پرابهاکارا
 | این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. این صفحه ممکن است دارای الگوی ویکی‌پروژهٔ وابسته به این نوشتار باشد که در آن می‌توانید جعبهٔ اطلاعات استاندارد مناسب برای این مقاله را بیابید. همچنین رده:الگو:جعبه‌های اطلاعات را نیز ببینید. |
| بخشی از سلسله مقالات در مورد |
| هندوئیسم |
|---|
 |
پرابهاکارا (به انگلیسی: Prabhākara) حکیمی که در قرن ششم میلادی می‌زیسته‌است.سنت هندو به «پرابهارکا» عنوان مرشد بزرگ (Guru) را بخشیده‌است. وی در تکامل «میمامسا» (می مانسا) و ارتقاء آن به دیدگاه فلسفی کوشیده‌است.
میمامسا[ویرایش]
می مانسا یکی از مهمترین مباحث فلسفهٔ هندی را که مبحث شناخت است در مرکز توجه خود قرار داده‌است.
آثار[ویرایش]
دو تفسیری که وی بر رسالهٔ «شابارا»(Śabara) انشاء کرده‌است. یکی به «بریهاتی» (Bṛhatī) و دیگری به «لاگوی» (laghvi)
عدم شناخت[ویرایش]
روش پرابهاکارا دربارهٔ شناخت، عملی است و مبحث شناخت غلط یا نادرست یکسره نفی شده‌است.[۱] فرضیهٔ تکوین شناخت لفظی را «پرابهاکارا» ابداع کرده‌است. [۲]
پیوند به بیرون[ویرایش]
- Triputipratyaksavada (Prabhakara's Doctrine of Triple Perception)
- Khyativada
منابع[ویرایش]
- ↑ داریوش شایگان، ادیان و مکتبهای فلسفی هند جلد اول – تهران: امیر کبیر ۱۳۸۶
- ↑ Prabhākara: Brhati,pp.i60 - 161
- Matilal, Bimal Krishna (1990). The word and the world: India's contribution to the study of language. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-562515-8.
- Giovanni Ciotti; Alastair Gornall; Paolo Visigalli (31 January 2014). Puspika: Tracing Ancient India Through Texts and Traditions. Oxbow Books. ISBN 978-1-78297-416-1.