بهاءالدین محلاتی
 | این مقاله نیازمند ویکی‌سازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه‌نامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
| بهاءالدین محلاتی | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۳۱۴ قمری |
| درگذشت | ۱۳۶۰ خورشیدی شیراز |
بهاءالدین محلاتی (۱۳۱۴ قمری - ۱۳۶۰ خورشیدی) از علمای تراز اول ایران و مرجع تقلید بود.
او پسر شیخ محمدجعفر محلاتی بود. در هفت سالگی به خدمت پدر در شیراز رفت و تحصیلات ابتدائی را در مدرسه شریعت به پایان رسانید. از آن پس هشت سال در محضر پدرش و میرزا محمد صادق مجتهد فقه و اصول را خواند. آن‌گاه مدتی دروسی را نزد حاج سیدعلی حکیم کازرونی فراگرفت. سپس عازم نجف شد و ده سال در مجلس درس آقا ضیاءالدین عراقی، محمدکاظم شیرازی، و محمدحسین نائینی حضور یافت تا به مقام اجتهاد رسید و در سال ۱۳۴۹ به شیراز بازگشت.
محلاتی در شیراز مسجد مولی را محل اقامه نماز جماعت و تدریس خود قرار داد و انجمن دین و دانش را تأسیس کرد. پس از مدتی به عنوان مرجع تقلید بخشی از اهالی شیراز و فارس قرار گرفت.
فعالیت‌های سیاسی[ویرایش]
در دوران نهضت ملی شدن نفت ایران از معدود علمایی بود که از محسن طالعی و جبهه ملی ایران پشتیبانی کرد و به این دلیل در تعارض با سید نورالدین الهاشمی شیرازی قرار گرفت که او نیز از اقتدار فراوان در میان اهالی شهر شیراز برخوردار بود. پایگاه اجتماعی محلاتی بیشتر در میان طبقات متمکن و پایگاه اجتماعی سید نورالدین در میان قشرها فرودست و کسبه جزء بود.
جلال الدین آیت‌الله‌زاده برادر محلاتی از فعالان جبهه ملی و سپس نهضت آزادی ایران و از دوستان مهدی بازرگان بود.
انقلاب ۱۳۵۷[ویرایش]
وی در بهمن ۱۳۵۸ با صدور بیانیه ای حکومت ایران را نامشروع دانسته بود.[۱] او پس از انقلاب مورد بی‌مهری روحانیان حاکم قرار گرفت به‌رغم این که شیخ بهاءالدین و مجدالدین هر دو از فعالان قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ بودند. از او مؤسسات خیریه متعددی به جا مانده‌اند.
در اواخر عمر و پس از مرگ بهاءالدین محلاتی، پسرش مجدالدین محلاتی متولی امور او بود. مجدالدین محلاتی مسجد ولی عصر در خیابان داریوش شیراز را به پایگاه خود بدل کرد.
پسر مجدالدین، به نام جعفر محلاتی، مدتی نماینده جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد بود. او در پایان بخشیدن به جنگ ایران و عراق نقش عمده‌ای ایفا کرد. سپس به تدریس در رشته فلسفه اسلامی و مطالعات خاورمیانه در ایران و آمریکا پرداخت. وی با همکاری با سازمان‌های غیردولتی آمریکا و ایرانی، تلاش‌هایی نیز در جهت بهبود روابط ایران و آمریکا انجام داده است.
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- محمدحسین رکن زاده آدمیت، دانشمندان و سخنسرایان فارس، تهران: کتابفروشی خیام، ۱۳۳۷، ج ۱، صص ۴۶۹–۴۷۱.
- «وبگاه مطالعات شیعه‌شناسی». بایگانی‌شده از اصلی در ۸ اکتبر ۲۰۰۷.