ادبیات داستانی فارسی
این نوشتار دربارهٔ ادبیات داستانی در زبان فارسی است نه نثر فارسی؛ رویکرد به ادبیات داستانی در ایران و افغانستان نیز دارد.
ادبیات داستانی فارسی به آفرینش‌های ادبی داستان به زبان فارسی اشاره می‌کند که در گونه‌های گوناگون به نظم یا نثر نوشته شده است.
تاریخچه[ویرایش]
ریشه‌های ادبی وابستهٔ داستان در زبان فارسی، به حکایت‌ها، مقامات، اسطوره‌ها و تمثیل‌ها برمی‌گردد که در این زمینه با فرهنگ‌های یونانی و عربی ارتباط داشته است. پیش‌زمینه‌های دگرگونی‌ها در ادبیات داستانی نوین ایران به انقلاب مشروطیت، گسترش روزنامه‌نگاری، ترجمهٔ آثار ادبی اروپایی، دانش‌آموختگی نسل‌هایی از دانشجویان ایرانی در اروپا وابسته دانسته‌اند.
داستان‌نویسی[ویرایش]
داستان کوتاه[ویرایش]
نخستین کوشش‌ها برای نگارش داستان کوتاه به زبان فارسی به سبک مدرن توسط نویسنده‌ای با نام مستعار علی عمو انجام شد. این نویسنده در فاصلۀ سال‌های ۱۲۸۸-۱۲۸۹ در نشریۀ خیرالکلام ۴۸ داستان کوتاه به چاپ رساند.[۱] اما آنچه در تاریخ‌نگاری رسمی ادبیات مدرن فارسی بیشتر مورد توجه قرار گرفته، این است که داستان کوتاه نوین فارسی با مجموعه داستان یکی بود، یکی نبود و داستان فارسی شکر است نوشتهٔ محمدعلی جمال‌زاده آغاز شد. سپس نویسندگانی مانند صادق هدایت، بزرگ علوی و صادق چوبک به گسترش آن پرداختند؛ این سه تن را پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی و محمدعلی جمال‌زاده را پدر داستان کوتاه فارسی و آغازگر سبک واقع‌گرایی در ادبیات داستانی فارسی می‌دانند[۲]؛ آثارشان راهگشای نسلی نوگرا شد و نفوذشان به اندازه‌ای بود که واقع‌گرایی بر داستان‌نویسی ایران چیرگی همیشگی یافت.[۲]
وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ چراغی، رحیم. ۱۳۸۰. علی عمو چنین گفت: از نخستین داستان‌های کوتاه ایرانی، به کوشش رحیم چراغی، رشت: گیلکان، ص ۱۰.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ سپانلو، محمدعلی (۱۳۸۷). نویسندگان پیشرو ایران: از مشروطیت تا ۱۳۵۰. تهران: نگاه. ص. ۱۰۳. شابک ۹۶۴۳۵۱۱۳۰۸.
 | این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
.svg){kind=small} | این یک مقالهٔ خرد ایران است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |