پیروز کلانتری
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (مه ۲۰۱۲) |
 | این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آن‌را از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
 | این مقاله نیازمند ویکی‌سازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه‌نامه، محتوای آن را بهبود بخشید. (مه ۲۰۱۲) |
| پیروز کلانتری | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۳۳۲ تهران |
| ملیت | ایرانی |
| پیشه | کارگردان، عکاسی |
| کارهای برجسته | تهران، چند درجه ریشتر |
پیروز کلانتری متولد سال ۱۳۳۲ تهران. او فارغ التحصیل مدرسه عالی تلویزیون و سینما است و کار هنری خود را با عکاسی آغاز کرد، از فیلم‌هایش می‌توان پناهنده (۱۳۷۰)، حکایت باقی (۱۳۷۱)، این فیلم را به کی نشون می‌دین؟، راویان کوچک روستای غریب (از مجموعه کودکان سرزمین ایران ـ ۱۳۷۴) را نام برد. کارهای مستند زیادی را کارگردانی کرده است. اکنون نیز از اعضای انجمن مستند سازان به حساب می‌آید.
شرح حال زندگی و فعالیت هنری[ویرایش]
پیروز کلانتری در ۱۳۳۲ در جوادیه‌ی تهران به‌دنیا آمد. قبل از دبستان دو سال مکتب رفت. او از سن شانزده ـ هفده سالگی و کلاس چهارم دبیرستان درگیر ادبیات، شعر، عکاسی، خواندن سینما و نقد فیلم شد و بیش از همه پیگیر شعر بود.
هفته‌ای دو شب در کمک به پدرش در مجله‌ی «امید ایران» نمونه‌خوانی می‌کرد و با دوستی از محله به عکاسی می‌پرداخت. همان سال در کتابخانه‌ی پارک شهر آنقدر رمان خواند (عمدتا از نویسنده‌های روسیه) که تجدیدی آورد و جدی‌اش نگرفت و رد شد. به گفته‌ی خودش هنوز هم شعر و ادبیات علاقه‌ی اصلی‌اش به عنوان یک هنردوست است.
کلانتری بعد از دبیرستان وارد «مدرسه‌ی عالی تلویزیون و سینما» شد و در همان ترم اول در یک جمع پنج نفری درگیر عکاسی شدند. در تمامی سال‌های بعد از اتمام درس سینما تا سال انقلاب ۵۷ توجه و کار اصلی‌اش عکاسی و گذاشتن نمایشگاه‌های فردی و دو نفری و جمعی با آن یاران همراه بود.
در سال انقلاب همراه فخرالدین سیدی در روزنامه‌ی «کیهان» نقد عکس می‌نوشتند. از سال ۱۳۵۴ تا سال ۱۳۶۱ در تلویزیون به عنوان کارگردان تلویزیونی شاغل بود و همان سال خودش تقاضای بازخرید کرد و بیرون آمد. مدتی را در فعالیت‌های گروه‌های تحقیقاتی مرتبط با سازمان برنامه کار و عکاسی کرد و سال ۱۳۶۴ نمونه‌خوان مجله‌ی فیلم شد. آنجا، هم نقد فیلم می‌نوشت و هم گفتگو و گزارش تهیه می‌کرد. از ۱۳۶۵ تا ۱۳۷۰ در پنج فیلم سینمایی دستیار اول بود و از سال ۱۳۶۹ تا به حال پیگیرانه فیلم مستند ساخته و درباره‌ی فیلم و سینمای مستند نوشته است. از آن سال تاکنون حدود ۲۰ فیلم مستند و چند فیلم صنعتی و آموزشی ساخته و دو سال هم تیزر تبلیغاتی نوشته و کارگردانی کرده است.[۱]
فیلم شناسی[ویرایش]
کارگردان[ویرایش]
حکایت باقی (۱۳۷۱)
پناهنده (۱۳۷۰)
تنها در تهران (۱۳۷۷)
زندگی همین است (۱۳۸۰)
پرسه (۱۳۸۱)
غرقاب (۱۳۸۳)
تهران، چند درجه‌ی ریشتر (۱۳۸۵)
در خیابان‌های ناتمام (۱۳۸۷)
سالینجرخوانی در پارک شهر (۱۳۸۹)
پیرها اگر نباشند (۱۳۹۰)
واریته‌ی بلوچی (۱۳۹۵)
همایون (۱۳۹۷)
می برد تا به کجا (1399)
دستیار کارگردان[ویرایش]
۱ - آب (۱۳۸۰)
۲ - به خاطر همه چیز (۱۳۶۹)
۳ - چون ابر در بهاران (۱۳۶۹)
۴ - سفر عشق (۱۳۶۷)
۵ - شکار (۱۳۶۶)
تدوین[ویرایش]
روزگار ما (۱۳۸۰)
کتاب شناسی[ویرایش]
- گزید‌ه‌ی فیلم‌های مستند بعد از انقلاب (1382)- انتشارات فارابی
- حاشیه همان متن است | احوالات و تأملات یک مستندساز (1401) - نشر اطراف
منابع[ویرایش]
- ↑ «پیروز کلانتری». انجمن مستندسازان سینمای ایران. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۶-۰۹.
 | مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به پیروز کلانتری در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
سوره سینما: http://www.sourehcinema.com/People/People.aspx?Id=138112280658