საღვთო რომის იმპერია

საღვთო რომის იმპერია ლათ. Sacrum Imperium Romanum გერმ. Heiliges Römisches Reich იმპერია
962 — 1806
დროშა (1400 — 1806) გერბი
ჰიმნი ოფიციალური არ აქვს Gott erhalte Franz den Kaiser (1797 — 1806) ქართ. ღმერთო, დაიფარე იმპერატორი ფრანცი
საღვთო რომის იმპერიის ტერიტორია 962 წლიდან 1806 წლამდე
დედაქალაქი	რომი (ფორმალურად) ვენა (იმპერატორის რეზიდენცია 1483 — 1806 წწ.) რეგენსბურგი (რაიხსტაგის სხდომების ადგილი 1663 — 1806 წწ.) პრაღა (1346 — 1437; 1583 — 1611)
ენა	ლათინური, გერმანული, იტალიური, ჩეხური, უნგრული, პოლონური
რელიგია	კათოლიციზმი (იმპერატორები) ლუთერანობა, კალვინიზმი (ზოგიერთი სამთავრო)
ფულის ერთეული	გერმანული დუკატი
პარლამენტი	რაიხსტაგი
მოსახლეობა	17 000 000 ადამიანი (1550-იანები)
მმართველობის ფორმა	არჩევითი მონარქია
დინასტია	14 დინასტია, 3 ცალკეული წარმომადგენელი
იმპერატორი
- 962 — 973	ოტო I დიდი (პირველი)
- 1792 — 1806	ფრანც II (უკანასკნელი)
ისტორია
- ოტო I გამოცხადდა რომის იმპერატორად	2 თებერვალი 962
- აუგსბურგის რელიგიური ზავი	25 სექტემბერი 1555
- ვესტფალიის ზავი	24 ოქტომბერი 1648
- ფრანც II-ის მოკვეთა	6 აგვისტო 1806
წინამორბედები: გერმანიის სამეფო იტალიის სამეფო ბურგუნდიის სამეფო	მემკვიდრეები: ავსტრიის იმპერია პრუსიის სამეფო რაინის კავშირი საქსონიის სამეფო ოლდენბურგის საჰერცოგო ჰოლშტაინის საჰერცოგო ჰამბურგი როისის სამთავრო მეკლენბურგ-შვერინის საჰერცოგო შვედეთის პომერანია ვალდიეკის სამთავრო საქსენ-ვაიმარის საჰერცოგო საქსენ-გოთა-ალტენბურგის საჰერცოგო ანჰალტ-დესაუს საჰერცოგო ანჰალტ-კეთენის საჰერცოგო

საღვთო რომის იმპერია (გერმ. Heiliges Römisches Reich), 1512 წლიდან გერმანელი ერის საღვთო რომის იმპერია (ლათ. Sacrum Imperium Romanum Nationis Germanicae ან ლათ. Sacrum Imperium Romanum Nationis Teutonicae; გერმ. Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation) — სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნი, რომელიც არსებობდა 962 წლიდან 1806 წლამდე და აერთიანებდა ევროპის ბევრ ტერიტორიას. უმაღლესი აყვავების პერიოდში იმპერიის შემადგენლობაში შედიოდა: გერმანია, რომელიც წარმოადგენდა იმპერიის ბირთვს, ჩრდილოეთი და ცენტრალური იტალია, ნიდერლანდები, ჩეხეთი, ასევე საფრანგეთის ზოგიერთი რეგიონი. 1134 წლიდან ფორმალურად შედგებოდა სამი სამეფოსაგან: გერმანიის, იტალიისა და ბურგუნდიის სამეფოებისგან. 1135 წლიდან იმპერიის შემადგენლობაში შევიდა ჩეხეთის სამეფო, რომლის ოფიციალური სტატუსიც იმპერიის შემადგენლობაში საბოლოოდ დარეგულირდა 1212 წელს სიცილიის ოქროს ბულით.

იმპერია დაარსდა 962 წელს აღმოსავლეთ ფრანკების მეფის, ოტო I დიდის მიერ და განიხილებოდა, როგორც ანტიკური რომის იმპერიისა და კარლოს დიდის ფრანკთა იმპერიის პირდაპირი გაგრძელება. ერთიან სახელმწიფოდ გადაქცევის პროცესები იმპერიაში მისი არსებობის მთელი ისტორიის მანძილზე არ დამთავრებულა, ამიტომ იგი რჩებოდა დეცენტრალიზებულ წარმონაქმნად, რომელსაც ჰქონდა რთული ფეოდალური იერარქიული სტრუქტურა და რომელიც აერთიანებდა რამდენიმე ასეულ ტერიტორიულ-სახელმწიფოებრივ წარმონაქმნს. იმპერიის სათავეში იდგა იმპერატორი. საიმპერატორო ტიტული არ იყო მემკვიდრეობითი. იგი ენიჭებოდა კურფიურსტების კოლეგიის არჩევნების შედეგების მიხედვით. იმპერატორის ძალაუფლება არასდროს არ ყოფილა აბსოლუტური და ყოველთვის იზღუდებოდა გერმანიის უმაღლესი არისტოკრატიის, ხოლო XV საუკუნის მიწურულიდან — რაიხსტაგის მიერ, რომელიც იცავდა იმპერიის მთავარი წარჩინებული წოდებების ინტერესებს.

თავისი არსებობის ადრეულ პერიოდში იმპერიას ჰქონდა ფეოდალურ-თეოკრატიული სახელმწიფოს ხასიათი, ხოლო იმპერატორები ქრისტიანულ სამყაროში უმაღლეს ძალაუფლებაზე პრეტენდირებდნენ. პაპის ტახტის გაძლიერებამ, იტალიის დაპყრობისათვის მრავალსაუკუნოვანმა ბრძოლამ და ამავდროულად გერმანიის ტერიტორიული მთავრების ძალაუფლების გაზრდამ მნიშვნელოვნად დაასუსტა იმპერიის ცენტრალური ძალაუფლება. გვიან შუა საუკუნეებში ბატონობდა დეზინტეგრაციის ტენდენციები, რომლებიც საღვთო რომის იმპერიას ნახევრადდამოუკიდებელი წარმონაქმნების კონგლომერატად გადაქცევაში ემუქრებოდა. თუმცა XV საუკუნის მიწურულსა და XVI საუკუნის დასაწყისში განხორციელებულმა „საიმპერიო რეფორმამ“ განამტკიცა ქვეყნის ერთიანობა და შექმნა ახალი ბალანსი იმპერატორისა და წარჩინებული წოდებების ძალაუფლებებს შორის, რამაც იმპერიას საშუალება მისცა, შედარებით წარმატებით გაეწია კონკურენცია დასავლეთ ევროპის ეროვნული სახელმწიფოებისთვის. რეფორმაციის კრიზისისა და ოცდაათწლიანი ომის გადალახვა მოხერხდა იმპერატორის შემდგომი ძალაუფლების შეზღუდვისა და წარჩინებული წოდებების საყოველთაო რაიხსტაგის იმპერიის კონსტრუქციის მთავარ ელემენტად გადაქცევის ხარჯზე. ადრეული ახალი ისტორიის დროინდელი იმპერია უზრუნველყოფდა ერთიანი სახელმწიფოს ფარგლებში რამდენიმე რელიგიის თანაარსებობასა და მისი სუბიექტების დამოუკიდებლობის შენარჩუნებას, ასევე პრივილეგირებული წოდებების ტრადიციული წესებისა და პრივილეგიების დაცვას. თუმცა იმპერიამ დაკარგა ექსპანსიის, ცენტრალური ხელისუფლების გაძლიერებისა და დაპყრობითი ომების წარმოების შესაძლებლობა. შიდა კონსოლიდაციისა და საკუთარი სახელმწიფოებრიობის ჩამოყალიბების დროს მსხვილი გერმანული სამთავროების განვითარება ეწინააღმდეგებოდა იმპერიის გაყინულ სტრუქტურას, რამაც XVIII საუკუნეში გამოიწვია ცენტრალური ინსტიტუტების პარალიზება და საიმპერიო სისტემის დაშლა. საღვთო რომის იმპერიამ იარსება 1806 წლამდე და განადგურდა ნაპოლეონის ომების მსვლელობისას, როდესაც შეიქმნა რაინის კავშირი, ხოლო იმპერიის უკანასკნელი იმპერატორი ფრანც II ტახტიდან გადადგა.

სახელმწიფოს ხასიათი

საღვთო რომის იმპერია თავისი არსებობის მთელი რვაას ორმოცდაათი წლის განმავლობაში რჩებოდა ფეოდალური ტიპის იერარქიულ სახელმწიფოებრივ წარმონაქმნად. მას არასდროს მიუღია ეროვნული სახელმწიფოს სახე, როგორც ინგლისსა და საფრანგეთს, ასევე არ მიუღწევია მართვის სისტემის ცენტრალიზაციის მაღალი საფეხურისთვის. იმპერია თანამედროვე გაგებით არ იყო არც ფედერაცია, არც კონფედერაცია. იგი მოიცავდა ამ სახელმწიფო მოწყობის ფორმების ელემენტებს. იმპერიის სუბიექტური შემადგენლობა გამოირჩეოდა უკიდურესი მრავალფეროვნებით: ნახევრადდამოუკიდებელი ვრცელი საკურფიურსტოები და საჰერცოგოები, სამთავროები და საგრაფოები, თავისუფალი ქალაქები, პატარა სააბატოები და საიმპერიო რაინდების სამფლობელოები — ყველა მათგანი იმპერიის სრულუფლებიანი სუბიექტი იყო, რომელიც ქმედუნარიანობის სხვადასხვა დონეს ფლობდა. იმპერატორის ძალაუფლება არასდროს იყო აბსოლუტური, იგი ქვეყნის უმაღლეს არისტოკრატიასთან ნაწილდებოდა. უფრო მეტიც, სხვა ევროპული სახელმწიფოებისგან განსხვავებით, იმპერიის მცხოვრებლები უშუალოდ კი არ ექვემდებარებოდნენ იმპერატორს, არამედ ჰყავდათ თავიანთი მმართველი — საერო ან სასულიერო მთავარი, საიმპერიო რაინდი ან ქალაქის მაგისტრატი, რამაც ქვეყანაში ძალაუფლების ორი დონე ჩამოაყალიბა: საიმპერიო და ტერიტორიული — რომლებსაც ხშირად ერთმანეთთან კონფლიქტი ჰქონდათ.

იმპერიის ყოველი სუბიექტი, განსაკუთრებით ისეთი ძლევამოსილი სახელმწიფოები, როგორებიცაა ავსტრია, პრუსია, ბავარია, ფლობდა დამოუკიდებლობის ფართო დონეს საშინაო საქმეებში და გარკვეულ პრეროგატივებს საგარეო პოლიტიკაში, თუმცა სუვერენიტეტი ისევ იმპერიის ატრიბუტად რჩებოდა, ხოლო საიმპერიო დაწესებულებებსა და იმპერიის სამართლის ნორმებს სავალდებულო ძალა ჰქონდათ (ზოგჯერ, მართალია, მხოლოდ თეორიულად) იმპერიის შემადგენელი ყოველი სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნისთვის. საღვთო რომის იმპერიისთვის დამახასიათებელი იყო მნიშვნელოვანი როლი ეკლესიისა, რომელიც ამ სახელმწიფოებრივ წარმონაქმნს სძენდა თეოკრატიის ელემენტებს, თუმცა ამავდროულად იმპერიის სტრუქტურამ რეფორმაციის შემდეგ ევროპაში პირველად უზრუნველყო რამდენიმე კონფესიის ხანგრძლივი მშვიდობიანი თანაცხოვრება ერთიანი სახელმწიფოს ქვეშ. საღვთო რომის იმპერიის განვითარება მიმდინარეობდა დეზინტეგრაციისა და ინტეგრაციის ტენდენციების გამუდმებული ბრძოლების პირობებში. პირველს უმეტესწილად გამოხატავდნენ მსხვილი ტერიტორიული სამეფოები, რომლებიც დროდადრო სუვერენული სახელმწიფოების ნიშნებს იძენდნენ და რომლებიც იმპერატორის ძალაუფლებისგან განთავისუფლება სურდათ, ხოლო მთავარ მაკონსოლიდირებელ ფაქტორებად გამოდიოდნენ საიმპერატორო ტახტი, საიმპერიო დაწესებულებები და ინსტიტუტები (რაიხსტაგი, საიმპერიო სასამართლო, 1495 წლის „მიწის ზავის“ სისტემა), კათოლიკური ეკლესია, გერმანული ეროვნული თვითცნობიერება, იმპერიის სახელმწიფო სტრუქტურის წარჩინებული წოდებების წყობის პრინციპი, ასევე იმპერიული პატრიოტიზმი (გერმ. Reichspatriotismus) — საზოგადოების ცნობიერებაში დამკვიდრებული ერთგულება იმპერიისა და იმპერატორისადმი (როგორც იმპერიის მმართველის, და არა კონკრეტული დინასტიის წარმომადგენლისადმი).

სახელწოდება

საღვთო რომის იმპერია წარმოიქმნა 962 წელს და პრეტენდირებდა ანტიკური რომის იმპერიისა და კარლოს დიდის ფრანკთა იმპერიის მემკვიდრეობაზე. ამგვარად იგი ცდილობდა გამხდარიყო უნივერსალური სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნი, რომელიც გააერთიანებდა ევროპის მთელ ქრისტიანულ სამყაროს. ოტო I დიდი, საღვთო რომის იმპერიის პირველი მონარქი, იყენებდა ტიტულს imperator Romanorum et Francorum (ლათ. რომაელებისა და ფრანკების იმპერატორი^{[1][კ 1]}). მიუხედავად იმისა, რომ იმპერიის ბირთვი ყოველთვის გერმანია იყო, მის სიმბოლურ ცენტრს რომი წარმოადგენდა: ამ ქალაქში XVI საუკუნემდე ტარდებოდა იმპერატორების კორონაცია და სწორედ რომიდან, შუა საუკუნეების წარმოდგენების მიხედვით, მომდინარეობდა მათი ღვთიური ძალაუფლება. ტიტული „რომის იმპერატორი“ (ლათ. imperator augustus Romanorum) გამოიყენებოდა ჯერ კიდევ ოტო II-ის მიერ (973-983), ხოლო სიტყვათშეთანხმება „რომის იმპერია“ პირველად მოიხსენიეს 1034 წლის წყაროებში. ამავდროულად, ამ ტიტულის გამოყენება ძლიერ კამათს იწვევდა აღმოსავლეთ რომის იმპერიაში (ბიზანტიაში), სადაც თვლიდნენ, რომ მხოლოდ მათ იმპერატორს ჰქონდა რომის იმპერატორად წოდების უფლება.

საღვთო რომის იმპერიის მონარქები პრეტენდირებდნენ მის ტერიტორიაზე უზენაეს საღმრთო ძალაუფლებასა და ევროპის ქრისტიანული ეკლესიის მფარველობაზე. თავდაპირველად ეს არ მოითხოვდა ტიტულატურაში ცალკეულ მოხსენიებას, თუმცა ინვესტიტურისთვის ბრძოლის დამთავრებისა და სულიერ სფეროში რომის პაპის უზენაესობის იდეის გავრცელების შემდეგ იმპერიის სახელწოდებაში დაამატეს სიტყვა „საღვთო“ (ლათ. Sacrum; პირველად, სავარაუდოდ, 1157 წელს), რითიც ხაზს უსვამდნენ ეკლესიასთან მიმართებაში იმპერატორების პრეტენზიებს.^{[კ 2]} ეპითეტ „საღვთოს“ გამოყენება არა მმართველის, არამედ სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნის მიმართ, როგორც ჩანს, იყო ნოვაცია, რომელიც იმპერატორ ფრიდრიხ I ბარბაროსას კანცელარიაში გაჩნდა^[2] (1152—1190). თვითონ სახელწოდება „საღვთო რომის იმპერია“ მის ლათინურ ვერსიაში Sacrum Romanum Imperium პირველად გაჩნდა 1254 წელს, ხოლო მისი ეკვივალენტი გერმანულ ენაში (გერმ. Heiliges Römisches Reich) — კიდევ ერთი ასწლეულის შემდეგ, კარლ IV-ის მმართველობის დროს (1346—1378).

იმპერატორის ტიტულში „გერმანულ ერზე“ მითითება გამოიყენებოდა XV საუკუნის შუა წლებიდან, როდესაც არაგერმანული მიწების უდიდესი ნაწილი იმპერიამ დაკარგა და განიხილებოდა, როგორც ეროვნული გერმანული სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნი. ამ ტიტულის გამოყენების პირველი მტკიცებულება მოცემულია იმპერატორ ფრიდრიხ III-ის 1495 წლის კანონში მიწის ზავის შესახებ. იმპერიამ სახელწოდების საბოლოო ფორმა მიიღო XVI საუკუნის დასაწყისში: 1512 წელს მაქსიმილიან I-მა თავის მიმართვაში რაიხსტაგისადმი ოფიციალურად პირველად გამოიყენა სახელწოდება „გერმანელი ერის საღვთო რომის იმპერია“ (გერმ. Heiliges Römisches Reich Deutscher Nation).

