Manager. In 2019 gaat Peiper als ploegleider aan de slag bij UAE Team Emirates, een functie die hij omwille van gezondheidsredenen neerlegt na Paris-Roubaix 2021 (verreden op 3 oktober), waarnaar hij in een adviserende rol aan UAE Team Emirates verbonden bleef.Peiper won de Kristallen fiets als ploegleider van het jaar 2020.^[3] Op 20 december 2021 maakte het team bekend dat Peiper ook deze functie neerlegt en zich in 2022 wil focussen op zijn privé leven en z'n niet-aflatende strijd tegen kanker.^[4]

Overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Ronde van Italië Ronde van Frankrijk Ronde van Spanje 1983 1984 95e   1985 86e   1986 116e   1987 opgave   1988 103e   1989 1990 144e (1)  opgave   1991 1992 130e   126e   (*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Amstel Gold Race E3 Harelbeke 1983 81e 55e 1984 1985 64e 24e 1986 1987 135e 5e 10e 26e 15e 1988 93e 45e 38e 2  ↑ 1989 7e 1990 51e 1991 29e 10e 16e 22e 16e 1992 120e 105e 44e

Bronnen, noten en/of referenties Mediabestanden Commons heeft mediabestanden in de categorie Allan Peiper. Allan Peiper op procyclingstats.com ↑ AVS ↑ Osselaer, Filip (2022), Eddy! Planckaert, altijd coureur geweest.. Borgerhoff & Lamberigts nv, Gent. ISBN 978-94-6393-777-1. ↑ Truyers, ¨Noël (nov-dec). Allan Peiper. Vlaamse Wielrijder & Biker 2022 ↑ Ernstig zieke Allan Peiper stopt als ploegleider: “Mijn behandeling heeft een enorme tol geeist”, ad.nl, 20 december 2021