شهرستان فریدونکنار

فریدونکنار
اطلاعات کلی
کشور ایران
استانمازندران
مرکز شهرستانفریدونکنار
سایر شهرهافریدونکنار، آستانه نو
بخش‌هامرکزی، بخش دهفری
سال تأسیس۱۳۸۶
نام‌های پیشینفری کنار
مردم
جمعیت۶۷٬۰۰۰ نفر (تخمین ۱۴۰۰)
مذهباکثریت شیعه دوازده امامی
جغرافیای طبیعی
ارتفاع از سطح دریا۱۳- متر از سطح آبهای آزاد
آب‌وهوا
میانگین دمای سالانه۱۷ درجهٔ سلسیوس
بارش سالانهبالای ۹۰۰ میلی‌متر
روزهای یخبندان سالانه۶ روز

شهرستان فِرِیدونکِنار یکی از شهرستان‌های ساحلی استان مازندران است که میان بابلسر و محمودآباد قرار گرفته و از طرف جنوب، به شهرستان بابل و شهرستان آمل متصل است.[۱] فریدونکنار تا سال ۱۳۶۸ از توابع بخش بابلسر در شهرستان بابل بود و در این سال پس از شهرستان شدن بابلسر به عنوان یکی از بخش‌های شهرستان بابلسر ارتقا یافت. در زمستان سال ۱۳۸۶ از سوی هیئت دولت رسماً از بخش فریدونکنار به شهرستان فریدونکنار ارتقا یافت.[۲] این شهرستان دارای دو بخش می‌باشد. بخش مرکزی و بخش دهفری. شهرستان فریدونکنار دارای یک بندر نیز هست که در سطح کشوری یا حتی بین‌المللی از اهمیت بالایی برخوردار است. سوغات این شهرستان ماهی، برنج و … است.

تقسیمات کشوری[ویرایش]

شهرها:فریدون کنار، آستانه نو

شهرک‌های خزر شهر شمالی و جنوبی، دریاسر، خزر کنار و فرزاد شهر جز شهرستان فریدون کنار است.

نخستین بندر خصوصی کشور در این شهرستان ایجاد شد و در ۲۲ بهمن ۱۳۸۶ گشایش یافت. این شهرستان، تنها زیستگاه درنای سیبری است که فقط یک قطعه از آن به ایران مهاجرت می‌کند.[۳] برای نخستین بار در خاورمیانه، مرکز پرنده‌شناسی اوجاکله واقع در جنگل اوجاکله روستای سوته در تالاب بین‌المللی فریدون‌کنار احداث شد.

این شهرستان مرکز ماهی و برنج استان محسوب می‌شود و معمولاً حتی ماهیگیران استانهای شمالی به خاطر سود بیشتر ماهیان خود را در بازارماهی این شهر بفروش می‌رسانند، برنج طارم فریدونکنار بسیار شهرت دارد. شهرک‌های خزرشهر شمالی و خزرشهر جنوبی دریاسر و خزرکنار و فرزادشهر از شهرکهای بزرگ، قدیمی، زیبا و همچنین، توریستی شهرستان فریدونکنار محسوب می‌شوند که جزء شهرک‌های معروف مازندران و کشور به حساب می‌آیند.

منابع[ویرایش]

  1. اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران، تهران: ۱۳۸۳خ.
  2. فریدونکنار شهرستان شد، بایگانی‌شده از اصلی در ۱۹ اوت ۲۰۱۴، دریافت‌شده در ۵ مارس ۲۰۱۰
  3. جاذبه‌های تالاب فریدون‌کنار محسن کاظم‌پور، روزنامه جام جم، ۲۶ مهر ۱۳۹۰