اسلام در مصر
اسلام دین غالب در مصر و حدود ۹۰٫۳ درصد جمعیت این کشور را شامل می‌شود. تقریباً تمام مسلمانان مصر سنی مذهب هستند،[۱] اما اقلیتی از شیعیان نیز در آن‌جا ساکن اند.[۲] اما دولت مصر آن‌ها را به رسمیت نمی‌شناسد. اسلام از سال ۱۹۸۰ به عنوان دین رسمی در این کشور به رسمیت شناخته شده‌است.[۳] از آنجایی که هیچ سرشماری مذهبی تاکنون در مصر انجام نشده‌است، درصد واقعی مسلمانان این کشور هم مشخص نیست: درصد مسیحیان هم بین ۱۰ تا ۱۵ درصد تخمین زده می‌شود.
پیش از لشکرکشی ناپلئون در سال ۱۷۹۸ میلادی، تقریباً تمام مسائل آموزشی، حقوقی، بهداشت عمومی و رفاه اجتماعی مصر در دست کارگزاران مذهبی بود. امپراتوری عثمانی نقش‌ها جایگاه عمومی و سیاسی علما (علمای دین) را تقویت کرد، درست مانند همان اقداماتی که سلطنت مملوک پیش از عثمانیان انجام می‌دادند، زیرا اسلام دین دولتی بود و تقسیمات سیاسی در کشور مبتنی بر تقسیمات مذهبی انجام می‌شود.[۴] در طول قرن‌های ۱۹ و ۲۰، دولت‌های متوالی تلاش‌های گسترده‌ای را برای محدود کردن نقش علما در زندگی عمومی و کنترل نهادهای مذهبی کردند. پس از انقلاب ۱۹۵۲ مصر، دولت مسئولیت انتصاب مقامات مساجد و مدارس دینی را بر عهده گرفت. دولت اصلاحات دانشگاه الازهر را در اوایل سال ۱۹۶۱ اجباری کرد. این اصلاحات به مدیران بخش‌های مختلف اجازه می‌داد که از خارج از صفوف علمای مذهبی که به‌طور سنتی آموزش دیده بودند، انتخاب شوند.
پیشینه[ویرایش]
در اواخر قرن دهم، خلافت شیعه اسماعیلیه (فاطمیان)، مصر را مرکز خود و قاهره را پایتخت خلافت خود قرار دادند. به این ترتیب مصر شکوفا شد و فاطمیان شبکه تجاری گسترده‌ای را هم در دریای مدیترانه و هم در اقیانوس هند ایجاد کردند. روابط تجاری و دیپلماتیک آن‌ها تا چین و دودمان سونگ گسترش یافت، که در نهایت مسیر اقتصادی مصر را در قرون وسطی تعیین کرد. امروزه آثار بسیاری از معماری فاطمی در قاهره وجود دارد که مشخص ترین نمونه‌ها شامل دانشگاه الازهر و مسجد الحکیم می‌باشد. کاخ فاطمیون در قاهره دارای دو بخش بود. در منطقه خان الخلیلی در خیابان بن القصرین قرار داشت.[۵]
منابع[ویرایش]
- ↑ "Egypt from "The World Factbook"". American Central Intelligence Agency (CIA). 4 September 2008.
- ↑ Mohammad Hassan Khalil (31 January 2013). Between Heaven and Hell: Islam, Salvation, and the Fate of Others. Oxford University Press. p. 297. ISBN 978-0-19-994541-2. Retrieved 30 May 2014.
- ↑ An Independent Voice for Egypt’s al-Azhar? AHMED MORSY. JULY 13, 2011.
- ↑ "Egypt". Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs. Archived from the original on 20 December 2011. Retrieved 2011-12-14. See drop-down essay on "Islamic Conquest and the Ottoman Empire"
- ↑ "Archived copy". Archived from the original on 12 December 2007. Retrieved 9 July 2008.
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
| کشورهای مستقل | آفریقای جنوبی • آنگولا • اتیوپی • اریتره • الجزایر • اوگاندا • بنین • بوتسوانا • بورکینافاسو • بوروندی • تانزانیا • توگو • تونس • جمهوری آفریقای مرکزی • جمهوری دموکراتیک کنگو • جمهوری کنگو • جیبوتی • چاد • رواندا • زامبیا • زیمبابوه • ساحل عاج • سائوتومه و پرینسیپ • سنگال • سوازیلند • سودان • سومالی • سیرالئون • سیشل • غنا • کامرون • کنیا • کومور • کیپ ورد • گابن • گامبیا • گینه استوایی • گینه بیسائو • گینه • لسوتو • لیبریا • لیبی • ماداگاسکار • مالاوی • مالی • مراکش • مصر • موریتانی • موریس • موزامبیک • نامیبیا • نیجر • نیجریه | .svg) |
|---|---|---|
| ایالت‌ها با رسمیت محدود | ||
| قلمروهای وابسته و سرزمین‌های دیگر | جزایر قناری / سبته / ملیلیه / پلاساس د سبرانیا (اسپانیا) • مادیرا (پرتغال) • مایوت / رئونیون (فرانسه) • سنت هلینا / اسنشن / تریستان (انگلستان) • صحرای غربی | |