هدف‌گیری مستقل چندگانه
 | این مقاله نیازمند ویکی‌سازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه‌نامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
 | این مقاله به هیچ منبع و مرجعی استناد نمی‌کند. |
هدف‌گیری مستقل چندگانه سیستم حامل کلاهک موشکی هدف‌گیری پرشمار مستقل MIRV (به انگلیسی: multiple independently targetable re-entry vehicle) مجموعه‌ای از کلاهک‌های موشکی جداگانه می‌باشد در مقابل کلاهک موشکی تکی که یک کلاهک موشکی در یک موشک می‌باشد.
اهداف نظامی سیستم هدف‌گیری پرشمار مستقل شامل چهار مورد می‌شود:
- افزایش تخریب در سطح برای هر موشک، و به موازات آن کاهش پرتو افشانی و فشار انفجار کلاهک هسته‌ای در مساحتی معین. به عنوان مثال در ارتفاع چهار کیلومتری از سطح زمین فشار انفجار ۱/۶۴ در ۱ کیلومتر است. در حالی که با استفاده از کلاهک اتمی هدف‌گیری پرشمار مستقل اهداف بیشتری در منطقه هدف تخریب می‌شوند تا شلیک یک کلاهک اتمی بزرگ. این کارایی تعداد موشک‌های لازم و تجهیزات پرتابی لازم برای انهدام یک سطح را کاهش می‌دهد.
- هنگام استفاده از موشک‌های تک کلاهکی، هر موشک برای یک هدف شلیک می‌شود. اما با یک موشک دارای قابلیت هدف‌گیری پرشمار مستقل، شلیک موشک‌های فراوان برای انهدام یک منطقه پهناور عملاً بدون توجیه خواهد بود.
- این سیستم کارآمدی «سیستم پدافند ضد بالستیک تقویت شده» را برای مقابله با موشک‌های خاص کاهش می‌دهد، درحالی که یک موشک تهاجمی هدف‌گیری پرشمار مستقل می‌تواند چندین کلاهک موشکی را حمل کند (۳−۱۲ عدد در موشک‌های ایالات متحده و ۲−۱۲ عدد در موشک‌های روسی) تسلیحات بازدارنده تنها می‌توانند یک کلاهکِ هر موشک را ساقط کنند. بنابرین از هر دو نگاه نظامی و اقتصادی، موشک‌های هدف‌گیری پرشمار مستقل، سیستم‌های موشکی ضد بالستیک را ناکارآمد کرده‌اند، هزینه نگهداری از یک سیستم دفاعی کارا در برابر موشک‌های با کلاهک پرشمار بسیار افزایش می‌یابد به‌طوری‌که برای هر مقابله با هر تهاجم چندین موشک تدافعی مورد نیاز است.
- با استفاده از کمترین تعداد موشک بیشترین تخریب را به همراه دارند.
نخستین موشک با قابلیت هدف‌گیری مستقل چند زمانه، موشک LGM-30 Minuteman متعلق به ایالات متحده آمریکا بود که از دهه ۱۹۷۰ به کار گرفته شد.