XVIII საუკუნის შუა წლებში იმპერიამ დაკარგა ყოველგვარი გავლენა იტალიაში, იმპერატორმა — თავისი პრეროგატივები საეკლესიო სფეროში, ხოლო დეზინტეგრაციის ტენდენციებმა, ფაქტობრივად, გერმანია გადააქცია ნახევრადდამოუკიდებელი სამთავროების კონგლომერატად. ამან ვოლტერს საშუალება მისცა, განეცხადებინა, რომ საღვთო რომის იმპერია აღარ იყო „არც საღვთო, არც რომის, არც იმპერია“. თავის უკანასკნელ დოკუმენტებში (1803 წლის „იმპერიის დეპუტაციის საბოლოო დადგენილება“ და 1806 წლის ფრანც II-ის „მანიფესტი იმპერიის დაშლის შესახებ“) სახელმწიფო მოიხსენიებოდა „გერმანიის იმპერიად“ (გერმ. Deutsches Reich).

იქიდან გამომდინარე, რომ თავისი არსებობის თითქმის მთელი პერიოდის განმავლობაში საღვთო რომის იმპერია დასავლეთ ევროპაში წარმოადგენდა ერთადერთ სახელმწიფოებრივ წარმონაქმნს, რომლის მონარქიც ატარებდა ტიტულს „იმპერატორი“, ის უფრო ხშირად ცნობილი იყო, უბრალოდ, როგორც იმპერია. რუსეთის XVIII საუკუნის დოკუმენტებში გამოიყენება ასევე სახელწოდება „ცესარია“.^[3] XIX საუკუნეში, გერმანიისა და ავსტრიის იმპერიების წარმოქმნის შემდეგ, მათი წინამორბედის აღსანიშნავად გამოიყენებოდა სახელწოდება „ძველი იმპერია“. იქიდან გამომდინარე, რომ 1933—1945 წლების გერმანიაში ნაცისტური რეჟიმის აღსანიშნად არაოფიციალურად იყენებდნენ ტერმინს „მესამე რაიხი“, საღვთო რომის იმპერიის მიმართებაში ზოგჯერ იყენებენ აღნიშვნას „პირველი რაიხი“.

ისტორია

ეს სტატია არის ნაწილი სერიისა: გერმანიის ისტორია

ანტიკური დრო

ძველი გერმანელები

მიგრაციის პერიოდი

ფრანკთა სახელმწიფო

შუა საუკუნეები

აღმოსავლეთ ფრანკთა სამეფო

საღვთო რომის იმპერია

ერთიანი სახელმწიფოს შექმნა

რაინის კავშირი

გერმანიის კავშირი

გერმანიის რევოლუცია 1848/49

ჩრდილო გერმანიის კავშირი

გერმანიის გაერთიანება (1871)

გერმანიის რაიხი

გერმანიის იმპერია

პირველი მსოფლიო ომი

ვაიმარის რესპუბლიკა

მესამე რაიხი

მეორე მსოფლიო ომი

მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ

ოკუპაცია

დას. გერმანია + აღმ. გერმანია

გერმანიის გაერთიანება (1990)

თანამედროვეობა

გერმანია დაფა: იხ. • განხ. • რედ.

იმპერიის წარმოქმნა

იდეა იმპერიისა (ლათ. imperium), ერთიანი სახელმწიფოსი, რომელიც მთელ ცივილიზებულ და ქრისტიანულ სამყაროს გააერთიანებდა, საფუძველს იღებდა ძველი რომიდან, ხელმეორედ დაიბადა კარლოს დიდის დროს და რჩებოდა კაროლინგების ფრანკთა სახელმწიფოს დაცემის შემდგომაც. საზოგადოებრივ ცნობიერებაში იმპერია განიხილებოდა, როგორც ღვთის სასუფევლის მიწიერი განსახიერება, სახელმწიფოს ორგანიზების საუკეთესო მოდელი, რომლის დროსაც მმართველი ხელს უწყობს ქრისტიანულ ქვეყნებში მშვიდობისა და სიწყნარის შენარჩუნებას, იცავს და ზრუნავს ეკლესიის აყვავებაზე, ასევე ორგანიზებას უწევს საგარეო საფრთხეებისგან თავდაცვას. იმპერიის ადრეულშუასაუკუნოვანი კონცეფცია ვარაუდობდა სახელმწიფოსა და ეკლესიის გაერთიანებას და მჭიდრო ურთიერთმოქმედებას იმპერატორსა და რომის პაპს შორის, რომლებიც ახორციელებდნენ უზენაეს საერო და სასულიერო ძალაუფლებას. მიუხედავად იმისა, რომ კარლოს დიდის იმპერიის დედაქალაქი იყო აახენი, იმპერიის იდეა, უპირველეს ყოვლისა, დაკავშირებული იყო რომთან, დასავლეთის ქრისტიანობის ცენტრსა და, „კონსტანტინეს ნაბოძვარის“ მიხედვით, მთელ ევროპაში პოლიტიკური ძალაუფლების წყაროსთან.^[4]

კარლოს დიდის სახელმწიფოს დაშლის შემდეგ, IX საუკუნის შუა წლებში იმპერატორის ტიტული შენარჩუნდა, თუმცა მისი მატარებლის რეალური ძალაუფლება შემოიფარგლებოდა მხოლოდ იტალიით, გარდა რამდენიმე მოკლევადიანი შემთხვევისა, როცა გაერთიანდა ფრანკთა ყველა სამეფო. რომის უკანასკნელი იმპერატორი, ბერენგარ I გარდაიცვალა 924 წელს. მისი სიკვდილის შემდეგ იტალიაში ძალაუფლებას რამდენიმე ათწლეულის განმავლობაში ინაწილებდნენ ჩრდილოეთ იტალიისა და ბურგუნდიის რიგი არისტოკრატიული გვარების წარმომადგენლები. თვითონ რომში პაპის ტახტი აღმოჩნდა ადგილობრივი პატრიციატის სრული კონტროლის ქვეშ. იმპერიის იდეის აღორძინების წყარო X საუკუნეში გახდა გერმანია.

ჰაინრიხ I ფრინველმჭერისა (919—936) და განსაკუთრებით ოტო I-ის მმართველობის დროს (936—973) გერმანიის სამეფო მნიშვნელოვნად განმტკიცდა. სახელმწიფოს შემადგენლობაში შევიდა მდიდარი ლოთარინგია, კაროლინგების ყოფილ საიმპერიო დედაქალაქთან — აახენთან ერთად. გერმანიამ მოიგერია უნგრელების თავდასხმები (955 წლის ბრძოლა მდინარე ლეხზე), დაიწყო აქტიური ექსპანსია ელბის შემოგარენისა და მეკლენბურგის სლავური მიწების მიმართულებით. თანაც დაპყრობებს თან ახლდა ენერგიული მისიონერული მოღვაწეობა სლავურ ქვეყნებში, უნგრეთსა და დანიაში. ეკლესია გადაიქცა გერმანიის სამეფო ძალაუფლების მთავარ საყრდენად. ტომობრივი საჰერცოგოები, რომლებიც აღმოსავლეთფრანკული სამეფოს ტერიტორიული სტრუქტურის მთავარ შემადგენელ ნაწილს წარმოადგენდა, ოტო I-ის დროს დაექვემდებარა ცენტრალურ ხელისუფლებას. 960-იანი წლების დასაწყისში კარლოს დიდის იმპერიის ყველა სახელმწიფო-მემკვიდრეს შორის ოტო გახდა ყველაზე ძლევამოსილი მმართველი და მიიღო ქრისტიანული ეკლესიის დამცველის რეპუტაცია.^[5]

961 წელს რომის პაპმა იოანე XII-მ ოტოს სთხოვა, დაეცვა იგი იტალიის მეფის, ბერენგარ II ივრეელისს წინააღმდეგ და იმპერატორის გვირგვინს შეჰპირდა მას. ოტომ დაუყოვნებლივ გადალახა ალპები, დაამარცხა ბერენგარი და გამოცხადდა ლანგობარდების (იტალიის) მეფედ, შემდეგ კი რომისკენ აიღო გეზი. 962 წლის 2 თებერვალს ოტო I-ს მირონი სცხეს და იმპერატორად აკურთხეს.^[6] ეს თარიღი ითვლება საღვთო რომის იმპერიის დაარსების თარიღად. თუმცა თვითონ ოტო დიდი, როგორც ჩანს, მიზნად სულაც არ ისახავდა ახალი იმპერიის დაარსებას და საკუთარ თავს განიხილავდა კარლოს დიდის მემკვიდრედ, რომელიც წარმოადგენდა რომის იმპერიის მემკვიდრეს და პრეტენდირებდა ქრისტიანული ეკლესიის მფარველის როლზე. ფაქტობრივად, იმპერიის გვირგვინის გერმანელი მონარქებისკენ გადასვლა ნიშნავდა აღმოსავლეთ ფრანკთა სამეფოს (გერმანია) საბოლოო განცალკევებას დასავლეთფრანკულისაგან (საფრანგეთი) და გერმანულ და ჩრდილოიტალიურ ტერიტორიებზე ახალი სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნის შექმნას.

იმპერია შუა საუკუნეებში

ოტონების მმართველობა და ბრძოლა ინვესტიტურისათვის

იმპერატორის ტიტული, რომელიც ოტო დიდმა მიიღო, მას ევროპის ყველა მონარქზე ერთი საფეხურით მაღლა აყენებდა და, ყოველ შემთხვევაში, ათანასწორებდა რომის პაპთან. განსაკუთრებული მნიშვნელობა ჰქონდა ამ ტიტულის საკრალურ ხასიათს, რომელიც ოტო I-სა და მის მემკვიდრეებს საშუალებას აძლევდა, თავიანთ სამფლობელოებში სრულყოფილად ეკონტროლებინათ საეკლესიო ინსტიტუტები.^[7] ეპისკოპოსების და აბატების არჩევნები ხორციელდებოდა იმპერატორის მითითების მიხედვით და ჯერ კიდევ საეკლესიო იერარქიის ხელდასმამდე მას ერთგულებასა და ფეოდალურ ფიცს აძლევდნენ. ეკლესია შევიდა იმპერიის საერო სტრუქტურაში და გადაიქცა საიმპერატორო ძალაუფლებისა და ქვეყნის ერთობის ერთ-ერთ მთავარ საყრდენად. ეს ნათლად გამოჩნდა ჯერ კიდევ ოტო II-ის მმართველობის პერიოდსა (973—983) და ოტო III-ის არასრულწლოვნობის დროს (983—1002), როდესაც გერმანიის უზენაესი საღმრთოების დახმარების წყალობით იმპერატორებმა შეძლეს საგვარეულო საჰერცოგოების მმართველების რამდენიმე მსხვილი აჯანყების ჩახშობა. თვითონ პაპის ტახტი ოტოების დროს აღმოჩნდა იმპერატორების დომინანტური გავლენის ქვეშ, რომლებიც უმეტესწილად ერთპიროვნულად წყვეტდნენ რომის პაპების დანიშვნისა და მოხსნის საკითხებს. ამ პერიოდში საერო და სასულიერო საქმეები არ იყო ერთმანეთისგან მკაფიოდ განცალკევებული და იმპერატორი, როგორც „დედამიწაზე ღვთის მოადგილე“, ორივე სფეროში ახორციელებდა ხელისუფლებას. ეკლესიის ინტეგრაციამ სახელმწიფო სტრუქტურაში თავის აპოგეას მიაღწია კონრად II-ისა (1024—1039) და ჰაინრიხ III-ის (1039—1056) დროს, როდესაც ჩამოყალიბდა იმპერიის კლასიკური საეკლესიო სისტემა (გერმ. Reichskirchensystem).

ადრეულ პერიოდში იმპერიის სახელმწიფო ინსტიტუტები საკმაოდ სუსტად დიფერენცირებული იყო. იმპერატორი ერთდროულად იყო გერმანიის, იტალიის, ხოლო 1032 წელს ბურგუნდიის უკანასკნელი მეფის, რუდოლფ III-ის გარდაცვალების შემდეგ — ბურგუნდიის მეფეც.^[8] გერმანიაში მთავარ პოლიტიკურ ერთეულად ითვლებოდა საგვარეულო საჰერცოგოები: საქსონია, ბავარია, ფრანკონია (არსებობდა ცოტა ხანს), შვაბია, ლოთარინგია (ეს უკანასკნელი 965 წელს გაიყო ქვემო და ზემო ლოთარინგიად) და, 976 წლის შემდეგ, კარინტია (გამოეყო ბავარიას).^[9] აღმოსავლეთ საზღვრის გასწვრივ შეიქმნა მარკების სისტემა (ჩრდილოეთი, საქსონიის აღმოსავლეთი, ბავარიის აღმოსავლეთი, მოგვიანებით — მეისენის, ბრანდენბურგის, ლუჟიცის მარკები). 980-იან წლებში სლავებმა დროებით კვლავ განდევნეს გერმანელები ელბიდან და დაიპყრეს ჰამბურგი, მაგრამ XI საუკუნის დასაწყისში იმპერიამ აღადგინა თავისი პოზიციები რეგიონში, თუმცა შემდგომი პროგრესი შეაჩერა ევროპის ქრისტიანულ საზოგადოებაში პოლონეთისა და უნგრეთის დამოუკიდებელი სამეფოების რანგში გადასვლამ. იტალიაში ასევე შეიქმნა მარკები (ტოსკანა, ვერონა, ივრეა), თუმცა XII საუკუნის დასაწყისში კომუნალური მოძრაობის განვითარებამ გაანადგურა მათი სტრუქტურა.

იმპერატორების მთავარ პრობლემას წარმოადგენდა ალპებიდან ჩრდილოეთითა და სამხრეთით ძალაუფლების ერთდროულად შენარჩუნება. ოტო II, ოტო III და კონრად II იძულებულნი იყვნენ, ხანგრძლივად ყოფილიყვნენ იტალიაში, სადაც იბრძოდნენ არაბებისა და ბიზანტიელების შემოსევების წინააღმდეგ, ასევე პერიოდულად ახშობდნენ იტალიური პატრიციატის მღელვარებებს, თუმცა აპენინის ნახევარკუნძულზე საიმპერიო ძალაუფლების საბოლოოდ განმტკიცება მაინც ვერ მოხერხდა. ოტო III-ის ხანმოკლე ბატონობის გარდა, რომელმაც თავისი რეზიდენცია რომში გადაიტანა, იმპერიის ბირთვი ყოველთვის გერმანია იყო.

კონრად II-ის მმართველობას განეკუთვნება მცირე რაინდების (მათ შორის მინისტერიალების) წოდებების ფორმირება, რომელთა უფლებებსაც იმპერატორი გარანტირებდა თავის 1036 წლის დადგენილებაში „Constitutio de feudis“, რომელიც საფუძვლად დაედო საიმპერიო ლენის სამართალს. მცირე და საშუალო რაინდობა მოგვიანებით იმპერიაში ინტეგრაციის ტენდენციების ერთ-ერთი მთავარი მატარებელი გახდა. კონრად II და მისი მემკვიდრე ჰაინრიხ III აკონტროლებდნენ გერმანიის რელიგიური სამთავროების დიდ ნაწილს, დამოუკიდებლად ნიშნავდნენ გრაფებსა და ჰერცოგებს და ბოლომდე დომინირებდნენ ტერიტორიულ არისტოკრატიასა და სამღვდელოებაზე. ამან მათ საშუალება მისცა, იმპერიის სამართალში შეეტანათ „ღვთიური მშვიდობის“ ინსტიტუტი — იმპერიის შიგნით ძმათაშორისი ომებისა და საომარი კონფლიქტების აკრძალვა.

ჰაინრიხ II-ის დროს მიღწეული იმპერიის ძალაუფლების აპოგეა ხანმოკლე აღმოჩნდა: ჯერ კიდევ ჰაინრიხ IV-ის არასრულწლოვნების პერიოდში (1056—1106) დაიწყო იმპერატორის ძალაუფლების დაცემა. ეს ხდებოდა კლუნის მოძრაობის წინსვლისა და მისგან გამომდინარე გრიგორიანული რეფორმის იდეის წარმოქმნის ფონზე, რომლებიც რომის პაპის უზენაესობასა და საეკლესიო ძალაუფლების საეროსგან სრულ დამოუკიდებლობას ამტკიცებდნენ. პაპი გრიგოლ VII ცდილობდა, საეკლესიო თანამდებობების ჩანაცვლების პროცესში იმპერატორის გავლენის შესაძლებლობა აღმოეფხვრა და გაკიცხა საერო ინვესტიტურის პრაქტიკა. თუმცა ჰაინრიხ IV მტკიცედ დადგა იმპერატორის პრეროგატივების დაცვის მხარეზე, რამაც იმპერატორსა და რომის პაპს შორის გამოიწვია ხანგრძლივი ბრძოლა ინვესტიტურისთვის. 1075 წელს ჰაინრიხ IV-ის მიერ მილანში ეპისკოპოსის დანიშვნა გახდა გრიგოლ VII-ის მიერ იმპერატორის ეკლესიიდან განკვეთისა და ქვეშევრდომების ერთგულების ფიციდან განთავისუფლების საბაბი. 1077 წელს გერმანელი მთავრების ზეწოლის ქვეშ იმპერატორი იძულებული იყო, მონანიებით „წასულიყო კანოსაში“ და პაპისთვის პატიების ეთხოვნა.^[10] ბრძოლა ინვესტიტურისთვის დასრულდა მხოლოდ 1122 წელს ვორმსის კონკორდატის ხელმოწერით, რომელმაც განამტკიცა კომპრომისი საერო და სასულიერო ძალაუფლებებს შორის: ეპისკოპოსის არჩევნები უნდა ჩატარებულიყო თავისუფლად და სიმონიის გარეშე, თუმცა საერო ინვესტიტურა მიწების ფლობაზე, ასევე იმპერატორის გავლენა ეპისკოპოსებისა და აბატების დანიშვნაზე, შენარჩუნდა. საბოლოოდ, ინვესტიტურისთვის ბრძოლამ მნიშვნელოვნად დაასუსტა იმპერატორის მიერ ეკლესიის კონტროლი, რომის პაპები იმპერიის დამოკიდებულებიდან გამოიყვანა და ხელი შეუწყო საერო და სასულიერო ტერიტორიული სამთავროების გავლენის გაზრდას.^[11]

ჰოენშტაუფენების ეპოქა

XII საუკუნის მეორე მეოთხედში იმპერიის პოლიტიკური ცხოვრების ცენტრში აღმოჩნდა დაპირისპირება გერმანიის ორ მსხვილ სამთავრო გვარს — ჰოენშტაუფენებსა და ველფებს შორის. პირველები დომინირებდნენ სამხრეთ-დასავლეთ გერმანიასა (შვაბია, ელზასი) და ფრანკონიაში. ველფები იყვნენ ბავარიის, საქსონიისა და ტოსკანის მმართველები და ალბრეხტ I დათვთან ერთად ავითარებდნენ ექსპანსიას ელბის, პომორიესა და მეკლენბურგის სლავური მიწების მიმართულებით. 1138 წელს იმპერატორად აირჩიეს კონრად III ჰოენშტაუფენი, თუმცა ველფებისა და ჰოენშტაუფენების შეიარაღებული დაპირისპირება ფაქტობრივად გრძელდებოდა მთელი მისი მმართველობის განმავლობაში.

