هون‌های ایرانی
هون‌های ایرانی (انگلیسی: Iranian Huns) گاهی برای گروهی از قبایل گوناگون که میان سده چهارم و هفتم در افغانستان و مناطق همسایه زندگی می‌کردند و در شمال غربی هند گسترش داشتند بکار می‌رود. آنها به‌طور تقریبی برابر هون‌ها هستند. آنها همچنین مرزهای شمال شرقی شاهنشاهی ساسانی را تهدید کردند و شاهان را مجبور کردند که بسیاری از مبارزات علیه آنها را رهبری کنند.
نوواژه «هون‌های ایرانی» را نخستین بار شرق‌شناس اتریشی روبرت گوبل [۱]در دهه ۱۹۶۰ معرفی شد و بر پایه مطالعه وی در مورد سکه‌ها بود. اصطلاح «هون‌های ایرانی» که توسط گوبل ساخته شده است، گاهی در تحقیقات، به‌ویژه در دانشگاه‌های آلمان پذیرفته شده است و نشان می‌دهد که چگونه برخی از نام‌گذاری‌ها و کتیبه‌های کیداریان و هفتالی‌ها از زبان‌های ایرانی استفاده می‌کرده‌اند.[۲] و بخش عمده ای از جمعیتی که بر آنها حکومت می‌کردند ایرانی بودند.[۳] ریشه آنها به طور مناقشه برانگیزی مورد بحث قرار گرفته‌است. گوبل بر اساس شواهد سکه‌شناسی موجود در زمان خود چهار گروه را توصیف میکند: کیداریان، آلخون، نزاک‌ها و هفتالی‌ها به عنوان هون‌های ایرانی از آنها یاد میکند. اما توصیفات اخیر نیز خیونان را به عنوان گروه پنجم قرار می‌دهد. در تحقیقات اخیر، این بحث مطرح است که آیا تازه واردها به صورت یک موج آمده‌اند یا چند موج از مردمان گوناگون.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ "GÖBL, ROBERT". Encyclopaedia Iranica. Retrieved 2017-08-10.
- ↑ Handbuch der Altertumswissenschaft: Alter Orient-Griechische Geschichte-Römische Geschichte. Band III,7: The History of Ancient Iran, Richard Nelson Frye, C.H.Beck, 1984 p.346
- ↑ Turko-Persia in Historical Perspective, Robert L. Canfield, Cambridge University Press, 2002 p.49
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Iranian Huns». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۶ آوریل ۲۰۲۰.