مخمل آبی
| مخمل آبی | |
|---|---|
 پوستر فیلم | |
| کارگردان | دیوید لینچ |
| تهیه‌کننده | فرد سی. کاروسو |
| نویسنده | دیوید لینچ |
| بازیگران | کایل مک‌لاکلن ایزابلا روسلینی لورا درن دنیس هاپر |
| موسیقی | آنجلو بادالامنتی |
| فیلم‌بردار | فردریک المز |
| تدوین‌گر | دووین دونهام |
| توزیع‌کننده | دِلارنتیس |
تاریخ‌های انتشار | ۱۹۸۶ |
مدت زمان | ۱۲۰ دقیقه[۱] |
| کشور | ایالات متحده |
| زبان | انگلیسی |
| هزینهٔ فیلم | ۶ میلیون دلار[۲] |
| فروش گیشه | ۸٫۶ میلیون دلار (آمریکای شمالی)[۲][۳] |
مخمل آبی (به انگلیسی: Blue Velvet) فیلمی نئو نوآر به نویسندگی و کارگردانی دیوید لینچ محصول سال ۱۹۸۶ است. نام مخمل آبی از آهنگی به همین نام از بابی وینتون گرفته شده است.
فیلم‌نامه‌ی مخمل آبی اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ میان بسیاری دست به دست شد و استودیوهای بزرگی آن را به دلیل مضمون جنسی و خشونت‌بار آن رد کردند.[۴] بعد از شکست فیلم قبلی لینچ به نام تلماسه لینچ سعی کرد داستان شخصی‌تری را به نمایش بگذارد که به مشخصه‌های سوررئالیستی فیلم اول او کله‌پاک‌کن (۱۹۷۷) نزدیک باشد. استودیوی مستقل «De Laurentiis Entertainment Group (DEG)» که در آن زمان متعلق به تهیه‌کننده ایتالیایی، دینو دلارنتیس بود قبول کرد که هزینه‌های ساخت و تهیه فیلم را بر عهده بگیرد.
مخمل آبی ابتدا نقدهای متفاوتی از منتقدان دریافت کرد و بسیاری مضمون قابل اعتراض آن را در تضاد با ارزش‌های هنری توصیف کردند. در هر صورت، لینچ با این فیلم برای دومین بار کاندید اسکار بهترین کارگردانی شد و مخمل آبی هم به فیلم کالت بین طرفداران تبدیل شد. لینچ به عنوان کارگردانی که بر خلاف اصول همیشگی گام برمی‌دارد باعث بازیابی حرفه‌ای دنیس هوپر بعد از این فیلم شد و برای روسلینی نیز بستری به مراتب بزرگ‌تر از کارهای قدیمی او فراهم آورد که کار او به عنوان مدل و طراح لوازم آرایشی را رونق بخشید. در سال‌های بعدی، مخمل آبی توجه بسیاری را به دلیل مضمون سمبولیک به خود جلب کرد و حالا به عنوان یکی از فیلم‌های مهم لینچ[۵] و دهه ۸۰ میلادی[۶][۷] شناخته می‌شود. نشریات و مجلات معروفی از جمله تایم، بی‌بی‌سی، انترتینمنت ویکلی و سایت اند ساوند مخمل آبی را در زمره بهترین فیلم‌های آمریکایی قرار دادند. در سال ۲۰۰۸ نیز بنیاد فیلم آمریکا، آن را به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های آمریکایی رازآلود که تا به حال ساخته شده قرار داد.[۸]
داستان[ویرایش]
داستان این فیلم، دربارهٔ پسر جوانی به اسم جفری (کایل مک لاکلن) است که در زمینی یک گوش بریده شده پیدا می‌کند؛ این آغاز ماجرای عجیبی است که او در آن درگیر می‌شود…
تفسیر[ویرایش]
با اینکه مخمل آبی در نگاه اول فیلمی رازآلود به چشم می‌آید اما فیلم در سطوح مضمونی مختلفی خود را به نمایش می‌گذارد. مخمل آبی بسیار وامدار سینمای نوآر دهه ۵۰ است و مفاهیمی از جمله زن اغواگر و فتانه (دوروتی والنز)، شرور غیرقابل کنترل (فرانک بوث) و اخلاقیات شک‌برانگیز قهرمان (جفری بیمونت) را در کنار فیلم‌برداری پر از سایه و گاه سیاه در خود گنجانده است.[۹] مخمل آبی شیوه‌ی تثبیت‌شده‌ی لینچ در «نگاه کج» را نیز نمایان می‌کند و عناصر معمول کارهای لینچ، که بعدها تبدیل به مشخصه و امضای او شدند، مانند شخصیت‌های ناهمگون، دنیای دو قطبی و جراحات مشخص به مغز و جمجمه را در خود دارد.[۱۰]
منابع[ویرایش]
- ↑ "BLUE VELVET". British Board of Film Classification. Archived from the original on January 14, 2015. Retrieved January 14, 2015.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ "Blue Velvet (1986)". Box Office Mojo. Retrieved January 14, 2015.
- ↑ De Laurentiis PRODUCER'S PICTURE DARKENS: KNOEDELSEDER, WILLIAM K, Jr. Los Angeles Times August 30, 1987: 1.
- ↑ Lynch, David (March 24, 2005). Lynch on Lynch. Edited by Chris Rodley. Faber & Faber. ISBN 978-0-571-22018-2.
- ↑ "David Lynch's Acclaimed Films". They Shoot Pictures, Don't They. Archived from the original on 15 January 2017. Retrieved November 3, 2016.
- ↑ "Blue Velvet (1986)". Rotten Tomatoes. Retrieved June 17, 2007.
- ↑ Malcolm, Derek (February 17, 2000). "David Lynch: Blue Velvet". The Guardian. Retrieved November 3, 2016.
- ↑ "The 100 greatest American films". BBC. July 2015.
- ↑ Rubin, Martin (1999). Thrillers. Britain: Cambridge University Press. pp. 175. ISBN 978-0-521-58839-3.
- ↑ Johnson, J (2004). Pervert in the Pulpit: Morality in the Works of David Lynch. McFarland & Company. pp. 38–39. ISBN 978-0-7864-1753-7.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 | مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به مخمل آبی در ویکی‌گفتاورد موجود است. |