კონრად III-ის გარდაცვალების შემდეგ, 1152 წელს, იმპერატორი გახდა მისი ძმისშვილი ფრიდრიხ I ბარბაროსა, რომლის ბატონობაც გერმანიაში ცენტრალური ძალაუფლების მნიშვნელოვნად გაძლიერების პერიოდი გახდა, ბევრი ისტორიკოსის აზრით — საღვთო რომის იმპერიის სიძლიერის მწვერვალი. ფრიდრიხ I-ის პოლიტიკის მთავარი მიმართულება იტალიაში იმპერატორის ძალაუფლების აღდგენა იყო. ფრიდრიხმა ექვსი ლაშქრობა განახორციელა იტალიაში, რომელთაგან პირველის დროსაც რომში მას იმპერატორის გვირგვინი დაადგეს თავზე. 1158 წელს რონკალის სეიმზე იტალიასა და გერმანიაში იმპერატორის სრული ძალაუფლების იურიდიული გაფორმება სცადეს. აპენინის ნახევარკუნძულზე იმპერატორის გაძლიერებამ გამოიწვია წინააღმდეგობა როგორც რომის პაპ ალექსანდრე III-ისა და სიცილიის სამეფოსი, ასევე ჩრდილოიტალიური საქალაქო კომუნებისა, რომლებიც 1167 წელს გაერთიანდა ლომბარდიის ლიგაში. ლომბარდიის ლიგამ იტალიაში ფრიდრიხ I-ის გეგმებისთვის ეფექტიანი წინააღმდეგობის გაწევა მოახერხა და 1176 წელს ლენიანოსთან ბრძოლაში იმპერიის ჯარები გამანადგურებლად დაამარცხა, რამაც იმპერატორი 1187 წელს აიძულა, ეღიარებინა ქალაქების ავტონომია. თვითონ გერმანიაში იმპერატორის პოზიციები მნიშვნელოვნად განმტკიცდა 1181 წელს ველფების სამფლობელოების გაყოფისა და ჰოენშტაუფენების საკმაოდ მსხვილი დომენის ფორმირების წყალობით. სიცოცხლის ბოლოს ფრიდრიხ I გაემგზავრა მესამე ჯვაროსნულ ლაშქრობაში, რომლის დროსაც, 1190 წელს, დაიღუპა.^[12]

ფრიდრიხ ბარბაროსას ვაჟმა და მემკვიდრემ, ჰაინრიხ VI-მ საბრძოლო ოპერაციების სერიაში შეძლო იმპერატორის ტერიტორიული ძალაუფლების კიდევ უფრო გაფართოება და სიცილიის სამეფო დაიპყრო. სწორედ ამ სახელმწიფოში ჰოენშტაუფენებმა შეძლეს ცენტრალიზებული მემკვიდრეობითი მონარქიის შექმნა, რომელსაც ძლიერი სამეფო ძალაუფლება და განვითარებული ბიუროკრაიული სისტემა ჰქონდა, მაშინ, როცა უშუალოდ გერმანულ მიწებში რეგიონული სამთავროების გაძლიერებამ შესაძლებელი არ გახადა, არა მხოლოდ მმართველობის თვითმპყრობელური სისტემის განმტკიცება, არამედ იმპერატორის ტახტის მემკვიდრეობით გადაცემის უზრუნველყოფაც. ჰაინრიხ VI-ის გარდაცვალების შემდეგ, 1197 წელს, აირჩიეს ერთდროულად რომის ორი მეფე: ფილიპ შვაბიელი და ოტო IV, — რამაც გერმანიაში ძმათაშორისი ომი გამოიწვია.

1220 წელს იმპერატორად აირჩიეს ფრიდრიხ II ჰოენშტაუფენი, ჰაინრიხ VI-ის ვაჟი და სიცილიის მეფე, რომელმაც განაახლა ჰოენშტაუფენების პოლიტიკა, რომელიც მიზნად ისახავდა იტალიაში იმპერიის ბატონობის დამყარებას. ფრიდრიხი მწვავე კონფლიქტზე წავიდა რომის პაპთან, იგი ეკლესიიდან მოკვეთეს და ანტიქრისტედ მონათლეს, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, მან მონაწილეობა მიიღო პალესტინაში ჯვაროსნულ ლაშქრობაში და იერუსალიმის მეფედ აირჩიეს. ფრიდრიხ II-ის მამრთველობის დროს იტალიაში დაიწყო ბრძოლა რომის პაპის მომხრე გველფებსა და იმპერატორის მომხრე გიბელინებს შორის. ბრძოლა მონაცვლეობითი წარმატებით მიმდინარეობდა, მაგრამ საბოლოოდ ფრიდრიხ II-სთვის საკმაოდ წარმატებულად: მისი ჯარი აკონტროლებდა ჩრდილოეთ იტალიის ნაწილს, ტოსკანასა და რომანიას, გარდა ამისა, იმპერატორი სამხრეთ იტალიაში მემკვიდრეობით სამფლობელოებს ფლობდა. იტალიურ პოლიტიკაზე კონცენტრირებამ ფრიდრიხ II აიძულა, მნიშვნელოვან დათმობებზე წასულიყო გერმანელ მთავრებთან. 1220 წლის „ეკლესიის მთავრებთან შეთანხმებითა“ და 1232 წლის „დადგენილებით მთავრების სასარგებლოდ“ ეპისკოპოსებსა და გერმანიის საერო მთავრებს თავიანთი სამფლობელოების ტერიტორიების ფარგლებში დაუმტკიცდათ სუვერენული უფლებები. ეს დოკუმენტები სამართლებრივი საფუძველი გახდა იმპერიის შემადგენლობაში ნახევრადდამოუკიდებელი მემკვიდრეობითი სამთავროების შექმნისა და რეგიონული მმართველების გავლენის გაძლიერებისთვის, რაც იმპერატორის პრეროგატივებს ზიანს აყენებდა.^[13]

გვიანი შუა საუკუნეების კრიზისი

1250 წელს ჰოენშტაუფენების დინასტიის შეწყვეტის შემდეგ საღვთო რომის იმპერიაში დაიწყო ხანგრძლივი უმეფობის ხანა (1254—1273). მაგრამ მისი გადალახვისა და 1273 წელს ტახტზე რუდოლფ I ჰაბსბურგის ასვლის შემდეგაც კი ცენტრალური ძალაუფლების მნიშვნელობა კვლავ ეცემოდა, ხოლო რეგიონული სამეფოების მმართველების როლი — იზრდებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ მონარქები იმპერიის წარსული სიძლიერის აღდგენას ცდილობდნენ, პირველ პლანზე მაინც დინასტიური ინტერესები გამოვიდა: არჩეული მეფეები, უწინარეს ყოვლისა, თავიანთი საგვარეულო სამფლობელოების მაქსიმალურად გაფართოებას ცდილობდნენ: ჰაბსბურგები ავსტრიის მიწებში გამტკიცდნენ, ლუქსემბურგები — ჩეხეთში, მორავიასა და სილეზიაში, ვიტელსბახები — ბრანდენბურგში, ნიდერლანდებსა და გენეგაუში. სწორედ გვიან შუა საუკუნეებში იმპერატორის არჩევის პრინციპი რეალურად განხორციელდა: XIII საუკუნის მეორე ნახევრისა და XV საუკუნის მიწურულის განმავლობაში იმპერატორი, მართლაც, ირჩეოდა რამდენიმე კანდიდატს შორის, ხოლო ძალაუფლების მემკვიდრეობით გადაცემის მცდელობებს, როგორც წესი, შედეგი არ მოჰქონდა. მკვეთრად გაიზარდა მსხვილი ტერიტორიული სამთავროების გავლენა იმპერიის პოლიტიკაზე, თანაც ყველაზე მეტად ძლევამოსილმა მთავრებმა მიისაკუთრეს იმპერატორის არჩევისა და ჩამოგდების განსაკუთრებული უფლება.^[14] ამას თან ახლდა საშუალო და მცირე დიდგვაროვნების განმტკიცება, ჰოენშტაუფენების საიმპერატორო დომენის დაშლა და ფეოდალური ბრძოლების გაზრდა.

იმავდროულად იტალიაში საბოლოოდ იზეიმა გველფიზმმა და იმპერიამ აპენინის ნახევარკუნძულზე გავლენა დაკარგა. დასავლეთ საზღვრებზე გაძლიერდა საფრანგეთი, რომელმაც იმპერატორის გავლენიდან ყოფილი ბურგუნდიის სამეფოს მიწები გამოიყვანა. ჰაინრიხ VII-მ 1310—1313 წლებში იტალიაში ექსპანსია განახორციელა და ფრიდრიხ II-ის შემდეგ პირველად მიიღო საიმპერატორო გვირგვინი რომში, თუმცა მისი მმართველობის პერიოდში იმპერიის იდეის ნაწილობრივი გაცოცხლება მოკლევადიანი აღმოჩნდა: XIII საუკუნის მიწურულიდან მოყოლებული საღვთო რომის იმპერია უფრო და უფრო იფარგლებოდა მარტოოდენ გერმანული მიწებით, რითიც გერმანელი ერის ეროვნული სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნი ხდებოდა. პარალელურად ასევე მიმდინარეობდა რომის პაპის ძალაუფლებისგან საიმპერიო დაწესებულებების განთავისუფლების პროცესი: პაპების ავინიონის ტყვეობის პერიოდში რომის პაპის როლი ევროპაში მკვეთრად დაეცა, რამაც გერმანიის მეფე ლუდვიგ IV ბავარიელს, შემდეგ კი გერმანიის მსხვილ რეგიონულ მთავრებს, რომის ტახტის მორჩილებიდან თავის დაღწევის საშუალება მისცა.

რეგიონული სამთავროების განმტკიცებისა და მეზობელი სახელმწიფოების გაძლიერების პირობებში პრესტიჟის შენარჩუნებისა და დამოუკიდებელი პოლიტიკის გატარების შესაძლებლობის შენახვას XIV საუკუნის იმპერატორები საკუთარ მემკვიდრეობით სამფლობელოებზე დაყრდნობის წყალობით ახერხებდნენ: ავსტრია და ზემოშვაბიური მიწები ჰაბსბურგების გვარის იმპერატორების დროს, ბავარია და პფალცი ლუდვიგ IV-ის დროს და ჩეხეთის გვირგვინის სამფლობელოები ლუქსემბურგების დროს. ამ მხრივ აღსანიშნავია კარლ IV-ის მეფობა (1346—1378), რომლის მმართველობის პერიოდშიც იმპერიის ცენტრმა პრაღაში გადაინაცვლა. კარლ IV-მ იმპერიის კონსტიტუციური მოწყობილობის მნიშვნელოვანი რეფორმის გატარება მოახერხა: 1356 წელს იმპერატორის ოქროს ბულით შეიქმნა შვიდწევრიანი კურფიურსტების კოლეგია, რომლის შემადგენლობაშიც შევიდნენ კელნის, მაინცისა და ტრირის არქიეპისკოპოსები, ჩეხეთის მეფე, პფალცის კურფიურსტი, საქსონიის ჰერცოგი და ბრანდენბურგის მარკგრაფი. კურფიურსტების კოლეგიის წევრებს იმპერატორის არჩევის განსაკუთრებულ უფლება ჰქონდათ და ფაქტობრივად საზღვრავდნენ იმპერიის პოლიტიკის მიმართულებას. კურფიურსტებს აგრეთვე მიენიჭათ შიდა სუვერენიტეტი, რამაც განამტკიცა გერმანული სახელმწიფოების დანაწილება. იმავდროულად პაპმა ყოველგვარი გავლენა დაკარგა იმპერატორის არჩევნებში.

იმპერიაში კრიზისული განწყობა გაძლიერდა 1347—1350 წლების შავი ჭირის ეპიდემიის შემდეგ, რომელმაც მოსახლეობის რაოდენობის მკვეთრი დაცემა გამოიწვია და გერმანიის ეკონომიკას შესამჩნევი ზიანი მიაყენა. იმავდროულად XIV საუკუნის მეორე ნახევარი გამოირჩა ჰანზის სავაჭრო ქალაქების ჩრდილოგერმანული კავშირის ამაღლებით, რომელიც საერთაშორისო პოლიტიკის მნიშვნელოვანი ფაქტორი გახდა და სკანდინავიის სახელმწიფოებში, ინგლისსა და ბალტიისპირეთში მნიშვნელოვანი გავლენა მოიპოვა. სამხრეთ გერმანიაში ქალაქები აგრეთვე გადაიქცნენ გავლენიან პოლიტიკურ ძალად, რომელიც გამოდიოდა მთავრებისა და რაინდების წინააღმდეგ, თუმცა XIV საუკუნის სამხედრო კონფლიქტების სერიაში შვაბიისა და რაინის ქალაქთა კავშირებმა იმპერიის მთავრების ჯარებთან მარცხი განიცადა.

XV საუკუნის დასაწყისში კათოლიკურ ეკლესიაში დიდი განხეთქილებისა და კონცილიარისტული მოძრაობის გაძლიერების პირობებში მკვეთრად გამწვავდა რელიგიურ-პოლიტიკური პრობლემები. ეკლესიის დამცველის ფუნქცია საკუთარ თავზე აიღო იმპერატორმა სიგიზმუნდმა, რომელმაც ევროპაში იმპერატორის პრესტიჟისა და რომის ეკლესიის ერთიანობის აღდგენა მოახერხა. თუმცა თვითონ იმპერიაში მოუწია ჰუსიტურ ერესთან ბრძოლა, რომელმაც ჩეხეთის გვირგვინის მიწები მოიცვა, ხოლო იმპერატორის მცდელობა, საყრდენი ენახა ქალაქებსა და იმპერიის რაინდებში („მესამე გერმანიის“ პროგრამა^{[კ 3]}) ფუჭი გამოდგა ამ წოდებებს შორის მწვავე უთანხმოების გამო. ასევე ვერ მოხერხდა იმპერიის სუბიექტებს შორის შეიარაღებული კონფლიქტებისთვის ბოლოს მოღება.

1437 წელს, სიგიზმუნდის გარდაცვალების შემდეგ, საღვთო რომის იმპერიას სათავეში ჩაუდგა ჰაბსბურგების დინასტია, რომლის წარმომადგენლებიც, ერთის გამოკლებით, იმპერიაში ბატონობას მის დაშლამდე აგრძელებდნენ. XV საუკუნის მიწურულს იმპერია იმყოფებოდა ღრმა კრიზისში, რომელიც გამოწვეული იყო მისი ინსტიტუტების დროის მოთხოვნებთან შეუსაბამობით, სამხედრო და ფინანსური ორგანიზების დაშლითა და რეგიონული სამთავროების იმპერატორის ძალაუფლებისგან ფაქტობრივი განთავისუფლებით. სამთავროებში დაიწყო საკუთარი მართვის აპარატის, სამხედრო, სასამართლო და საგადასახადო სისტემების ფორმირება, შეიქმნა ძალაუფლების წოდებრივი წარმომადგენლობითი ორგანოები (ლანდტაგები). ფრიდრიხ III-ის დროს (1440—1493) იმპერატორი უნგრეთთან გადავადებულ და ნაკლებადწარმატებულ ბრძოლებში აღმოჩნდა ჩათრეული, მაშინ, როცა ევროპული პოლიტიკის სხვა მიმართულებებში იმპერატორის გავლენა ნულისკენ მიემართებოდა. იმავდროულად იმპერატორის გავლენის დაცემას იმპერიაში ხელს უწყობდა იმპერიის წარმომადგენლობითი ორგანოს — რაიხსტაგის მართვისა და ფორმირების პროცესში საიმპერიო წოდებების აქტიური ჩართვა.

