زین
زین ابزاری است که بر روی پشت چهارپایان نهاده می‌شود تا نشستن انسان بر روی چهارپا را آسان‌تر کند. زین‌ها معمولاً از جنس چرم ساخته می‌شوند.
تسمه‌ای که از دو سر زین به زیر سینه چهارپا وصل است تنگ نام دارد. به مجموعه زین و تنگ و سینه‌بند و مارتنگال و رکاب به اضافه افسار و کلگی و غیره، «زین و برگ» گفته می‌شود.
به محل نگهداری زین، زین‌خانه و به مسئول نگهداری زین‌ها زیندار گفته می‌شود. زیندار را در دورهٔ قاجار زیندارباشی هم می‌گفتند.*[۱] خود واژه زین در پارسی میانه به معنای سلاح به‌طور کلی بوده‌است و زینستان به معنای قورخانه.*[۲] به نشستن طولانی بر روی زین که باعث زخم شدن بشود «زین‌زدگی» می‌گویند.
بخش‌های زین[ویرایش]
- قاچ عقب (کوهه)
- قاچ جلو (پیش‌کوهه، قربوس)
- دامن (بغل‌های زین که ران سوارکار روی آن قرار می‌گیرد).
- بخش‌های آستری (سرژ)
منابع[ویرایش]
- بر پایه داده‌هایی در ایمنی در سوارکاری، وبگاه باشگاه سوارکاری جم.
- ^ لغتنامه دهخدا، سرواژه زین.
- ^ محمدی ملایری، محمد: تاریخ و فرهنگ در ایران، جلد نخست: دوران انتقال از عصر ساسانی به عصر اسلامی، انتشارات یزدان، ۱۳۷۲ خ.
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |