استان سان خوآن، آرژانتین
استان سن خوآن Provincia de San Juan | |
|---|---|
 پرچم  مهر | |
.svg) محل استان سن خوآن در نقشهٔ آرژانتین | |
,_departments_and_capital.png) | |
| مختصات: ۳۰°۴۵′ جنوبی ۶۸°۳۸′ غربی / ۳۰٫۷۵۰°جنوبی ۶۸٫۶۳۳°غربی | |
| کشور |  آرژانتین |
| مرکز استان | سان خوان |
| مدیریت | |
| • فرماندار | خوزه لوئیز گیوخا |
| مساحت | |
| • کل | ۱۵۵,۴۸۸ کیلومتر مربع (۶۰۰۳۴ مایل مربع) |
| جمعیت (۲۰۰۱) | |
| • کل | ۶۸۰٬۴۲۷ |
| نام اهلیت(ها) | sanjuanino |
| منطقه زمانی | یوتی‌سی ۳- |
| کد ایزو ۳۱۶۶ | AR-J |
| وبگاه | |
استان سن خوآن یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در غرب کشور می‌باشد .
سان خوان با ایالات لاریوخا، سان لوئیز، مندوسا مرز مشترک دارد. در غرب استان، شیلی قرار دارد .
مشخصات[ویرایش]
- مرکز : سان خوان
- مساحت : ۸۹۶۵۱ کیلومترمربع
- جمعیت : ۶۲۰۰۲۳ ( تا ۲۰۰۱ )
- فرماندار : خوزه لوئیز خیوخا
تاریخچه[ویرایش]
پیش از ورود اسپانیایی‌ها به آمریکای جنوبی، استان سان خوان کنونی زیستگاه بومیانی بود که تحت تأثیر فرهنگ و امپراتوری اینکاها بودند . از جمله آن‌ها : هوارپس، دیاگیتاس، کاپازانس، اولون گاستاس و یاکامپیس بودند .
شهر سان خوان دلا فرونترا در سال ۱۵۶۲ توسط خوان خوفره ای مونته سا تأسیس گشت اما در سال ۱۵۹۳ به سبب طغیان رود سان خوان به ۲ کیلومتری جنوبش انتقال یافت .
در سال ۱۷۷۶ هنگامی که سان خوان به نایب السلطنه ریو دلاپلاتا واگذار شد، زمین لرزه ای تقریباً تمام شهر را ویران نمود .
رهبر و پیشوای استقلال آرژانتین، ژنرال خوزه ده سان مارتین در سال ۱۸۱۴ حاکم کویو شد ( سان خوان در آن زمان بخشی از کویو بود ) . سان خوان بعدها تبدیل به شهری شد که حامی سفرهای اکتشافی به آند بود . در سال ۱۸۲۰ سان خوان از استان کویو جدا شد و استقلال خود را کسب کرد . استان کویو بعدها به استان مندوسا ملحق شد .
به دنبال جدایی بین‌المللی آرژانتین و ظهور دولتی لیبرال در سال ۱۸۵۳ بسیاری از روشنفکران تبعیدی به آرژانتین بازگشتند . یکی از این روشنفکران، افسر نظامی اهل سان خوان، دومینگو سارمینتو بود . سارمینتو در سال ۱۸۶۲ فرماندار سان خوان و در ۱۸۶۸ رئیس جمهور کشور شد . از تلاش‌های او می‌توان به برنامه‌های عمرانی و کاربست آموزش مدرن اشاره نمود . در سال ۱۹۴۴ زمین لرزه مخربی بیشتر شهر سان خوان را ویران کرد . در این زمین لرزه ۱۰ هزار نفر کشته شدند . زمین لرزه دیگری در سال ۱۹۷۷ شهر را تکان داد .
در سال ۱۹۷۳ دانشگاه ملی سان خوان با کمک دولت ملی تأسیس شد . دولت برای پاسخ دادن به نیازهای بخش کشاورزی استان، سد و ذخیره آبی اویوم را احداث نمود .
جغرافیا و اقلیم[ویرایش]
استان سان خوان بخشی از منطقهٔ نیمه بیابانی " کویو " است. دشت‌های خشک در بخش شرقی با ماهورها و تپه‌های کم ارتفاع و بخش‌های مرتفع در غرب آن قرار دارد . هر دو بخش استان در معرض بادهای سوزان زوندا هستند .
رودهای عمده استان رود هاچال، رود سان خوان | سان خوان و دساگادرو می‌باشند که دره‌های حاصلخیز و مرکز استان را سیراب می‌کنند . رود سان خوان به مرداب گواناکاچه در جنوب شرق استان می‌ریزد .
اقتصاد[ویرایش]
استان سان خوان با تولید ارزشی برابر ۶/۳ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۵۸۲۰ دلار از نظر اقتصادی کم توسعه می‌باشد . کشاورزی عمده‌ترین فعالیت استان به‌شمار می آید . صنعت شراب سازی از مهم‌ترین صنایع منطقه می‌باشد به طوری که پس از مندوسا دومین استان تولیدکننده شراب می‌باشد . ۵۶ درصد از زمین مولد استان به تاکستان‌ها اختصاص دارد . همچنین محصولاتی مانند ذرت، گوجه فرنگی، انجیر، هلو و سیب زمینی در استان به عمل می آید .
آب سدهای اویوم، لا روزا و سان امیلیانو مصارفی چون آبیاری و تولید برق دارد .
در بخش معادن می‌توان به معادن طلا، سرب و گرافیت اشاره کرد . بخش صنایع استان را صنایع غذایی، شیمیایی، پلاستیکی، آهنی و نساجی تشکیل می‌دهد .
صنعت جهانگردی چندان منبع درامدزایی نمی‌باشد . با این حال شهر سان خوان ( زادگاه سارمینتو )، پارک ایسچی گالاستو، سد اویوم و بهارهای پیزمانتا از جاذبه‌های توریستی استان به‌شمار میروند .
تقسیمان سیاسی[ویرایش]
استان به ۱۹ بخش ( دپارتمان ) تقسیم می‌شود .
| ۱ – بخش آلباردون ۲ – بخش آنگاکو ۳ – بخش کالینگاستا ۴ – بخش مرکزی ( با مرکزیت سان خوان ) ۵ – بخش کائوسه ته ۶ – بخش چیمباس ۷ – بخش ایگلسیا ۸ – بخش هاچال ۹ – بخش نووه ده خولیو ۱۰ – بخش پوسیتو | ۱۱ – بخش راوسون ۱۲ – بخش ریواداویا ۱۳ – بخش سان مارتین ۱۴ – بخش سانتا لوسیا ۱۵ – بخش سارمینتو ۱۶ – بخش اویوم ۱۷ – بخش وایه فرتیل ۱۸ – بخش ونتیسینو ده مایو ۱۹ – بخش زوندا |
منابع[ویرایش]
- ویکی‌پدیای انگلیسی
 | در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ استان سان خوآن، آرژانتین موجود است. |
| استان‌ها |
|  |
|---|---|---|
| شهر خودگردان | ||