სოციალურ-ეკონომიკური განვითარება

შუა საუკუნეებში საღვთო რომის იმპერიის შემადგენლობაში შემავალი ტერიტორიები ერთმანეთისგან მკვეთრად განსხვავდებოდა მოსახლეობით, ენითა და სოციალურ-ეკონომიკური განვითარების დონით. გერმანიაში X—XI საუკუნეებში ბატონობდა სახნავი მიწათმოქმედება, სასოფლო-სამეურნეო მიწების ფართობი განუხრელად იზრდებოდა უდაბნოებისა და ტყეების მასობრივი ათვისების ხარჯზე. მეურნეობის მთავარი ერთეული იყო თავისუფალი ან ნახევრადდამოკიდებული გლეხი, რომელიც თავის მიწის ნაკვეთს მემკვიდრეობითი საკუთრებით ფლობდა. ფეოდალიზაციის პროცესი არ იყო დასრულებული: მოწესრიგებული ფეოდალური იერარქია ვერ შედგა, იმპერატორების მხარდაჭერით კი შეიქმნა მცირე და საშუალო რაინდებისა და მინისტერიალების საკმაოდ ფართო ფენა, რომელიც ნაკლებად იყო დამოკიდებული ტერიტორიულ მთავრებზე. როგორც გერმანიაში, ასევე იტალიაში, განსაკუთრებული გავლენა ჰქონდა უზენაეს სამღვდელოებას: ეპისკოპოსები და აბატები სტატუსობრივად დაუახლოვდნენ ტერიტორიულ მთავრებს, ფლობდნენ განვითარებულ ადმინისტრაციულ აპარატს და აკონტროლებდნენ იმპერიის ვრცელ რეგიონებს. გლეხობის დამონება უფრო ნელა მიმდინარეობდა, ვიდრე, მაგალითად, საფრანგეთსა და ინგლისში. იტალიაში მეურნეობის პროგრესი, გერმანიისგან განსხვავებით, უფრო მნიშვნელოვანი იყო. აქ უფრო სწრაფად ვითარდებოდა სოფლის მეურნეობა, რომლისთვის დამახასიათებელი იყო გლეხური მიწათმოქმედების ფორმების მრავალფეროვნება, თუმცა ეკონომიკის მთავარი ძრავა გახდა ქალაქები, რომლებიც უკვე XII საუკუნისთვის გადაიქცა მსხვილ სავაჭრო-სახელოსნო ცენტრებად და რომლებიც, უპირველეს ყოვლისა, სპეციალიზირებდნენ ქსოვაზე, მაუდის კეთებასა და საშუამავლო ვაჭრობაზე.^[15] საერო დიდგვაროვნება იტალიაში საკმაოდ სუსტი იყო და ეპისკოპოსებსა და ვალვასორებს მალევე უთმობდა წამყვან პოზიციებს, ხოლო კომუნალური მოძრაობის განვითარებასთან ერთად — ქალაქის პატრიციატსაც. ვაჭრობის გაცოცხლება გერმანულ რეგიონებშიც გავრცელდა, უპირველეს ყოვლისა, რაინისა და მაასის გასწვრივ მდებარე ქალაქებში, ასევე ჰარცში, სადაც ვერცხლის აქტიური მოპოვება დაიწყო. გერმანიაში ქალაქების განვითარების შედეგად XI-XII საუკუნეებში დაიწყო სენიორული და თავისუფალი საიმპერიო ქალაქების ბიურგერის წოდების ფორმირება, თუმცა საფრანგეთისა და ინგლისისგან განსხვავებით, მოქალაქეთა კავშირი ცენტრალურ ხელისუფლებასთან პრაქტიკულად არ შეგდა.

XII-XIII საუკუნეებში იმპერიაში წოდებრივი იერარქიის გაფორმება მოხდა, უპირველეს ყოვლისა, მთავრების, რომლებიც გახდნენ მემკვიდრეობითი მმართველები რეგიონული სამთავროებისა, რომელთა გავლენაც განუხრელად იზრდებოდა და ჰოენშტაუფენების სახლის იმპერატორების ცენტრალიზებულ პოლიტიკას ეწინააღმდეგებოდა, ასევე მცირე საიმპერიო რაინდების, მინისტერიალებისა და თავისუფალი ქალაქების საბიურგეროების, რომლებიც საიმპერიო ძალაუფლების მთავარი საყრდენი გახდა. გერმანიაში ვაჭრობის განვითარების ტემპები მნიშვნელოვნად აჩქარდა, რასაც მოჰყვა ქალაქების მასობრივი წარმოქმნა და უკვე არსებული საქალაქო ცენტრების სწრაფი გაზრდა. მრავალმა ქალაქმა შეძლო ფეოდალების მორჩილებიდან გამოსვლა და შიდა ავტონომიის მოპოვება.^[16] თუმცა კეთილდღეობისა და თავისუფალი გერმანული ქალაქების დამოუკიდებლობის დონე ძველებურად მნიშვნელოვნად ჩამორჩებოდა განვითარებას იტალიის საქალაქო კომუნებისა, რომლებიც ამ პერიოდში გადაიქცა ფაქტობრივად დამოუკიდებელ სახელმწიფოებრივ წარმონაქმნებად, რომლებიც ევროპის საზღვაო ვაჭრობის, ხელობისა და ფინანსური ოპერაციების ცენტრები გახდა. XII-XIII საუკუნეებში ჩრდილოეთ და შუა იტალიაში იმპერატორის ძალაუფლების გაძლიერების ბრძოლის ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი იტალიური ქალაქების სიმდიდრე გახდა. სოფლის მეურნეობაში მიწათმოქმედების პროდუქტიულობის გაზრდა, ერთი მხრივ, იწვევდა გლეხების ექსპლუატაციის გაზრდასა და ფულადი რენტისკენ პერიოდულ გადასვლას, ხოლო მეორე მხრივ, ხელს უწყობდა გერმანელი მიწათმფლობელების მიერ აღმოსავლეთი მიწების — სილეზიის, ჩეხეთის, პომორიესა და ბალტიისპირეთის კოლონიზაციას. ამ ტერიტორიების აგრარულ კოლონიზაციას თან ახლდა გერმანიის საქალაქო პრინციპით ქალაქების დაარსება, ასევე ფეოდალების ექსპანსია, რომელსაც სათავეში ედგა გერმანული რაინდთა ორდენები („ტევტონთა ორდენი“ პრუსიაში, „ხმლის საძმოს ორდენი“ ბალტიისპირეთში), რის შედეგადაც გერმანიის გავლენა აღმოსავლეთში გაფართოვდა თანამედროვე ესტონეთამდე^[17] (თუმცა ორდენის სახელმწიფოები ბალტიისპირეთში იურიდიულად არ შედიოდნენ იმპერიის შემადგენლობაში).

გვიან შუა საუკუნეებში, იმპერიის მიერ იტალიური მიწების დაკარგვის შემდეგ, ეკონომიკურ განვითარებაში პირველ პლანზე გამოვიდა ჰანზის ქალაქები ჩრდილოეთ გერმანიაში, რომლებმაც ხელთ იგდეს ვაჭრობა სკანდინავიას, ინგლისს, ნიდერლანდებს, ბალტიისპირეთსა და ნოვგოროდს შორის,^[18] ასევე ნიდერლანდებისა (ანტვერპენი, მეხელენი, ბრიუსელი) და სამხრეთ გერმანიის (შვაბიის გაბნეული მანუფაქტურები) ტექსტილური ცენტრები. განუხრელად იზრდებოდა მეტალების მოპოვებისა და დამუშავების მნიშვნელობა (საქსონია, ჩეხეთი, ტიროლი, ნიურნბერგი), თანაც კონტროლი მთის საბადოებსა და მეტალურგიულ საწარმოებზე გადავიდა მსხვილი სავაჭრო კაპიტალისკენ (ფუგერები და სხვა). ევროპის ერთ-ერთი უმსხვილესი ცენტრი გახდა აუგსბურგი. 1348—1350 წლების შავი სიკვდილის ეპიდემიამ, რომლის შედეგადაც ზოგიერთ რეგიონში მოსახლეობის რაოდენობა ორზე მეტჯერ დაეცა, ბოლო მოუღო გერმანიის აგრარულ კოლონიზაციას აღმოსავლეთის მიმართულებით და გამოიწვია მწარმოებელი ძალების გადენა სოფლიდან ქალაქში. სოფლის მეურნეობაში პურზე მოთხოვნის გაზრდამ გამოიწვია ჩრდილოეთ გერმანიაში მარცვლეული წარმოების სასაქონლო ღირებულების გაზრდა, რასაც თან ახლდა დასავლეთში გლეხების მფლობელობაში არსებული მიწების, ხოლო აღმოსავლეთში — საგვარეულო მრეწველობის ზრდა. სამხრეთ გერმანიაში, სადაც მთავარი მნიშვნელობა მებოსტნეობასა და მეცხოველეობას ჰქონდა და სადაც მცირე გლეხური მრეწველობა ბატონობდა, დაიწყო ფეოდალების აქტიური შეტევა გლეხებზე, რაც თავს იჩენდა მებატონოებისა და ბუნებრივი ვალდებულებების გაზრდაში, გლეხების თავიანთი მიწებიდან განდევნასა და საზოგადოებრივი ნაკვეთების დაპყრობაში. ამას შედეგად მოჰყვა სოციალური პრობლემების გამწვავება, რაც გამოიხატებოდა გლეხების მთელ რიგ აჯანყებებში (ჰუსიტური ომები, „ქალამნის მოძრაობა“).

ახალი დროის იმპერია

საიმპერიო რეფორმა

იმპერატორ ფრიდრიხ III-ის გარდაცვალების შემდეგ (1493) იმპერიის მართვის სისტემა ღრმა კრიზისის მდგომარეობაში იმყოფებოდა: გერმანიაში არსებობდა დამოუკიდებლობის განსხვავებული დონისა და განსხვავებული ფინანსური და სამხედრო პოტენციალის მქონე რამდენიმე ასეული სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნი, ხოლო იმპერატორის იმპერიის მთავრებზე გავლენის სადავეები მოძველებული და არაეფექტიანი აღმოჩნდა. მსხვილი სამთავროები ფაქტობრივად დამოუკიდებელ საშინაო პოლიტიკას აწარმოებდნენ. ისინი ერთდროულარ ცდილობდნენ მეზობელი რაინდების სამფლობელოებისა და თავისუფალი ქალაქების დამორჩილებას, რომლებიც იმპერიის მთავარ შეიარაღებულ ძალასა და ბიუჯეტს წარმოადგენდა.^[19]

1495 წელს მაქსიმილიან I-მა ვორმსში მოიწვია საღვთო რომის იმპერიის საერთო რაიხსტაგი, რომლის დამტკიცებაზეც მან წარადგინა იმპერიის სახელმწიფო მართვის რეფორმის პროექტი. განხილვის შედეგად მიიღეს ე.წ. „საიმპერიო რეფორმა“ (გერმ. Reichsreform). გერმანია გაიყო ექვს საიმპერიო ოლქად (1512 წელს მათ კიდევ ოთხი დაემატა). ოლქის მართვის ორგანო გახდა საოლქო კრება, რომელშიც მონაწილეობის უფლება ჰქონდა ოლქის ტერიტორიაზე მდებარე ყველა სახელმწიფოებრივ წარმონაქმნს: საერო და სასულიერო სამთავროებს, საიმპერიო რაინდების სამფლობელოებსა და თავისუფალ ქალაქებს. ყოველი სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნი ფლობდა ერთ ხმას (ზოგიერთ ოლქში ეს უზრუნველყოფდა უპირატესობას საიმპერიო რაინდებისა, მცირე სამთავროებისა და ქალაქებისა, რომლებიც წარმოადგენდნენ იმპერატორის მთავარ საყრდენს). ოლქები წყვეტდნენ სამხედრო მშენებლობის, თავდაცვის ორგანიზებას, ჯარის შეგროვებას, ასევე საიმპერიო გადასახადების განაწილებისა და შეგროვების საკითხებს. უდიდესი მნიშვნელობა ჰქონდა აგრეთვე გერმანიის სასამართლო ძალაუფლების უზენაესი ორგანოს — უმაღლესი საიმპერიო სასამართლოს შექმნას, რომელიც გახდა ტერიტორიულ მთავრებზე იმპერატორის გავლენის ერთ-ერთი მთავარი ინსტრუმენტი და იმპერიის ყველა სახელმწიფოებრივ წარმონაქმნში ერთიანი პოლიტიკის გატარების მექანიზმი.^[20][21]

თუმცა მაქსიმილიანის მცდელობები, გაეღრმავებინა იმპერიის რეფორმირება და შეექმნა აღმასრულებელი ძალაუფლების ერთიანი ორგანოები და ერთიანი საიმპერიო ჯარი, უშედეგო აღმოჩნდა: იმპერიის მთავრები მწვავედ ეწინააღმდეგებოდნენ ამ იდეას და იმპერატორს საშუალებას არ აძლევდნენ, რაიხსტაგზე გაეტანა ეს საკითხები. მეტიც, იმპერიის წარჩინებულმა წოდებებმა უარი თქვეს მაქსიმილიან I-ის იტალიური კამპანიის დაფინანსებაზე, რამაც იმპერატორის პოზიციები მკვეთრად დაასუსტა როგორც საერთაშორისო არენაზე, აგრეთვე უშუალოდ იმპერიაშიც. გერმანიაში იმპერატორის ძალაუფლების ინსტიტუციური სისუსტის გააზრების შემდეგ, მაქსიმილიან I-მა გააგრძელა თავისი წინამორბედების პოლიტიკა, რომელიც მოიაზრება ავსტრიული მონარქიის იმპერიისგან იზოლაციას: 1453 წლის „Privilegium Maius-ზე“ დაყრდნობით, მაქსიმილიან I-მა ავსტრიის ერცჰერცოგის რანგში უარი თქვა იმპერიის დაწესებულებების დაფინანსებაზე და ავსტრიის მიწებზე საიმპერიო გადასახადების შეგროვების საშუალებას არ იძლეოდა. ავსტრიული საჰერცოგოები არ მონაწილეობდნენ იმპერიის რაიხსტაგისა და სხვა საზოგადო ორგანოების მუშაობაში. ავსტრია, ფაქტობრივად, იმპერიის გარეთ აღმოჩნდა, მისი დამოუკიდებლობა გაფართოვდა. მაქსიმილიან I-ის პრაქტიკულად მთელი პოლიტიკა, უპირველეს ყოვლისა, ტარდებოდა ჰაბსბურგების დინასტიისა და ავსტრიის ინტერესების დასაცავად, გერმანია კი მხოლოდ მეორე პლანზე იყო.^[22][21]

საღვთო რომის იმპერიის კონსტიტუციისთვის დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა ასევე რომის პაპის მიერ იმპერატორის უფლებების ლეგიტიმიზაციისთვის მისი კორონაციის აუცილებლობის პრინციპის უარყოფას. 1508 წელს მან რომში ექსპედიციის განხორციელება სცადა კორონაციისთვის, მაგრამ იგი არ გაატარეს ვენეციელებმა, რომლებიც აკონტროლებდნენ გზებს გერმანიასა და იტალიას შორის. 1508 წლის 4 თებერვალს ტრიენტში სადღესასწაულო ცერემონიაზე იგი იმპერატორად გამოაცხადეს. რომის პაპმა იულიუს II-მ, რომელსაც მაქსიმილიან I ვენეციის წინააღმდეგ ფართო კოალიციის შესაქმნელად სჭირდებოდა, მას უფლება მისცა, ეტარებინა „რჩეული იმპერატორის“ ტიტული. მოგვიანებით მაქსიმილიან I-ის მემკვიდრეები (კარლ V-ის გარდა) უკვე აღარ მიილტვოდნენ კორონაციისკენ, ხოლო იმპერიის სამართალში შევიდა ცვლილება, რომლის თანახმადაც კურფიურსტების მიერ გერმანიის მეფის არჩევა ავტომატურად ხდიდა მას იმპერატორად.^[23]

მაქსიმილიანის რეფორმები გააგრძელა მისმა შვილიშვილმა, კარლ V ჰაბსბურგმა. რეფორმების შედეგად რაიხსტაგი გადაიქცა საკანონმდებლო ძალაუფლების მქონე პერიოდულად მოწვევად ორგანოდ, რომელიც იმპერიის პოლიტიკის გატარების ცენტრი გახდა. იმპერიის მართვაში სხვადასხვა დონით მონაწილეობდნენ ქვეყნის ძირითადი სოციალური ჯგუფები (კურფიურსტები, საიმპერიო მთავრები, საიმპერიო რაინდები, მოქალაქეები), რომელთა შორისაც ჩამოყალიბდა ძალაუფლების მყარი ბალანსი. იმპერიის შიგნით სახელმწიფო წარმონაქმნების ურთიერთქმედებას საფუძვლად დაედო „მიწის ზავის“ პრინციპი — იმპერიის სუბიექტებს შორის კონფლიქტების გადაჭრის სამხედრო გზების გამოყენების აკრძალვა, რომელსაც კანონის რანგი მიენიჭა. საბოლოოდ შეიქმნა ზოგადსაიმპერიო დანახარჯების დაფინანსების სისტემა, რომელიც, მიუხედავად იმისა, რომ კურფიურსტების მიერ საერთო ბიუჯეტში თავიანთი წილის შეტანის სურვილის არ ქონის გამო ზოგჯერ მარცხს განიცდიდა, იმპერატორს მაინც აძლევდა აქტიური საგარეო პოლიტიკის გატარებისა და XVI საუკუნის დასაწყისში თურქული საფრთხის მოგერიების საშუალებას. კარლ V-ის დროს დამტკიცდა ერთიანი სისხლის სამართლის კოდექსი მთელი იმპერიისთვის — „Constitutio Criminalis Carolina“.

