ادب بیضایی
حسین بیضایی (یا بیضائی)، متخلّص به ادب، (۱۳۷۷–۱۳۰۹) شاعرِ پارسی‌گوی قرنِ چهاردهمِ هجریِ خورشیدی است.
سرگذشت[ویرایش]
ادب، زاده به سالِ ۱۳۰۹ در کاشان، فرزندِ حسن بیضایی و برادرزادهٔ ادیب بیضایی و ذکایی بیضایی بود. او به رسمِ خانوادگی شاعری را برگزید و در سالِ ۱۳۲۵ از زادگاهش به تهران کوچید و از اعضای دائمی انجمن ادبی عمویش، ذکائی، شد.[۱] رمانِ کوتاهِ معجزه عشق از اوست.[۲] ادب وارثِ دفترهای شعرِ پسرعمویش، پرتو بیضایی، بود. او سرانجام در بهارِ ۱۳۷۷ درگذشت.[۳] در دههٔ ۱۳۲۰ او با یاور همدانی، که مراوده‌هایی با پرتو بیضایی و انجمن‌های ادبی داشت، دوست صمیمی بودند.[۴]
ادب در اواخرِ عمر بعضی از شعرهایش را در مجلّهٔ دنیای سخن منتشر می‌کرد.[۵]
پانویس[ویرایش]
- ↑ بُرقعی، «سُخنوران نامی معاصرِ ایران»، ۱: ۲۰۲.
- ↑ https://eliteraturebook.com/books/view/17358/%D9%85%D8%B9%D8%AC%D8%B2%D9%87+%D8%B9%D8%B4%D9%82
- ↑ تواضعی، «سرزدن به خانه‌ی پدری»، ۲۱۷.
- ↑ کتاب سالنامه انجمن ادبی طهران، ۱۳۲۹، چاپخانه گیلان
- ↑ مثلاً شمارهٔ ۷۶ و ۷۸ به سال‌های ۱۳۷۶ و ۱۳۷۷
منابع[ویرایش]
- بُرقعی، سیّد محمّدباقر (۱۳۷۳). سُخنوران نامی معاصرِ ایران. قم: خرم. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۹۹۷۲-۷۳-۲.
- تواضعی، جابر, ویراستار (۱۳۸۳). سرزدن به خانه‌ی پدری. تهران: انتشارات روشنگران و مطالعات زنان. شابک ۹۶۴-۸۵۶۴-۱۰-۸.
- حقیقت، عبدالرفیع. فرهنگ شاعران زبان پارسی از آغاز تا امروز. ج. ۱. انتشارات کومش.
- ذکائی بیضائی، نعمت‌الله (۱۳۴۸). تذکره خوان نعمت. ج. ۱. طهران.
- شاطری، علی‌اصغر (۱۳۹۱). ستارگان سیلک. ج. ۱: تذکره شاعران کاشان. کاشان: انتشارات مرسل. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۹۷۲-۱۸۶-۶.