XV საუკუნის მიწურულსა და XVI საუკუნის დასაწყისში მომხდარი ცვლილებების შედეგად იმპერიამ შეიძინა ორგანიზებული სახელმწიფო-სამართლებრივი სისტემა, რომელმაც მას არსებობისა და ახალი დროის ეროვნულ სახელმწიფოებთან კონკურენციის საშუალება მისცა. მიუხედავად იმისა, რომ ახალი იმპერიის ყველა ორგანო სულაც არ მოქმედებდა საკმარისად ეფექტიანად, ისინი გერმანიაში ერთიანობისა და შედარებითი მშვიდობის შენარჩუნობას უწყობდნენ ხელს. თუმცა, რეფორმები არ იყო დასრულებული და იმპერია თავისი არსებობის ბოლომდე რჩებოდა ძველი და ახალი ინსტიტუტების გაერთიანებად და არ შეუძენია ერთიანი სახელმწიფოს ატრიბუტები.

საღვთო რომის იმპერიის ორგანიზების ახალი მოდელის ფორმირებას თან ახლდა იმპერატორის არჩევის არჩევითი პრინციპის დასუსტება. 1439 წლიდან მოყოლებული იმპერიის ტახტზე ავიდა ჰაბსბურგების დინასტია — ტერიტორიული თვალსაზრისით, ყველაზე ძლიერი გერმანული გვარი. იმპერიის გარეთ არსებულმა ჰაბსბურგების ვრცელმა სამფლობელოებმა (მათი მემკვიდრეობითი მიწების რიცხვში შედიოდა ჩეხეთი, მორავია, სილეზია, უნგრეთი, ხორვატია და ესპანეთი) მკვეთრად გააფართოვა იმპერატორის ეკონომიკური ბაზა და ჰაბსბურგების დინასტიას იმპერიის გვირგვინის მოპოვებაში დაეხმარა. გერმანიის დედაქალაქი ფაქტობრივად ვენა გახდა, სადაც იმპერატორის სამეფო კარი და მასზე დაქვემდებარებული მართვის ორგანოები მდებარეობდა. იმპერიის ძალაუფლების ცენტრის სამხრეთ-აღმოსავლეთ პერიფერიაზე გადასვლას ახალი დროის ქვეყნების ბედისწერისთვის არსებითი მნიშვნელობა ჰქონდა.

რეფორმაცია

1517 წელს დაწყებული რეფორმაციის შედეგად იმპერია გაიყო ლუთერანულ ჩრდილოეთად და კათოლიკურ სამხრეთად. პროტესტანტიზმი XVI საუკუნის პირველ ნახევარში მიიღო მრავალმა მსხვილა სამთავრომ (საქსონია, ბრანდენბურგი, კურპფალცი, ბრაუნშვაიგ-ლიუნებურგი, ჰესენი, ვიურტემბერგი), ასევე მნიშვნელოვანმა საიმპერიო ქალაქებმა — სტრასბურგმა, ფრანკფურტმა, ნიურნბერგმა, ჰამბურგმა, ლიუბეკმა. კათოლიკური დარჩა რაინის, ბრაუნშვაიგ-ვოლფენბიუტელის, ბავარიის, ავსტრიის, ლოთარინგიის, აუგსბურგის, ზალცბურგის საეკლესიო საკურფიურსტოები და რამდენიმე სხვა სახელმწიფო. ევროპაში იმპერატორ კარლ V-ის ჰეგემონიაზე (იტალიური ომები) პრეტენზიების, აგრეთვე მის მიერ იმპერიის ინსტიტუტების ცენტრალიზაციის პოლიტიკის გატარების პირობებში იმპერიის კონფესიურმა განხეთქილებამ გამოიწვია გერმანიის საშინაო მდგომარეობის გამწვავება და იმპერიის წარჩინებული წოდებების წარმომადგენლებსა და იმპერატორს შორის კონფლიქტის გაზრდა. საეკლესიო საკითხის მოუგვარებლობამ და იმპერატორის მიერ თეოლოგიურ საკითხებში კომპრომისის მიღწევის მცდელობამ 1530 წლის აუგსბურგის რაიხსტაგზე გამოიწვია გერმანიაში ორი პოლიტიკური კავშირის — პროტესტანტური შმალკალდენისა და კათოლიკური ნიურნბერგის გაფორმება. მათი დაპირისპირება გადაიზარდა 1546-1547 წლების შმალკალდენის ომში, რომელმაც შეარყია იმპერიის კონსტიტუციური საფუძვლები. მიუხედავად იმისა, რომ კარლ V-მ ომში გამარჯვება მოიპოვა, მალევე მის წინააღმდეგ გაერთიანდა იმპერიის ყველა ძირითადი პოლიტიკური ძალა, რომლებიც უკმაყოფილონი იყვნენ საეკლესიო საკითხების გადაჭრაში კარლ V-ის არათანმიმდევრობით და მისი პოლიტიკის უნივერსალიზმით, რომელიც მოიაზრებდა მსოფლიო იმპერიის დაარსებას გერმანული, ავსტრიული და ესპანური სამფლობელოების საფუძველზე. 1555 წელს აუგსბურგში რაიხსტაგზე დაიდო აუგსბურგის რელიგიური ზავი, რომელმაც ლუთერანობა აღიარა ლეგიტიმურ რელიგიად და რომელიც, cujus regio, ejus religio-ს პრინციპის მიხედვით, იმპერიის წარჩინებული წოდებების წარმომადგენლებში აღმსარებლობის თავისუფლებას გარანტირებდა. კარლ V-მ უარი თქვა ამ შეთანხმების ხელმოწერაზე და მალევე ჩამოიშორა იმპერატორის უფლებები.^[24]

აუგსბურგის რელიგიური ზავის დახმარებით იმპერიამ რეფორმაციის შედეგად გამოწვეული კრიზისი დაძლია და საიმპერიო ინსტიტუტების შრომისუნარიანობა აღადგინა. მიუხედავად იმისა, რომ კონფესიური განხეთქილება შენარჩუნდა, პოლიტიკურად იმპერიამ ერთიანობა მოიპოვა. შემდგომი ნახევარი საუკუნის განმავლობაში იმპერიის კათოლიკური და პროტესტანტული სუბიექტები საკმაოდ ეფექტურად თანამშრომლობდნენ მართვის ორგანოებში, რამაც გერმანიაში მშვიდობისა და სოციალური სიმშვიდის შენარჩუნებას შეუწყო ხელი.

კონფესიური ეპოქა და ოცდაათწლიანი ომი

იხილეთ აგრეთვე: ოცდაათწლიანი ომი 1556 წელს კარლ V-ის ტახტიდან ჩამოშორებამ და ჰაბსბურგების სამფლობელოების გაყოფამ ხელი შეუწყო იმპერიაში მდგომარეობის სტაბილიზაციას, რადგან ამგვარად ბოლო მოეღო ძალაუფლების სათავეში უკომპრომისო კათოლიკის, ფილიპ II-ის მოსვლის საფრთხეს, რის შედეგადაც ესპანეთი, ფლანდრია და იტალია კარლ V-ის შვილს, ფილიპ II-ს შეხვდა, ხოლო ავსტრიული მიწები და იმპერატორის პოსტი — ძმას, ფერდინანდ I-ს. ფერდინანდ I, აუგსბურგის რელიგიური ზავის ერთ-ერთი ავტორი და მთავრებთან მჭიდრო კავშირის დახმარებით იმპერიის განმტკიცებისა და საიმპერიო დაწესებულებების ფუნქციონირების ეფექტიანობის გაზრდის კურსის თანამიმდევრული გამტარებელი, კანონიერად ითვლება ახალი დროის იმპერიის ფაქტობრივ დამაარსებლად. ფერდინანდ I-ის მემკვიდრე, იმპერატორი მაქსიმილიან II პროტესტანტიზმის მიმართ სიმპათიით იყო გამსჭვალული და თავისი მმართველობის პერიოდში (1564—1576) ორივე კონფესიის საიმპერიო მთავრებზე დაყრდნობით იმპერიაში ტერიტორიული და რელიგიური წყობის დაცვა მოახერხა. იგი წარმოქმნილ კონფლიქტებს ჭრიდა იმპერიის მხოლოდ სამართლებრივი მექანიზმების დახმარებით. XVI საუკუნის მეორე ნახევარსა და XVII საუკუნის დასაწყისში განვითარების მთავარი ტენდენციები გახდა სამი კონფესიის — კათოლიციზმის, ლუთერანობისა და კალვინიზმის დოგმატური და ორგანიზებული გაფორმება და განკერძოება, ასევე ამასთან დაკავშირებული გერმანული სახელმწიფოების სოციალური და პოლიტიკური ცხოვრების ყველა ასპექტის კონფესიონალიზაცია. თანამედროვე ისტორიოგრაფიაში ამ პერიოდმა მიიღო სახელწოდება „კონფესიური ეპოქა“ (გერმ. Konfessionelles Zeitalter).

თუმცა, XVI საუკუნის ბოლოს გამოიკვეთა დესტრუქტიული ტენდენციები, რომლებიც აუგსბურგის ზავის პირობების არასრულყოფილებაში იყო ჩადებული. ისინი, უპირველეს ყოვლისა, დაკავშირებულნი იყვნენ რადიკალური კალვინიზმის ტერიტორიულ-პოლიტიკურ გაფართოებასთან (კურპფალცი, ნიდერლანდები, ჰესენ-კასელი, ანჰალტი, ბადენ-დურლახი), რომელსაც მტრულად შეხვდნენ როგორც ლუთერანები, ასევე კათოლიკეები, ხოლო შემდეგ კი კონტრრეფორმაციასთან, რომელიც ტრიენტის ტაძრის დასრულების შემდეგ ნელ-ნელა ძალებს იკრებდა. ამ უკანასკნელის გავლენით ავსტრიის მიწებსა და იმპერიის ზოგიერთ ქალაქში დაიწყო პროტესტანტების დევნა, კათოლიკურ აღმსარებლობას დაუბრუნდა ბევრი საეკლესიო სამთავრო და სამხრეთ და დასავლეთ გერმანიის ქალაქი, ასევე ბადენ-ბადენი და პფალც-ნოიბურგი. გარდა ამისა, კონფესიონალიზაციის პროცესის გავლენის ქვეშ გერმანული სამთავროების ორგანიზაციული სტრუქტურების გაფორმება და თანამედროვე ტიპის სახელმწიფოების ფორმირების პროცესის დაწყება ეწინააღმდეგებოდა შემორჩენილ საიმპერიო ინსტიტუტებს. უკვე 1588 წელს საიმპერიო სასამართლოს მუშაობა შეჩერდა, ხოლო XVII საუკუნის დასაწყისიდან კონფესიებს შორის კონფლიქტის გამო შრომისუნარიანობა დაკარგა იმპერიის რაიხსტაგმა.

იმპერატორ რუდოლფ II-ის მდგომარეობას სერიოზულად გამოუთხარა ძირი ჰაბსბურგების სახლის შიდა კონფლიქტებმა, ავსტრო-თურქეთის 1593-1606 წლების ომში წარუმატებლობებმა და უნგრეთში იშტვან ბოჩკაის მეთაურობით აფეთქებულმა აჯანყებამ. 1608 წელს რუდოლფ II იძულებული იყო, უარი ეთქვა ავსტრიაზე, უნგრეთსა და მორავიაზე. ამგვარად მან დაიტოვა მხოლოდ იმპერატორის ტიტული და ჩეხეთი, რომელსაც ფართო შიდა ავტონომია მიანიჭა („უდიდებულესობის წერილი“, 1609; გერმ. Majestätsbrief), რაც ხელს უწყობდა რადიკალური პროტესტანტული დინებების განვითარებასა და კონფესიური კონფლიქტის გამწვავებას. იმპერატორის ძალაუფლების დასუსტებამ და სამმართველო ინსტიტუტების დაშლამ გამოიწვია ალტერნატიული სტრუქტურების შექმნა: პროტესტანტმა მთავრებმა 1608 წელს შექმნეს პროტესტანტული უნია, ხოლო კათოლიკეებმა 1609 წელს დააარსეს კათოლიკური ლიგა. კონფესიებს შორის დაპირისპირება განუხრელად ღრმავდებოდა, სანამ 1618 წელს პრაღაში არ იფეთქა აჯანყებამ ახალი იმპერატორისა და ჩეხეთის მეფე ფერდინანდ II-ის წინააღმდეგ. აჯანყებას მხარი დაუჭირა პროტესტანტულმა უნიამ, კონფლიქტში ჩაებნენ გერმანიის ორივე კონფესიური ბანაკის წარმომადგენლები, შემდეგ კი უცხო სახელმწიფოებიც, რის შედეგადაც დაიწყო ოცდაათწლიანი ომი.^[25]

თავდაპირველად ომში წარმატება იმპერატორის მხარეზე იყო. 1621 წელს ფრიდრიხ V-ს, პფალცის კურფიურსტსა და პროტესტანტული უნიის ლიდერს, ჩამოერთვა თავისი სამფლობელოები და კურფიურსტის ტიტული, რომელიც გადაეცა მაქსიმილიან I-ს, ბავარიის ჰერცოგს, კათოლიკური ლიგის ხელმძღვანელს. 1625—1626 წლებში ვალენშტაინისა და ტილის ჯარების მიერ დანიის ჯარების განადგურებამ იმპერატორს იმპერიის პოლიტიკური გარდაქმნის ცდის საშუალება მისცა. 1629 წლის 6 მაისის რესტიტუციური ედიქტი აუქმებდა პროტესტანტების მიერ თორმეტი საეპისკოპოსოსა და საარქიეპისკოპოსოს და დაახლოებით ორასი მონასტრის სეკულარიზაციას, ასევე კათოლიკურ საეკლესიო მიწებზე პროტესტანტული უმცირესობების უფლებების გარანტიას. ედიქტის მდგომარეობის რეალიზაციის შედეგად იმპერიაში დომინანტური პოზიცია კათოლიკურმა პარტიამ დაიკავა, რამაც გამოიწვია მძაფრი წინააღმდეგობა, როგორც იმპერიის პროტესტანტული სუბიექტების, რომლებმაც დახმარების თხოვნით მიმართეს შვედეთსა და საფრანგეთს, ასევე კათოლიკე კურფიურსტების მხრიდან, რომლებიც უკმაყოფილონი იყვნენ იმპერატორის მიერ გერმანიის მართვაში მათი მონაწილეობის უფლებების დარღვევის გამო. ამან გამოიწვია კონფლიქტის ესკალაცია. ფერდინანდ II იძულებული იყო, ვალენშტაინის ჯარი დაეშალა, ხოლო 1630 წელს იმპერიის ტერიტორიაზე შემოიჭრა გუსტავ II ადოლფის შვედური არმია, რომელმაც გაანადგურა კათოლიკური ლიგის ჯარი და რამდენიმე წელიწადში გერმანიის ჩრდილოეთ ნაწილი დაიკავა. მეტიც, 1633 წელს შვედეთის ხელმძღვანელობის ქვეშ შეიქმნა იმპერიის პროტესტანტული სამთავროების ჰაილბრონის კავშირი, რაც ჩრდილოეთ გერმანიაში საიმპერიო ინსტიტუტების დემონტაჟს ნიშნავდა და იმპერიას დაშლის საფრთხეს უქმნიდა. თუმცა, 1634 წელს ესპანურ-იმპერიულმა ჯარმა ნერდლინგენის ბრძოლაში მოახერხა შვედებისთვის გამანადგურებელი მარცხის მიყენება და შეტევაში გადასვლა. 1635 წლის მაისში იმპერიის პროტესტანტულ და კათოლიკურ სუბიექტებს შორის დაიდო პრაღის ზავი, რომლის შესაბამისადაც გერმანიის ტერიტორიაზე არსებული ყველა მოკავშირეობითი გაერთიანება უქმდებოდა, მათ შორის კათოლიკური ლიგა და ჰაილბრონის კავშირი. რესტიტუციური ედიქტის ამოქმედება გადაიდო ორმოცი წლით, ხოლო ყველა გერმანელი მთავარი, აღმსარებლობის განურჩევლად, ვალდებული იყო, შვედების წინააღმდეგ ერთიანი ბრძოლისთვის თავისი სამხედრო კონტინგენტები იმპერიის არმიასთან გაეერთიანებინა. კვლავ შეიქმნა წამყვანი გერმანული სახელმწიფოების კავშირი (მათ შორის საქსონია, ბრანდენბურგი და ბავარია) იმპერატორთან, დეზინტეგრაციული პროცესები შეწყდა.

პრაღის ზავისგან განზე დარჩნენ რადიკალური კალვინისტური სამთავროები ჰესენ-კასელის მეთაურობით. იმავდროულად იმპერიის კონსოლიდაცია ძლიერ აწუხებდა საფრანგეთს. 1635 წლის მაისში საფრანგეთმა შვედების მხარე დაიკავა და ომში ჩაერთო. თავდაპირველად იმპერია ახერხებდა ფრანკო-შვედური იერიშების მოგერიებას, მაგრამ 1639 წელს მოხდა გარდატეხა — ფრანგები შეიჭრნენ შვაბიაში, ხოლო პრაღის სისტემამ დაშლა დაიწყო; 1640 წელს ომს გამოეთიშა ბრანდენბურგი, 1642 წელს განადგურდა საქსონია. მიუნსტერსა და ოსნაბრიუკში საიმპერიო წოდებების აქტიური მონაწილეობით 1645 წელს დაიწყო სამშვიდობო მოლაპარაკებები იმპერატორს, საფრანგეთს, ესპანეთსა და შვედეთს შორის. მათი სვლა განისაზღვრებოდა სამხედრო მოქმედებების განვითარებით: 1647 წელს კაპიტულაცია მოახდინა ბავარიამ, 1648 წელს შვედებმა დაიპყრეს პრაღის ნაწილი, ხოლო ესპანეთი იძულებული იყო, ეღიარებინა ნიდერლანდების დამოუკიდებლობა. 1648 წლის ოქტომბერში დაიდო ვესტფალიის ზავი, რომელმაც ოცდაათწლიან ომს წერტილი დაუსვა და კარდინალურად შეცვალა საღვთო რომის იმპერია.^[26]

ვესტფალიის ზავი

მთავარი სტატია: ვესტფალიის ზავი.

ვესტფალიის სამშვიდობო შეთანხმების პირობებს ფუნდამენტური მნიშვნელობა ჰქონდა საღვთო რომის იმპერიისთვის. ტერიტორიული თვალსაზრისით, შეთანხმებამ გაამყარა იმპერიის მიერ შვეიცარიისა და ნიდერლანდების დაკარგვა, რომლებიც დამოუკიდებელ სახელმწიფოებად გამოცხადდა. თვითონ იმპერიაში მნიშვნელოვანი მიწები მოექცა უცხოური სახელმწიფოების ძალაუფლების ქვეშ: შვედეთმა მიიღო წინა პომერანია და ბრემენისა და ფერდენის ყოფილი საეპისკოპოსოების მიწები, საფრანგეთმა — ელზასის დიდი ნაწილი, ბრაიზახი და ფილიპსბურგი. ასევე დამტკიცდა ჩრდილოეთ გერმანიაში საეკლესიო მიწების სეკულარიზაცია. კონფესიური თვალსაზრისით, იმპერიის ტერიტორიაზე აღიარეს კათოლიკური, ლუთერანული და კალვინისტური ეკლესიების თანაბარუფლებიანობა, იმპერიის წარჩინებულ წოდებებს დაუმტკიცდათ ერთი რელიგიიდან მეორეში გადასვლის თავისუფლება, ხოლო რელიგიური უმცირესობებს აღმსარებლობის არჩევისა და ემიგრაციის უფლების თავისუფლება. ამასთან ერთად მკაცრად დაფიქსირდა კონფესიური საზღვრები და დაინერგა, რომ სამთავროს მმართველის სხვა რელიგიაზე გადასვლას არ უნდა მოჰყოლოდა მისი ქვეშევრდომების კონფესიის შეცვლა. ორგანიზაციული თვალსაზრისით, ვესტფალიის ზავმა იმპერიის ძალაუფლების ორგანოების ფუნქციონირების წესრიგის კარდინალური რეფორმა მოიტანა: რელიგიური პრობლემები განცალკევდა ადმინისტრაციულ-სასამართლო საკითხებისგან და მათ გადასაწყვეტად რაიხსტაგსა და საიმპერიო სასამართლოში შემოიღეს კონფესიური პარიტეტის პრინციპი: ყოველ კონფესიას ენიჭებოდა თანაბარი რაოდენობის ხმა, რამაც აღადგინა რაიხსტაგისა და სასამართლოს მუშაობის ეფექტიანობა. ვესტფალიის ზავმა აგრეთვე ხელახლა გადაანაწილა იმპერიის შიგნით ძალაუფლების ინსტიტუტებს შორის უფლებები: მიმდინარე საკითხები, მათ შორის კანონმდებლობა, სასამართლო სისტემა, გადასახადების შეგროვება, სამშვიდობო შეთანხმებების რატიფიკაცია გადავიდა კომპეტენციაში რაიხსტაგისა, რომელიც მუდმივმოქმედი ორგანო ხდებოდა. ეს არსებითად ცვლიდა ძალების ბალანსს იმპერატორსა და საიმპერიო წოდებებს შორის, ამ უკანასკნელების სასიკეთოდ. იმავდროულად, მიუხედავად იმისა, რომ ოფიციალურად საიმპერიო წოდებების პრივილეგიები და უფლებები აღიარებული და განმტკიცებული იყო („საიმპერიო წოდებების ტერიტორიული კანონი“, ლათ. jus territoriale), საიმპერიო წოდებები არ ხდებოდნენ სახელმწიფო სუვერენიტეტის მატარებლები: იმპერიის სამთავროები თანამედროვე დამოუკიდებელი სახელმწიფოს რიგი ატრიბუტების გარეშე რჩებოდნენ და არ შეეძლოთ ისეთი საერთაშორისო შეთანხმებების დადება, რომლებიც იმპერატორის ან იმპერიის ინტერესებს ეწინააღმდეგებოდა.

XX საუკუნის ბოლომდე ვესტფალიის ზავი ისტორიკოსების უმეტესობის მიერ ფასდებოდა, როგორც შეთანხმება, რომელმაც გერმანიის ეროვნული და რელიგიური განხეთქილება გაამყარა, მკვეთრად შეზღუდა იმპერატორის პრეროგატივები ტერიტორიული მთავრების სასარგებლოდ და გამოიწვია იმპერიის შემდგომი დაცემა და დაშლა. ვესტფალიის ზავის შედეგები გერმანიისთვის განიხილებოდა, როგორც პარტიკულარიზმის გამარჯვება მეფის ცენტრისკენულ ძალებზე და მთავრების სრული განთავისუფლება იმპერატორის ძალაუფლებისგან, რამაც იმპერიის პოლიტიკური დაქუცმაცება გამოიწვია. XX საუკუნის დიდი გერმანელი ისტორიკოსის, ფოლკერ პრესის გამოთქმის თანახმად, „ვესტფალიის ზავის ტენდენციები იმპერიას გარდაქმნიდა მთავრების იმპერიად, რომელთა შორისაც მომავალში იმპერატორი იქნებოდა არაუმეტეს „პირველისა თანასწორებს შორის“.^[27] მეცნიერთა აზრით, დადებითი მომენტი იყო მხოლოდ კონფესიური მართლშეგნების აღმოფხვრა და თანამედროვე საერთაშორისო სამართლის ჩასახვა, რომელიც დაფუძნებული იყო სახელმწიფოების სუვერენიტეტზე და არ იყო დამოკიდებული სამართლის სუბიექტების რელიგიურ კუთვნილებაზე.

თუმცა, ბოლო დროს მიმდინარეობს იმპერიის ბედისწერაში ვესტფალიის ზავის მნიშვნელობის ხელახლა გააზრება. განსაკუთრებული ყურადღება ეთმობა ოცდაათწლიანი ომის დროს დაკნინებული იმპერიის საბაზო სტრუქტურებისა და, უპირველეს ყოვლისა, სხვადასხვაწოდებრივი რაიხსტაგის აღდგენას, რომელიც საინტეგრაციო პროცესების ცენტრად და იმპერიის მთელი სტრუქტურის საყრდენად იქცა. თანამედროვე ისტორიკოსები უკვე აღარ განიხილავენ ვესტფალიის შეთანხმებას, როგორც სეპარატიზმის ერთმნიშვნელოვან ტრიუმფსა და იმპერიის განუყოფლობის დაცემას. პირიქით, „შემორჩენილი სასამართლო სივრცე იმპერატორს იმპერიაში დასაბრუნებელ გზას უხსნიდა“;^[28] წოდებების წინააღმდეგობებზე თამაშითა და კონფესიური პარიტეტის პრინციპის გამოყენებით, იმპერატორმა შეძლო ნეიტრალური, იმპერიის გამაერთიანებელი მხარის როლში გამოსვლა. იმპერიის წარჩინებულებმა ვერ მიაღწიეს სუვერენიტეტს და იმპერიის სამართლის მოქმედების სფეროში დარჩნენ, რომლის ღირებულებაც მხოლოდ გაიზარდა. ვესტფალიის ზავი გარკვეულწილად განიხილება, როგორც 1495 წლის „საიმპერიო რეფორმასა“ და 1555 წლის „აუგსბურგის რელიგიურ ზავში“ ჩადებული პრინციპების განვითარება და გაუმჯობესება. ზავმა არ მოიტანა არც დაქუცმაცება, არც მთავრების აბსოლუტიზმი, არამედ გერმანელი ერის ეროვნულ შეკავშირებას შეუწყო ხელი და განამტკიცა „status quo-ს“ მდგომარეობა (ეწინააღმდეგებოდა მცირე სამფლობელოების ანექსიას და მმართველობის დესპოტურ ფორმას). ვესტფალიის ზავი იმპერიას ამორფულს სულაც არ ხდიდა, მაგრამ გარანტირებდა იმჟამინდელი ფორმით მის შემდგომ არსებობას.^[29]

იმპერია XVII საუკუნის მეორე ნახევარსა და XVIII საუკუნის შუა წლებში

ოცდაათწლიან ომში დამარცხებამ იმპერიას ევროპის პოლიტიკურ არენაზე დაათმობინა წამყვანი პოზიცია, რომელიც საფრანგეთის ხელში გადავიდა. ახალმა იმპერატორმა, ლეოპოლდ I-მა, ესპანეთის მხარდაჭერის ტრადიციული პოლიტიკის გაგრძელებასთან ერთად დაიწყო ინგლისსა და ნიდერლანდებთან დაახლოვება, რათა ერთობლივი ძალებით ებრძოლათ საფრანგეთის წინააღმდეგ. ლუდოვიკო XIV-ის აგრესიამ გამოიწვია იმპერიისგან ფრანშ-კონტესა და მთელი ელზასის მოწყვეტა, თუმცა აუგსბურგის ლიგის ომში (1688—1697), მოკავშირეების აქტიური მოქმედებების წყალობით, ნიდერლანდებში შეძლეს რაინის მიმდებარე ტერიტორიების მიმართულებით ფრანგების შემდგომი დაწინაურებისთვის ხელის შეშლა. ომი ესპანური მემკვიდრეობისათვის (1701—1714) ჰაბსბურგების მთავარი რევანში გახდა ოცდაათწლიანი ომისთვის: ფრანგული ჰეგემონია დასავლეთ ევროპაში დაეცა, სამხრეთი ნიდერლანდები, ნეაპოლი და მილანი ავსტრიელი ჰაბსბურგების გავლენის ქვეშ მოექცნენ. ჩრდილოეთით შეიქმნა ჰაბსბურგების, პოლონეთის, ჰანოვერისა და ბრანდენბურგის კავშირი შვედეთის წინააღმდეგ, რის შედეგადაც ჰოლანდიის ომისა (1672—1678) და ჩრდილოეთის მეორე ომის შემდეგ (1700—1721) შვედეთის დომინირება ბალტიის რეგიონში დასასრულს მიუახლოვდა, ხოლო მისი იმპერიის ტერიტორიაზე არსებული სამფლობელოების უმეტესი ნაწილი (დასავლეთი პომერანია, ბრემენი და ფერდენი) ბრანდენბურგსა და ჰანოვერს შორის გაიყო. ჰაბსბურგებმა მთავარ წარმატებას სამხრეთ-აღმოსავლეთით მიაღწიეს: XVII საუკუნის უკანასკნელ მეოთხედში ოსმალეთის იმპერიის წინააღმდეგ სამხედრო კამპანიების სერიის შედეგად განთავისუფლდა უნგრეთი, ტრანსილვანია და ჩრდილოეთი სერბეთი, რომლებიც ჰაბსბურგთა მონარქიის შემადგენლობაში შევიდნენ, რამაც მკვეთრად აამაღლა იმპერატორების პოლიტიკური პრესტიჟი და ეკონომიკური ბაზა. XVII საუკუნის მიწურულსა და XVIII საუკუნის დასაწყისში საფრანგეთსა და თურქეთთან ომებმა გამოიწვიეს იმპერიული პატრიოტიზმის აღორძინება და იმპერატორის ტახტი კვლავ გახადეს გერმანელი ერის ეროვნული ერთობის სიმბოლო.^[30]

უშუალოდ ოცდაათწლიანი ომის შემდეგ იმპერიის საშინაო მდგომარეობა ხასიათდებოდა იმპერატორის გავლენის არსებითი შეზღუდვით: დასავლეთგერმანული სამთავროები მჭიდროდ დაუკავშირდნენ საფრანგეთს, ჩრდილოეთის სამთავროები კი შვედეთზე ორიენტირებდნენ. თუმცა, 1685 წელს პფალცში ვიტელსბახების დინასტიის კათოლიკური საგვარეულო შტოს მოსვლამ და საფრანგეთის ექსპანსიურმა პოლიტიკამ იმპერატორ ლეოპოლდ I-ს ქვეყნის დასავლეთში პოზიციების აღდგენისა და იმპერიის ტახტის გარშემო რაინის მიმდებარე სახელმწიფოების გაერთიანების საშუალება მისცა. ამ რეგიონში იმპერიის ტახტის მთავარი მოკავშირეები გახდნენ პფალცის საკურფიურსტო, ჰესენ-დარმშტადტი, მაინცი და ვესტფალიის, შუა რაინისა და შვაბიის საიმპერიო რაინდები. XVII საუკუნის მიწურულსა და XVIII საუკუნის დასაწყისში გერმანიის სამხრეთ სექტორში ბატონობდა ბავარია, რომლის კურფიურსტი თავისი გავლენით თვით იმპერატორსაც კი უწევდა კონკურენციას. ბრანდენბურგის გაძლიერების პირობებში იმპერიის ჩრდილოეთ ნაწილში საქსონია, რომლის მმართველმაც 1697 წელს კათოლიკეობა მიიღო, ასევე ჰანოვერი, რომელმაც 1692 წელს კურფიურსტის მეცხრე ტიტული მოიპოვა, ჰაბსბურგებთან უფრო მჭიდრო კავშირში შევიდნენ. იმპერიის ინტეგრაციის პროცესებში ჩაერთო ბრანდენბურგიც: იმპერატორზე ორიენტირება „დიდებული კურფიურსტის“ მთავარი პოლიტიკა გახდა, ხოლო მისმა ვაჟმა 1700 წელს პრუსიის მეფის ტიტულის მიღებაზე ლეოპოლდ I-ის თანხმობა მიიღო.^[30]

რაიხსტაგი 1662 წლიდან მუდმივმოქმედ ორგანოდ იქცა და იკრიბებოდა რეგენსბრგში. მისი მუშაობა გამოირჩეოდა საკმარისი ეფექტიანობით და იმპერიას ერთიანობის შენარჩუნებაში ეხმარებოდა. რაიხსტაგის მუშაობაში აქტიურ მონაწილეობას იღებდა იმპერატორი ლეოპოლდ I, რომელიც თანამიმდევრულად ახორციელებდა იმპერატორის როლის აღდგენისა და საიმპერიო წოდებების შემდგომი ინტეგრაციის პოლიტიკას. დიდ როლს თამაშობდა ვენაში იმპერატორის სამეფო კარის წარმომადგენლობითი ფუნქცია. იგი მთელი გერმანიის წარჩინებულების მიზიდვის ცენტრი გახდა, ხოლო თვითონ ქალაქი — იმპერიული ბაროკოს მთავარი ცენტრი. მემკვიდრეობით მიწებზე ჰაბსბურგების პოზიციების განმტკიცება, დინასტიური ქორწინებების და ტიტულებისა და თანამდებობების დარიგების წარმატებული პოლიტიკა მნიშვნელოვნად უწყობდა ხელს იმპერატორის გავლენის გაზრდას. იმავდროულად, საიმპერიო დონეზე კონსოლიდაციის პროცესები რეგიონულ ინტეგრაციას დაევალა: უმსხვილეს გერმანულ სამთავროებში ყალიბდებოდა საკუთარი დატოტვილი აპარატი, მდიდარი სამთავრო კარი, რომელიც ადგილობრივ წარჩინებულებს აახლოვებდა, და შეიარაღებული ძალები, რომლებიც კურფიურსტებს იმპერატორისგან უფრო დამოუკიდებელი პოლიტიკის გატარების საშუალებას აძლევდა. საფრანგეთსა და თურქეთთან ომის დროს მნიშვნელოვნად გაიზარდა როლი საიმპერიო ოლქებისა, რომლებმაც 1681 წლიდან საკუთარ თავზე აიღეს ჯარისა და საიმპერიო გადასახადების შეგროვების, ასევე იმპერიაში მუდმივი სამხედრო კონტინგენტების მხარდაჭერის ფუნქცია. მოგვიანებით შეიქმნა საიმპერიო ოლქების ასოციაციები, რაც იმპერიის საზღვრების უფრო ეფექტიანი დაცვის საშუალებას იძლეოდა.^[30]

ლეოპოლდ I-ის მემკვიდრეების დროს იმპერატორის ძალაუფლების განმტკიცებას თან ახლდა აბსოლუტისტური ტენდენციების აღორძინება. ჯერ კიდევ იოზეფ I-ის მმართველობის პერიოდში (1705—1711) იმპერიის საქმეები ფაქტობრივად ავსტრიის სამეფო კარის კანცელარიის მართვაში გადავიდა, ხოლო ერცკანცლერი და მისი უწყება გადაწყვეტილებების მიღების პროცესს გამოეთიშნენ. ესპანური მემკვიდრეობისთვის ომის დროს (1701—1714) იმპერატორმა კვლავ წამოაყენა პრეტენზიები ჩრდილოეთ და შუა იტალიაზე. იმპერატორებმა უფრო გაბედულად დაიწყეს გერმანული სამთავროების საშინაო საქმეებში ჩარევა, რამაც გამოიწვია იმპერიის მსხვილი სუბიექტების საპასუხო წინააღმდეგობა და მათ მიერ იმპერატორის მხარდაჭერაზე უარის თქმა. კარლ VI-ის დროს (1711—1740) იმპერატორის პოლიტიკა ძირითადად განისაზღვრებოდა ესპანურ ტახტზე მისი პრეტენზიებითა და ჰაბსბურგთა მიწების დამემკვიდრების პრობლემებით (პრაგმატული სანქცია, 1713 წელი), მაშინ, როცა იმპერიის პრობლემები ყურადღების პერიფერიაზე აღმოჩნდა. ეს ხდებოდა იმპერიის მსხვილი სუბიექტების (ბავარია, პრუსია, საქსონია და ჰანოვერი) სიძლიერის ზრდის პირობებში. ისინი ევროპაში საკუთარი დამოუკიდებელი პოლიტიკის გატარებისკენ მიილტვოდნენ და ნაკლებად ითვალისწინებდნენ იმპერიისა და იმპერატორის ინტერესებს. ამგვარად, იმპერატორი ჩრდილოეთის მეორე ომის შემდეგ იმპერიაში ყოფილი შვედური სამფლობელოების გაყოფისგან შევიწროვდა, ხოლო 1719—1724 წლებში პფალცის კათოლიკეებსა და პროტესტანტებს შორის კონფლიქტში იმპერატორის წინააღმდეგ მკვეთრად გამოვიდა გერმანული ევანგელისტური სახელმწიფოების კოალიცია პრუსიისა და ჰანოვერის მეთაურობით, რამაც თითქმის გამოიწვია სამხედრო შეტაკება. კარლ VI-თვის დიდი წარმატება იყო იმპერიის პოლიტიკაში რაიხსტაგის მიერ 1732 წლის პრაგმატული სანქციის აღიარება, თუმცა ბავარიის, პფალცისა და საქსონიის კურფიურსტებმა ამის წინააღმდეგ მისცეს ხმა. საერთო ჯამში, XVIII საუკუნის შუა წლებიდან იმპერიის ერთიანობას არსებითად გამოეთხარა ძირი, მსხვილი გერმანული სამთავროები პრაქტიკულად იმპერატორის კონტროლიდან გამოვიდნენ, დეზინტეგრაციის ტენდენციები კი აშკარად აჭარბებდნენ გერმანიაში ძალაუფლების ბალანსის შენარჩუნების იმპერატორის სუსტ მცდელობებს.^[31]

ავსტრო-პრუსიული დაპირისპირება და იმპერიის დაკნინება

ჯერ კიდევ XVII საუკუნის ბოლოს საღვთო რომის იმპერიის ფარგლებში დაიწყო მისი ორი ყველაზე გავლენიანი წევრის — ავსტიისა და პრუსიის ანტაგონიზმის გამოვლენა. ჰაბსბურგების ავსტრიული მონარქია, რომელმაც უნგრეთი დაიპყრო და ესპანური მემკვიდრეობისთვის ომის შემდეგ მიიღო ვრცელი სამფლობელოები იტალიასა და ნიდერლანდებში, სულ უფრო და უფრო ცალკევდებოდა იმპერიისგან, თუმცა სწორედ მისი მმართველები იკავებდნენ იმპერატორის ტახტს. ჰაბსბურგების ინტერესები, უპირველეს ყოვლისა, მიმართული იყო სამხრეთ-აღმოსავლეთისა და სამხრეთის მიმართულებით, მაშინ, როცა იმპერიის საშინაო საქმეებს XVIII საუკუნის დასაწყისიდან უფრო ნაკლები ყურადღება ეთმობოდა. უფრო მეტიც, ჰაბსბურგებმა სცადეს, მემკვიდრეობით მიწებზე ცენტრალიზებული პოლიტიკის წარმატებები იმპერიაზეც გადაეტანათ, რამაც საიმპერიო წოდებების მკვეთრი ოპოზიცია გამოიწვია. პრუსიის მეფის სამფლობელოების მნიშვნელოვანი ნაწილი აგრეთვე მდებარეობდა იმპერიის ტერიტორიის ფარგლებს გარეთ, რაც მას ევროპის პოლიტიკურ სცენაზე დამოუკიდებელი მმართველის როლში მოქმედების საშუალებას აძლევდა. ეკონომიკურმა აღმასვლამ, ფრიდრიხ I-სა და ფრიდრიხ ვილჰელმ I-ის დროს მართვის ეფექტიანი ბიუროკრატიული სისტემის შექმნამ და ძლიერი არმიის ფორმირებამ პრუსია გერმანულ სახელმწიფოებს შორის პირველ ადგილზე დააყენა, რამაც ავსტრიასთან დაპირისპირება გაამწვავა. პრუსიამ, ფაქტობრივად, შეწყვიტა იმპერიის საკითხებში მონაწილეობის მიღება: მის ტერიტორიაზე არ მოქმედებდა ნორმები, რომლებიც წარჩინებულთა ინტერესებს იცავდა, არ სრულდებოდა საიმპერიო სასამართლოს გადაწყვეტილებები, ჯარი არ იღებდა მონაწილეობას იმპერატორის საბრძოლო კამპანიებში, ხოლო ზემო საქსონიის საიმპერიო ოლქის მუშაობა პარალიზებული იყო. პრუსიისა და სხვა მსხვილი გერმანული სამთავროების ფაქტობრივ სამხედრო-პოლიტიკურ ძალასა და მოძველებულ საიმპერიო იერარქიას შორის ძლიერი უთანხმოების შედეგად XVIII საუკუნის შუა წლებში საღვთო რომის იმპერიაში დაიწყო მწვავე სისტემური კრიზისი.

1740 წელს იმპერატორ კარლ VI-ის გარდაცვალებისა და ჰაბსბურგთა საგვარეულოს მამაკაცთა პირდაპირი შტოს შეწყვეტის შემდეგ ავსტრო-პრუსიული დაპირისპირება ღია ომში გადაიზარდა. სილეზიის ომები (1740—1745) პრუსიის მეფე ფრიდრიხ II-სა და ავსტრიის ერცჰერცოგ მარია ტერეზიას შორის დასრულდა ავსტრიის დამარცხებითა და მის მიერ სილეზიის დაკარგვით. იმავდროულად, ავსტრია იძულებული იყო, ეწარმოებინა ომი ავსტრიული მემკვიდრეობისათვის ფრანკო-ესპანო-ბავარიული კოალიციის წინააღმდეგ.^[32] 1742 წელს კარლ ალბრეხტი, ბავარიის კურფიურსტი, ერთხმად აირჩიეს საღვთო რომის იმპერიის იმპერატორად. სამი საუკუნის განმავლობაში პირველად გერმანიის ტახტზე ავიდა არა ჰაბსბურგების სახლის წარმომადგენელი. ზოგიერთი ისტორიკოსის მიერ^[33] კარლ ალბრეხტის არჩევა განიხილება, როგორც საიმპერიო წოდებების მხრიდან იმპერიისთვის ახალი პოლიტიკური გზის პოვნისა და იმპერიის სიმძიმის ცენტრის სამხრეთ-აღმოსავლეთიდან „ძველ გერმანიაში“ გადატანის მცდელობა. მიუხედავად იმისა, რომ კარლ VII იმპერიის სახელმწიფო ორგანოების მოქმედების მოწესრიგებას ცდილობდა, სამხედრო მოქმედებები მისთვის წარუმატებლად ვითარდებოდა: ავსტრიელებმა რამდენიმეჯერ გაძარცვეს და დაიპყრეს ბავარია, რამაც იმპერატორის მატერიალურ ბაზას გამანადგურებელი დარტყმა მიაყენა.

1745 წელს, კარლ VII-ის გარდაცვალების შემდეგ, იმპერიის ტახტი ჰაბსბურგებს დაუბრუნდა: იმპერატორად აირჩიეს მარია ტერეზიას მეუღლე, ფრანც I ლოთარინგიელი. თუმცა ამ დროისთვის იმპერია უკვე იმყოფებოდა ღრმა კრიზისში. ჰაბსბურგების მცდელობებს, აღედგინათ იმპერიის სტრუქტურების მუშაობის ეფექტიანობა და ჩაეყენებინათ ისინი ავსტრიის ინტერესების სამსახურში, დიდი წინააღმდეგობა შეხვდა სამთავროების მხრიდან, რომლებსაც სათავეში პრუსია ედგა. პრუსიამ საკუთარ თავზე აიღო ჰაბსბურგების „აბსოლუტისტური“ მოთხოვნებისგან გერმანული თავისუფლებების დამცველის როლი. ფრანც I-მა ლენის სამართლის სფეროში იმპერატორის პრეროგატივების აღდგენისა და მოქმედი საიმპერიო ჯარის შექმნის მცდელობისას სრული კრახი განიცადა. თუმცა შვიდწლიანი ომის დროს (1756—1763) მიიღწა რაიხსტაგის მიერ ფრიდრიხ II-ის წინააღმდეგ ომის გამოცხადება. ეს უმეტესწილად მოხდა საფრანგეთის გერმანელ მოკავშირეებზე ზეწოლით და არ გამოუწვევია ომში გარდატეხა. მეტიც, შვიდწლიანი ომის ბოლოს გერმანულმა სამთავროებმა საბოლოოდ შეწყვიტეს იმპერატორის მორჩილება და დამოუკიდებლად დადეს სეპარატული ნეიტრალიტეტი პრუსიასთან. ხოლო 1778-1779 წლებში, ბავარიის მემკვიდრეობისათვის ომის დროს, როდესაც იმპერატორმა ძალის მეთოდით სცადა, ბავარია ჰაბსბურგებისთვის დაემორჩილებინა, პრუსიას დაქვემდებარებული საიმპერიო წოდებები ღიად დაუპირისპირდნენ იმპერატორს.

თვითონ იმპერატორისთვის საღვთო რომის იმპერიის გვირგვინი განუხრელად კარგავდა თავის მიმზიდველობას. იგი მხოლოდ ავსტრიული მონარქიისა და ევროპაში ჰაბსბურგების პოზიციების განმტკიცების საშუალება ხდებოდა.^{[კ 4]} იმავდროულად იმპერიის გაყინული სტრუქტურა ეწინააღმდეგებოდა ავსტრიის ინტერესებს, იმპერატორის ნებისმიერი მცდელობა, განეხორციელებინა რამენაირი ცვლილება, კრახით სრულდებოდა იმის გამო, რომ იმპერიის სუბიექტებს არ სურდათ ძალისა და ძალაუფლების მიმდინარე ბალანსის დარღვევა და ცენტრალური ხელისუფლების გაძლიერების საშუალებას არ იძლეოდნენ. განსაკუთრებით ნათლად ეს გამოჩნდა იოზეფ II-ის (1765—1790) მმართველობის დროს, რომელიც იძულებული იყო, პრაქტიკულად იმპერიიდან წასულიყო და ავსტრიის ინტერესებზე გაემახვილებინა ყურადღება. ამას წარმატებით იყენებდა პრუსია, რომელიც იმპერიის წესრიგის დამცველის როლში გამოდიოდა და საკუთარ თავზე იმპერიის პატარა სუბიექტების სუვერენული უფლებების დაცვის გარანტის როლის აღება სურდა. 1785 წელს ფრიდრიხ II-ის ხელმძღვანელობის ქვეშ შეიქმნა გერმანელ მთავართა კავშირი, როგორც ალტერნატივა საიმპერიო ინსტიტუტებისა, რომლებსაც ჰაბსბურგები აკონტროლებდნენ. ავსტრო-პრუსიული დაპირისპირება სხვა გერმანულ სახელმწიფოებს იმპერიის საშინაო საქმეებში ოდნავი გავლენის მოხდენის საშუალებასაც კი უსპობდა და შეუძლებელს ხდიდა „მესამე გერმანიის“ პროგრამის ტიპის რეფორმების განხორციელებას, რომლებიც ორიენტირებული იყო იმპერიის მცირე და საშუალო სუბიექტების ინტერესების დაცვაზე. ეს იწვევდა საღვთო რომის იმპერიის კონსტრუქციის მთავარი საყრდენების — საერო და საეკლესიო სამთავროების, რაინდებისა და თავისუფალი ქალაქების „იმპერიისგან დაღლილობას“. იმპერიის სიმტკიცე საბოლოოდ დაიკარგა.

სოციალურ-ეკონომიკური განვითარება

რეფორმაციის იდეის გავლენის ქვეშ სამხრეთ გერმანიაში გლეხობის ექსპლუატაციის გაძლიერებამ, საქალაქო პატრიციატსა და საამქროების მუშებს, ასევე უმდაბლეს წარჩინებულებსა და იმპერიის მთავრებს შორის სოციალური კონფლიქტის გამწვავებამ 1524-1525 წლებში შვაბიაში, ფრანკონიაში, თიურინგიასა და ტიროლში გამოიწვია მასობრივი სახალხო აჯანყება, რომელიც ისტორიაში შევიდა გლეხთა დიდი ომის სახელწოდებით. XVI საუკუნეში აჯანყების დამარცხებამ და აგრარული კონიუნქტურის გაუარესებამ გამოიწვია სამხრეთ-გერმანული გლეხობის ფეოდალური დამოკიდებულების გაძლიერება და ბატონყმობა გერმანიის სხვა რეგიონებში. თავისუფალი გლეხობა და თემური ინსტიტუტები დომინანტური მნიშვნელობის შენახვას მხოლოდ საქსონიაში, თიურინგიაში, ფრისლანდიაში, დითმარშენში და ჰესენის რამდენიმე რეგიონში აგრძლებედნენ. თუკი ბრანდენბურგში, მეკლენბურსა და პომერანიაში შეინიშნებოდა ფოლვარკური მრეწველობის განმტკიცება და საბეგრო მოვალეობების გაზრდა, მაშინ იმპერიის დასავლეთში გლეხობის მდგომარეობის მნიშვნელოვანი გაუარესება არ შეიმჩნეოდა. გლეხებსა და წარჩინებულებს შორის სოციალურმა დაპირისპირებამ XVI-XVII საუკუნეებში სიმწვავე დაკარგა, უმეტესწილად რელიგიური სოლიდარობის ფაქტორის, მფარველობის მრავალფეროვანი ფორმებისა და გლეხების მიერ თავიანთი ინტერესების დაცვის სასამართლო არხების წყალობით.

XVI საუკუნეში ქალაქების განვითარებაში გამოიკვეთა ყოფილი ეკონომიკური ლიდერების (ჰანზის ქალაქები, აუგსბურგი, საქსონიის სამთო ცენტრები) სტაგნაცია და ლიდერობის ცენტრალური გერმანიისკენ გადასვლა ფრანკფურტისა და ნიურნბერგის მეთაურობით. ფუგერებისა და ველზერების სავაჭრო საბანკო სახლების ადგილი დაიკავა ჰამბურგის, ნიურნბერგისა და ლაიფციგის ბანკებმა. რეფორმაციის პერიოდში ბიურგერობის მნიშვნელოვანი გაძლიერება XVII საუკუნისთვის შეიცვალა წარჩინებულების სრული დომინირებით იმპერიის პოლიტიკურ სისტემაში, მმართველობაში ბიურგერობის შევიწროებითა და მისი ანობლირებით. ქალაქურ დონეზე ხდებოდა საქალაქო თემების ოლიგარქიზაცია და ქალაქის მართვის სისტემაში პატრიციატის სრულუფლებიანობის განმტკიცება. უმდაბლესი დიდებულები დროდადრო გადადიოდნენ საიმპერიო მთავრების ეგიდის ქვეშ, ხოლო სამთავროებში სამეფო კარის ადმინისტრაციული აპარატის განვითარებასთან ერთად ჩაერთნენ მსხვილი სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნების პოლიტიკურ სისტემაში და დაკარგეს თავიანთი დამოუკიდებლობა.

ოცდაათწლიანმა ომმა იმპერიის ეკონომიკურ და დემოგრაფიულ მდგომარეობას მძიმე დარტყმა მიაყენა. გერმანიიდან ექსპორტი პრაქტიკულად შეწყდა, ჰანზის ქალაქები და საქსონიის სამთო ცენტრები დაკნინდნენ. ქალაქებში გაიზარდა ტერიტორიული მთავრების მფარველობის ქვეშ გადასვლისკენ ლტოლვა, არსებობა შეწყვიტა ჰანზამ, საბოლოოდ განმტკიცდა ფრანკფურტისა და კელნის ეკონომიკური ლიდერობა. XVII საუკუნეში საადგილმამულო და გლეხურ მეურნეობას ახასიათებდა არსებული წესების და გლეხებსა და მემამულეებს შორის მშვიდობიანი ურთიერთობების კონსერვაცია. ჩრდილო-აღმოსავლეთ გერმანიაში XVIII საუკუნეში განმტკიცდა მსხვილი ლატიფუნდიური მიწათმფლობელური მრეწველობა, რომელიც დაფუძნებული იყო საბატონო ბეგარის სამსახურზე და ორიენტირებდა ბაზარზე, ხოლო დასავლეთ და სამხრეთ-დასავლეთ მიწებზე ბატონობდა ჩინშის სისტემა. XVIII საუკუნეში მნიშვნელოვნად გამოცოცხლდა მდინარე რაინის მიმდებარე მიწებზე, ბრანდენბურგსა და სილეზიაში მაუდისა და მეტალურგიული მრეწველობა, გაჩნდა მსხვილი ცენტრალიზებული მანუფაქტურები, თუმცა მრეწველობითი განვითარების ტემპებით იმპერია არსებითად ჩამორჩებოდა არა მხოლოდ ინგლისსა და საფრანგეთს, არამედ შვედეთსაც.

იმპერიის დაცემა

ომი საფრანგეთთან და 1803 წლის სეკულარიზაცია

დაწყებულმა დიდმა ფრანგულმა რევოლუციამ თავდაპირველად იმპერიის კონსოლიდაცია გამოიწვია. 1790 წელს იმპერატორსა და პრუსიას შორის შეიქმნა რაიხენბახის კავშირი, რომელმაც დროებით შეწყვიტა ავსტრო-პრუსიული დაპირისპირება, ხოლო 1792 წელს ხელი მოეწერა პილნიცის კონვენციას, რომლის მიხედვითაც, ორივე სახელმწიფო ვალდებული იყო, საფრანგეთის მეფისთვის სამხედრო მხარდაჭერა გაეწია. თუმცა ავსტრიის ახალი იმპერატორის, ფრანც II-ის მიზანი იყო არა იმპერიის განმტკიცება, არამედ ჰაბსბურგების საგარეო პოლიტიკური გეგმების რეალიზაცია, ავსტრიის მონარქიის გაფართოება, მათ შორის გერმანული სამთავროების ხარჯზე, და ფრანგების გერმანიიდან განდევნა. ანალოგიური მიზნები ჰქონდა პრუსიის მეფესაც. 1793 წლის 23 მარტს რაიხსტაგმა საფრანგეთს იმპერიული ომი გამოუცხადა.

ამ დროისთვის ფრანგებმა რაინის მარცხენა სანაპირო და ავსტრიის ნიდერლანდები დაიკავეს, ხოლო ფრანკფურტი გადაწვეს. საიმპერიო არმია მეტად სუსტი იყო. იმპერიის სუბიექტები ცდილობდნენ, რაც შეიძლება მეტად შეეზღუდათ საკუთარი მიწების საზღვრებს გარეთ საბრძოლო მოქმედებებში თავიანთი სამხედრო კონტინგენტების მონაწილეობა, უარს ამბობდნენ სამხედრო გადასახადის გადახდაზე და ცდილობდნენ, რაც შეიძლება მალე დაედოთ საფრანგეთთან სეპარატული სამშვიდობო ხელშეკრულება. უკვე 1794 წელს იმპერიის კოალიციამ დაშლა დაიწყო. 1795 წელს, ბაზელის ზავის დადების შემდეგ, ომს გამოეთიშა პრუსია, რომელსაც მიჰყვა რიგი ჩრდილოგერმანული სახელმწიფოებისა, ხოლო 1796 წელს — ბადენი და ვიურტემბერგი. ავსტრიის არმია, რომელიც სამხედრო მოქმედებების წარმოებას აგრძელებდა, ყველა ფრონტზე მარცხს განიცდიდა. საბოლოოდ, 1797 წელს ნაპოლეონ ბონაპარტეს ფრანგული ჯარი იტალიიდან შეიჭრა ავსტრიის მემკვიდრეობით სამფლობელოებში.

1797 წლის გაზაფხულზე დაიდო კამპოფორმიოს ზავი. იმპერატორი საფრანგეთს გადასცემდა ბელგიასა და ლომბარდიას და თანხმდებოდა რაინის მარცხენა სანაპიროს დათმობაზე, ხოლო სანაცვლოდ იღებდა ვენეციის კონტინენტურ სამფლობელოებს და სამხრეთ-აღმოსავლეთ გერმანიის საეკლესიო სამთავროების ხარჯზე იმპერიაში ავსტრიული სამფლობელოების გაფართოების უფლებას.^[34]

იმპერიის სახელით 1798 წელს რაშტატში საფრანგეთთან დაიწყო სამშვიდობო მოლაპარაკებები, რომლებზეც განიხილეს რაინის მარცხენა მხარის სამთავროების ყოფილი მმართველებისთვის კომპენსაციის სახით საეკლესიო სამფლობელოების სეკულარიზაციის საკითხი. მოლაპარაკებები ჩაიშალა, მაგრამ 1799 წელს დაწყებული მეორე კოალიციის ომი (1799—1801), რომელშიც ავსტრიამ რევანშის აღება სცადა, მოკავშირეების სრული მარცხით დასრულდა.

1801 წლის ლუნევილის ზავმა აღიარდა საფრანგეთის მიერ რაინის მარცხენა სანაპიროს, მათ შორის სამი სასულიერო საკურფიურსტოს — კელნის, მაინცისა და ტრირის მიწების ანექსია. დაზარალებული გერმანელი მთავრებისთვის ტერიტორიული ანაზღაურების საკითხი განსახილველად გამოუტანეს იმპერიის დეპუტაციას. საფრანგეთისა და რუსეთის ზეწოლისა და იმპერატორის პოზიციის პრაქტიკული უგულებელყოფის ქვეშ ხანგრძლივი მოლაპარაკებების შემდეგ მიიღეს საბოლოო პროექტი იმპერიის რეორგანიზაციის შესახებ, რომელიც დამტკიცდა 1803 წლის 24 მარტს.

1803 წლის „იმპერიის დეპუტაციის საბოლოო დადგენილება“ ითვალისწინებდა საღვთო რომის იმპერიის შემადგენლობისა და სტრუქტურის კარდინალურ რეორგანიზაციას. საეკლესიო სამფლობელოები გერმანიის ტერიტორიაზე სეკულირდა და უმეტესწილად შევიდა მსხვილი საერო სახელმწიფოების შემადგენლობაში. იმპერიის სამართლის სუბიექტების რანგში თავისი არსებობა შეწყვიტეს აგრეთვე იმპერიის თითქმის ყველა (ექვსის გამოკლებით) ქალაქმა. საფრანგეთის მიერ ანექსირებული მიწების გამოკლებით, იმპერიის შემადგენლობაში სულ გაუქმდა 100-ზე მეტი სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნი, ხოლო სეკულირებული მიწების მოსახლეობის რაოდენობა სამ მილიონ ადამიანს აღწევდა. ტერიტორიისა და მოსახლეობის რაოდენობის თვალსაზრისით, ყველაზე მეტი მატება განიცადეს ფრანგულმა სატელიტებმა: ბადენმა, ვიურტემბერგმა და ბავარიამ; ასევე პრუსიამ, რომლის ძალაუფლების ქვეშაც გადავიდა ჩრდილოეთ გერმანიის საეკლესიო სამფლობელოების დიდი ნაწილი. ტერიტორიული გამიჯვნის დასრულების შემდეგ, 1804 წლისთვის საღვთო რომის იმპერიის შემადგენლობაში დარჩა 130-მდე სახელმწიფო, თუ არ ჩავთვლით საიმპერიო რაინდების სამფლობელოებს.

ტერიტორიულმა ცვლილებებმა გამოიწვია რადიკალური ცვლილებები რაიხსტაგისა და კურფიურსტების კოლეგიის შემადგენლობაში. გაუქმდა სამი საეკლესიო კურფიურსტის ტიტული, ხოლო მათ ნაცვლად კურფიურსტის უფლებები გადაეცა ბადენის, ვიურტემბერგის, ჰესენ-კასელის წარმომადგენლებსა და იმპერიის ერცკანცლერს, კარლ თეოდორ დალბერგს. საბოლოოდ კურფიურსტების კოლეგიაში, ასევე იმპერიის რაიხსტაგის მთავრების პალატაში, უმრავლესობა პროტესტანტების მხარეზე გადავიდა და შეიქმნა ძლიერი პროფრანგული პარტია. ტრადიციულად იმპერიის მთავარი საყრდენის, თავისუფალი ქალაქებისა და საეკლესიო სამთავროების ლიკვიდაციის შედეგად იმპერიამ დაკარგა სიმტკიცე, ხოლო იმპერატორის ტახტის გავლენა მთლიანად დაეცა. საღვთო რომის იმპერია საბოლოოდ გადაიქცა ფაქტობრივად დამოუკიდებელი სახელმწიფოების კონგლომერატად და დაკარგა ერთიან პოლიტიკურ წარმონაქმნად დარჩენის პერსპექტივები.

საღვთო რომის იმპერიის დასასრული

1803 წლის „იმპერიის დეპუტაციის საბოლოო დადგენილების“ მიღების შემდეგ იმპერიის მალე დაცემის, ყოველ შემთხვევაში, გერმანიაში ჰაბსბურგთა ძალაუფლების დაცემის პერსპექტივა საკმაოდ ნათელი გახდა თვით იმპერატორ ფრანც II-თვისაც. 1804 წელს მან მიიღო ტიტული ავსტრიის იმპერატორი, რითიც იგი ცდილობდა, გამხდარიყო თანასწორი ნაპოლეონისა, რომელიც იმავე წელს საფრანგეთის მემკვიდრეობით იმპერატორად გამოცხადდა. მიუხედავად იმისა, რომ ავსტრიის იმპერატორის ტიტულის მიღების აქტი პირდაპირ არ არღვევდა იმპერიის კონსტიტუციას, იგი მოწმობდა ჰაბსბურგების მიერ საღვთო რომის იმპერიის ტახტის დაკარგვის გაცნობიერებას. საშიშროება იმისა, რომ რომის იმპერატორად ნაპოლეონს აირჩევდნენ, რეალური გახდა ჯერ კიდევ 1804 წელს, როდესაც ეს უკანასკნელი ეახლა იმპერიის ყოფილ დედაქალაქ აახენს და იქ კარლოს დიდის საფლავი მოინახულა. ნაპოლოენის მიერ რომის გვირგვინის მიღების იდეა მოსწონდა იმპერიის ერცკანცლერს, კარლ თეოდორ დალბერგს.

ყველაფრის მიუხედავად, საღვთო რომის იმპერიას სასიკვდილო დარტყმა მიაყენა არა ავსტრიის იმპერიის დაარსების აქტმა, არამედ 1805 წლის მესამე კოალიციის ომმა. ფრანც II-ის არმია განადგურდა აუსტერლიცის ბრძოლაში, ხოლო ქალაქი ვენა ფრანგებმა დაიპყრეს. ამ ომში ნაპოლეონის მხარეს იბრძოდნენ ბადენის, ბავარიისა და ვიურტემბერგის ჯარები, რასაც იმპერიაში არანაირი უარყოფითი რეაქცია არ გამოუწვევია. ფრანც II იძულებული იყო, საფრანგეთთან დაედო პრესბურგის საზავო ხელშეკრულება, რომლის თანახმადაც, იმპერატორი ნაპოლეონისა და მისი სატელიტების საკეთილდღეოდ არა მხოლოდ უარს ამბობდა იტალიის, ტიროლის, ფორარლბერგისა და წინა ავსტრიის სამფლობელოებზე, არამედ ბავარიისა და ვიურტემბერგის მმართველებში აღიარებდა მეფის ტიტულს, რასაც იურიდიულად ეს სახელმწიფოები იმპერატორის ბატონობიდან გამოჰყავდა და მათ თითქმის სრულ სუვერენიტეტს ანიჭებდა. ავსტრია საბოლოოდ შევიწროვდა გერმანიის პერიფერიაზე, ხოლო იმპერია ფიქცია გახდა. როგორც ნაპოლეონი პრესბურგის საზავო ხელშეკრულების შემდეგ აღნიშნავდა თავის წერილში ტალეირანთან:

იმპერიის დაშლის პროცესი ახლოვდებოდა. იანვარში შვედეთმა განაცხადა, რომ წყვეტდა თავისი ჩრდილოგერმანული სამფლობელოების (წინა პომერანია) წარმომადგენლების მონაწილეობას იმპერიის რაიხსტაგში და მის წილ გერმანულ მიწებში იმპერიის კონსტიტუციის ძალაუფლებას ანულირებდა. 1806 წლის მაისში იმპერიის ერცკანცლერმა დალბერგმა, იმპერატორის პროტესტის მიუხედავად, თავის კოადიუტორად და მემკვიდრედ დანიშნა ნაპოლეონის ბიძა, კარდინალი ჟოზეფ ფეში — ფრანგი, რომელიც ერთ სიტყვასაც კი არ ამბობდა გერმანულად. დალბერგის გარდაცვალების შემთხვევაში, ფეში საღვთო რომის იმპერიის ხელისუფლების ხელმძღვანელი გახდებოდა. ავსტრიის ახალი კანცლერის, იოჰან ფილიპ ფონ შტადიონის აზრით, იმპერიას მხოლოდ ორი პერსპექტივა ჰქონდა: დაშლა, ან რეორგანიზაცია საფრანგეთის ბატონობის ქვეშ. 1806 წლის 12 ივლიის ბავარიამ, ვიურტემბერგმა, ბადენმა, ჰესენ-დარმშტადტმა, ნასაუმ (ორივე ხაზმა), ბერგმა, ერცკანცლერმა დალბერგმა და სხვა რვა გერმანულმა სამთავრომ პარიზში ხელი მოაწერეს ნაპოლეონის მფარველობის ქვეშ რაინის კავშირის შექმნის ხელშეკრულებას.^[36] 1 აგვისტოს ამ სახელმწიფოებმა განაცხადეს საღვთო რომის იმპერიის შემადგენლობიდან გამოსვლის შესახებ. მალევე რაინის კავშირის წევრების მიერ დაიწყო იმპერიის რაინდებისა და მცირე საგრაფოების მეზობელი სამფლობელოების მედიატიზაცია, რის შედეგადაც გერმანული სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნების რაოდენობა ორასიდან ორმოცამდე შემცირდა.

1806 წლის 22 ივლისს ავსტრიის ელჩმა პარიზში მიიღო ნაპოლეონის ულტიმატუმი, რომლის თანახმადაც, იმ შემთხვევაში, თუ ფრანც II არ დატოვებდა იმპერიის ტახტს 10 აგვისტომდე, საფრანგეთის ჯარი ავსტრიის სამფლობელოებს შეუტევდა. ვენაში ხანგრძლივი პერიოდის განმავლობაში მიმდინარეობდა დისკუსიები, ღირდა თუ არა საღვთო რომის იმპერიის შენარჩუნება გერმანიაში საფრანგეთის აბსოლუტური დომინირების პირობებში. გავლენა ჰქონდა კანცლერ შტადიონის პოზიციას, რომლის თანახმადაც, არსებობდა საშიშროება იმისა, რომ იმპერია გადაიქცეოდა საფრანგეთის პროტექტორად და ფრანც II-ის მიერ იმპერიის ტახტის შენარჩუნების შემთხვევაში, გამოიწვევდა ნაპოლეონთან ომს, რომლისთვისაც ავსტრია მზად არ იყო. ტახტის დატოვება გარდაუვალი იყო. როგორც ჩანს, 1806 წლის აგვისტოს დასაწყისში, მას შემდეგ, რაც ფრანც II-მ საფრანგეთის ელჩისგან მიიღო გარანტია, რომ ნაპოლეონი არ დაიდგამდა რომის იმპერატორის გვირგვინს, მან ტახტის დატოვება გადაწყვიტა.

1806 წლის 6 აგვისტოს ფრანც II-მ განაცხადა საღვთო რომის იმპერატორის ტიტულისა და უფლებამოსილების დატოვების შესახებ. ამ ქმედების მიზეზად მან დაასახელა რაინის კავშირის დაარსების შემდეგ იმპერატორის ვალდებულებების შესრულების შეუძლებლობა. ამავდროულად მან იმპერიის სამთავროები, ფენები, ჩინები და იმპერიის დაწესებულებების ოფიციალური პირები გაათავისუფლა იმ ვალდებულებებისგან, რომლებსაც მათ იმპერიის კონსტიტუცია აკისრებდა. მიუხედავად იმისა, რომ იურიდიული თვალსაზრისით ტახტის დატოვების აქტი სულაც არ იყო სრულყოფილი (დღემდე მიმდინარეობს დებატები ამ საკითხთან დაკავშირებით, ჰქონდა თუ არა იმპერატორს უფლება, ერთპიროვნულად მიეღო გადაწყვეტილება იმპერიის გაუქმების შესახებ), გერმანიაში უკვე აღარ იყო იმპერიის არსებობის მხარდაჭერის პოლიტიკური სურვილი.

ვენის კონგრესი და გერმანიის კავშირი

1813-1814 წლებში ნაპოლეონის განადგურებამ და გერმანიაში პატრიოტულმა ამაღლებამ წარმოშვა საღვთო რომის იმპერიის აღდგენის ახალი შესაძლებლობები. ამ იდეას მხარს უჭერდნენ ინგლისი, რომის პაპი, ასევე მცირე და საშუალო გერმანული სამთავროები, რომლებიც იმპერიის აღდგენაში ხედავდნენ მსხვილი სახელმწიფოების (პრუსია, ბავარია, საქსონია, ვიურტემბერგი) მხრიდან მათი ხელყოფის დაცვის საშუალებას. 1814 წლის ნოემბერში ოცდაცხრა გერმანელმა მთავარმა მოაწერა ხელი მოწოდებას, რომელშიც ფრანც II-ს სთხოვდნენ, კვლავ მიეღო იმპერატორის ტიტული. თუმცა ძველი იმპერიის რესტავრირება უკვე შეუძლებელი იყო. 1807 და 1813 წლების ავსტრო-პრუსიული შეთანხმების, 1814 წელს დადებული რაინის კავშირის ყოფილი წევრების ანტიფრანგულ კოალიციასთან შეერთების შეთანხმებისა და, საბოლოოდ, 1814 წლის